Submotion Orchestra, Oneohtrix Point Never en Man

Nieuwe Stijl, Méér Muziek: Submotion Orchestra, Oneohtrix Point Never en Man

De muziekrecensies die ik voor dit platform schrijf worden, als we op de reacties afgaan, door onze lezers zéér gewaardeerd. En mij brengen ze óók veel plezier. Maar helaas lukt het niet altijd om de beoogde twee recensie per maand te produceren. En dat is jammer, want ook al is HiFi een geweldig onderwerp om over te schrijven; zonder muziek zou het leven - vrij naar Nietzsche - één grote vergissing zijn. Na wat geestelijk broedwerk werd de oplossing gevonden: Stapelen. Vanaf deze editie bestaat de muziekrecensie daarom uit drie kortere besprekingen van verschillende albums. Dat laat ruimte genoeg voor een smaakmakende beschrijving, maar vraagt iets meer ‘hands on’ onderzoek door de lezer zelf. De links naar de albums in Spotify en Tidal maken dat nog steeds gemakkelijk. Bovendien is er wat mij betreft weinig leukers dan het zelf ontdekken van nieuwe muziek. Of dat nu tijdens een wandeling is, via een mooie set in-ears aan een mobiele telefoon, of thuis op de bank met een goed glas binnen handbereik.

Wat in elk geval hetzelfde blijft is de actualiteit. Twee van de besproken albums zullen van een recente releasedatum zijn. Het eerste daarvan zal in de meeste gevallen wat toegankelijker zijn, soms misschien zelfs mainstream. Het tweede kan een wat ‘moeilijker’ album zijn, een wat grotere uitdaging voor de minder gepekelde luisteraar. Maar volgens ondergetekende niettemin de moeite van meerdere draaibeurten waard. Wat erbij komt is de ‘audiofiele buitenstaander’, een lang gekoesterde wens van mij. Hiermee bedoel ik albums die waanzinnig goed klinken, maar die om welke reden dan ook weinig of geen bekendheid genieten onder audiofiel aangelegde muziekliefhebbers. Weer eens wat anders dan Jazz At The Pawnshop en Diana Krall dus. Maar de goede geluidskwaliteit is niet meer dan een geweldige bonus, de muziek komt altijd op de eerste plaats. Veel lees- en luisterplezier, en we horen graag van onze lezers of deze nieuwe vorm bevalt.

Submotion Orchestra - Kites

Op 9 maart kwam het vijfde album van Submotion Orchestra uit. Deze Engelse zevenmansband uit Leeds maakt een verrukkelijke mix van lome elektronische dub, warmbloedige soul en ambient jazz, op onnavolgbare wijze compleet gemaakt en van een menselijke touch voorzien door het verrukkelijke stemgeluid van Ruby Wood. De sfeer is altijd relaxed en weelderig. Cinematisch zou ook een goede omschrijving zijn, als dat woord bestond. En bij tijd en wijle zelfs schaamteloos romantisch, wanneer de warme trompetklanken van de traag en beheerst solerende Simon Beddoe de luisteraar meevoeren naar troostrijke plaatsen waar het niet erg is als je stiekem een traantje van geluk laat. Van de epische openingstrack Prism tot de stemmige afsluiter Alone staat dit fantastische album vol met prachtige songs, comfortabel bubbelende dublijnen, knap pianowerk, virtuoze drums en die engelachtige stem. En dan is het ook nog eens prachtig en naar moderne maatstaven verrassend dynamisch geregistreerd. Soms valt alles op zijn plek en heeft een mens even drie kwartiertjes niets anders nodig.

Luister naar Kites via Spotify:

Of in lossless flac formaat via Tidal (Abonnement vereist):

Oneohtrix Point Never - Age Of

Het valt na een reeks van eerdere liefdesverklaringen niet te ontkennen, ik ben fan van Oneohtrix Point Never, het opwindende en vaak hoogst experimentele muziekproject van de uit Brooklyn afkomstige Daniel Lopatin. Als ik zijn hoekige verrassingsaanval Returnal uit 2010 even als debuut beschouw - daarbij fijntjes negen in beperkte oplage uitgebrachte en in 2009 op de verzamelaar Rifts samengevatte cassette-releases overslaand - dan is Age Of zijn vijfde of achtste album. Ook dát is weer hoe je het bekijkt, omdat hij in de tussentijd ook nog twee soundtracks en een album met zijn geschifte muzikale geestverwant Rene Hell uitbracht. De muziek van Oneohtrix Point Never werd nooit gekenmerkt door al te veel respect voor geldende structuren en Lopatin lijkt een gezonde afkeer te hebben van bestaande geluiden. Op Age Of trekt hij dan ook weer meerdere bizar gevormde veelkleurige konijnen uit zijn hoed. Maar met zijn vorige album, de soundtrack Good Times, heeft hij kennelijk een zachtere kant van zichzelf ontdekt die hij nu opnieuw de ruimte geeft. In de track Babylon laat hij bijvoorbeeld een compositie horen die - voor de kenners - sterke en zeer plezierige overeenkomsten vertoont met het melodieuzere werk van de Nijmeegse formatie The Use Of Ashes. Al met al zou Age Of wel eens zijn meest toegankelijke album kunnen zijn, hoewel dat bij Lopatin altijd een zeer betrekkelijke zaak is…

Luister naar Age Of via Spotify:

Of in lossless flac formaat via Tidal (abonnement vereist):

Man - Helping Hand

Man - Helping Hand Helping Hand is het derde album van Man, de Franse band rond François Biyikli en Charles-Eric Charrier. Niet te verwarren dus met de gelijknamige, uit Wales afkomstige progrockband uit de vroege jaren ’70. Waar hun gelijknamige debuut uit 1998 en het vervolg Main Gauche uit 2002 nog een behoorlijk schetsmatig waren, maar daardoor beslist een zeer charmant karakter hadden, tappen de heren op Helping Hand uit een aanzienlijk zelfverzekerder vaatje. En uit dat vaatje stroomt redelijk afgeronde, zij het echter nog steeds lekker tegendraadse kunstmuziek die meer dan voorheen kenmerken van een grof geslepen diamant vertoont. Het is allemaal niet glad afgewerkt, en al helemaal niet mooi symmetrisch, maar juist daardoor treden er zeer regelmatig verrassende schitteringen op. Het lijkt af en toe wel een soort soundtrack van een gewone dag, met gevonden geluiden die in en om het huis zijn opgenomen, die je half in slaap half wakend nét niet helemaal bewust meekrijgt. Ondanks het overduidelijk aanwezige ‘Lo-Fi’ gehalte is de opname érg dynamisch, beeldend en kleurrijk. Zowel met de hoofdtelefoon als over een goede geluidsinstallatie is er veel te beleven in deze non-standaard audiofiele klassieker.