Tarwater, WEITE en Tunng

Degenen die ontkwamen, en een nieuweling

In deze review draaien we de zaken om, met aandacht voor twee ‘ontsnapte’ albums van Tarwater en WEITE van vorig jaar, en één nieuwe release van Tunng.

De eerste echte muziekrecensie van het jaar levert eigenlijk altijd een probleem op: de spoeling is aanvankelijk nogal dun. December is voor veel mensen een dure maand, dus brengen platenmaatschappijen en onafhankelijke artiesten liever geen nieuwe albums uit in januari, tenzij ze de gok willen nemen dat ze misschien juist beter zullen opvallen in de relatieve luwte van nieuwe releases. Daardoor was ik genoodzaakt om eerst het spotlight-artikel over organist Jan Liebermann te schrijven, en daarnaast een oude truc toe te passen: een review over albums van vorig jaar die aan mijn aandacht ware ontsnapt of die verschenen nadat ik mijn muzikale jaaroverzicht schreef. 

Daarvan vond ik er twee dusdanig de moeite waard dat ik die uitkoos voor deze review der ontkomen albums. En in plaats van de klassieker is het aanvullende album deze keer juist een nieuw album dat in 2025 werd uitgebracht. De wereld op zijn kop, best leuk voor een keer, maar inmiddels is de stroom goede nieuwe albums op gang gekomen dus de volgende muziekreview wordt weer een reguliere.

Veel lees- en luisterplezier!



Tarwater - Nuts Of Ay

Nuts Of Ay is - een beetje afhankelijk van hoe je telt - het veertiende album van dit Berlijnse duo, bestaande uit multi-instrumentalist Bernd Jestram en drummer/zanger Ronald Lippok (die ook kunstschilder is). Ze ontmoetten elkaar als leden van de Oost-Duitse punkband Rosa Extra, maar tegen de tijd dat ze met Tarwater begonnen runde Jestram zijn eigen studio en speelde Lippok in de door hem opgerichte band To Rococo Rot. Sinds de oprichting van Tarwater in 1995 maken ze een unieke mix van elektronica en rock die doorgaans onder het genre postrock wordt ingedeeld. De muziek is soms instrumentaal, soms vocaal, waarbij Lippok met zijn herkenbare, wat lijzige en afstandelijke Engelstalige zang (met een bijna clichématig Duits accent) een stevig stempel op de sfeer van de muziek drukt. Wat Tarwater voor mij aantrekkelijk maakt is dat de heren schijnbaar lak hebben aan commerciële overwegingen, en nadrukkelijk de muziek maken die ze zelf willen maken en daarbij een hoge esthetische en artistieke standaard hanteren. Wat dat betreft lijken ze wel een beetje op de Nederlandse band NITS. Nuts Of Ay is een in 38 minuten gecondenseerd veelkleurig sonisch avontuur waarbij de studio ook nadrukkelijk als instrument wordt ingezet. De composities zijn vrij minimaal maar erg fraai geregistreerd en een tikje psychedelisch. Voor een paar tracks werden gastmuzikanten uitgenodigd. Zo speelt op On Waves and Tears de als Alva Noto bekend staande Carsten Nicolai mee, en op het verwarrend country-achtige Spirit Of Flux horen we Dirk Dresselhaus, a.k.a. Schneider TM. Tarwater is zo’n band waarvan de albums allemaal een beetje op elkaar lijken, omdat ze de herkenbare signatuur van Lippok en Jestram dragen, maar die je tóch gewoon allemaal wil hebben als je eenmaal gepakt bent door de unieke sfeer. Als je ze nog niet kent is de kans groot dat je na het beluisteren van Nuts of Ay ook op zoek gaat naar ouder werk, waarvan ik met name de albums Silur en Not The Wheel aanbeveel.

WEITE - Oase



De band WEITE, wier tweede album Oase op 22 november 2024 uitkwam, dat tot begin dit jaar onder mijn rader bleef, komt net als Tarwater uit Duitsland. En toevallig óók uit Berlijn. Oase is de uitstekende opvolger van het goed ontvangen debuut Assemblage uit 2023. Vaak hoor je bij bands allerlei verhalen over ‘het moeilijke tweede album’, dat vaak te snel na een goed ontvangen debuut en de daarbij horende tournee moet worden afgeleverd, maar de mannen van dit instrumentale neo-progressieve krautrock gezelschap leveren met Oase een ijzersterk vervolg af. WEITE werd in de winter van 2022 in Berlijn opgericht door bassist Ingwer Boysen (delving), die net was verhuisd en zich een beetje ontheemd voelde. Hij verzamelde de eveneens in Berlijn wonende gitarist Nick DiSalvo (Elder, delving), toetsenist/gitarist Michael Risberg (Elder) en gitarist Ben Lubin om zich heen om gewoon een keer lekker muziek te maken, maar wat als éénmalige bijeenkomst was bedoeld beviel dusdanig goed, dat besloten werd om als band samen verder te gaan. Een jaar later verscheen het album Assemblage, waarop invloeden van 70’s rock, psychedelica, (Canterbury) prog, elektronica en zelfs Americana te horen zijn. Die muzikale lijn wordt op Oase voortgezet en verder verfijnd, met méér toetsenwerk omdat in 2024 ook toetsenist Fabien de Menou (die tijdens live-shows met Elder had gespeeld) werd ingelijfd. Oase luistert heerlijk weg. De melodieuze mix van progressieve stijlen doet regelmatig denken aan Camel, maar op een puur elektronische track als (einschlafphase) komt een andere legendarische Berlijnse band om de hoek kijken; Tangerine Dream. En na de met Mellotron-fluit doorspekte ballad Woodbury Hollow zullen kenners spontaan zin hebben om een album van de Noorse folkprog band Jordsjø te beluisteren. De epische track Eigengrau begint weids en dromerig en verandert gaandeweg in heerlijke Canterbury prog met een vleugje Pink Floyd. Overigens hoeft al die name-dropping niet té letterlijk te worden genomen, want WEITE heeft absoluut een eigen stijl. Oase doet zijn titel wat mij betreft ook volop eer aan; dit album is een heerlijke oase in een woestijn van uitgekauwde neo-prog en 70’s retro-bands. Gaat dat horen!

Tunng - Love You All Over Again

Over naar 2025 nu, met Love You All Over Again van de Britse folktronica band Tunng. Tunng werd in 2003 opgericht door Sam Genders en Mike Lindsay, die tot op de dag van vandaag deel uitmaken van de in de loop der jaren regelmatig veranderde bezetting. Love You All Over Again is hun achtste album (het live album This Is Tunng…Live From The BBC uit 2011 en het verzamelalbum This Is Tunng…Magpie Bites and Other Cuts uit 2019 niet meegerekend) en eigenlijk is er aan hun speelse mix van vocale- en percussieloops en allerlei vreemde akoestische instrumenten en elektronica niet zo heel veel veranderd. De liedjes, die soms meer op kinderrijmpjes lijken dan op diepgaande poëzie, zou je nog steeds een pastorale versie van de muziek van de Amerikaanse band Animal Collective kunnen noemen, wat op zich al een groot compliment is, maar Genders en Lindsay zijn als schrijvers en muzikanten inventief genoeg om ook van dit album weer een (enigszins melancholiek, het blijven tenslotte Engelsen) pareltje te maken. De sfeer op Love You All Over Again is een stuk minder somber dan op voorganger Tunng Presents... Dead Club, een album dat de dood als thema had en (toevallig) middenin de corona-pandemie uitkwam. Dit nieuwe album zit thematisch méér op de lijn van het lichtvoetige Songs You Make At Night uit 2018, waarvan twee tracks in de art’s excellence Review Playlist terechtkwamen. Wat me aan alle Tunng albums opvalt, zelfs bij het vrij LoFi geproduceerde debuut This Is...Tunng: Mother’s Daughter and Other Songs uit 2005, is dat ze verrukkelijk geproduceerd zijn. Warm en dynamisch, met een psychedelische mix van gortdroog en juist heel ruimtelijk opgenomen lagen, en goed verstaanbare zang. Ook Love You All Over Again hoort in de collectie van elke serieuze muziekliefhebber thuis.