Visible Cloaks - Reassemblage: Ethno-Ambient meets Interplanetaire Folk

Ethno-Ambient meets Interplanetaire Folk

Luister naar Visible Cloaks - Reassemblage

Na de dystopische heavy darkwave van de vorige muziekrecensie leek het me een goed idee om als opvolger een aanzienlijk luchtiger album te bespreken, dat op zijn eigen manier overigens net zo’n indruk op me heeft gemaakt. Het in februari 2017 uitgebrachte debuut van Visible Cloaks heet Reassemblage bevat, zoals ze het zelf op hun Bandcamp pagina schrijven, een mix van avantgardistische ethno-ambient en interplanetaire folk. Als je dáár niet door geïntrigeerd raakt dan weet ik het niet meer. Overigens gaat er achter die wat ambitieuze genreverklontering een vrij toegankelijk, grotendeels instrumentaal album schuil dat de fantasie op een prettige manier prikkelt en de oplettende en eclectisch ingestelde luisteraar die wel van een puzzeltje houdt ook een heleboel goed verstopte muzikale inspiratiebronnen biedt.

Obscure Japanse electronica als klankbron

Visible Cloaks is een uit Portland, Oregon afkomstig duo dat bestaat uit Spencer Doran (die de ‘band’ ooit oprichtte als solo-project) en Ryan Carlile. Doran is in connaisseurskringen bekend vanwege zijn ‘mixtapes’ onder de naam Fairlights, Mallet’s and Bamboo (luister ze hier en hier via Soundcloud), waarop hij allerlei obscure Japanse 80’s electronica en ambient tot betoverende klanklandschappen samenbrengt. Na een in eigen beheer uitgebrachte cassette-EP in 2014 markeert het eerste volledige album Reassemblage in 2017 de definitieve ontstijging aan de underground waar Doran jarenlang zijn inspiratie opdeed.

Op Reassemblage zijn niet alleen invloeden uit de Japanse elektronische subcultuur gebruikt. Hoewel het klankmatige kleurenpallet daar toch zeker voor een belangrijk deel zijn oorsprong vindt. Veel van de tracks bevatten namelijk Marimba en xylofoon-achtige percussieve geluiden zoals die bij Japanse ‘Fourth World’ cultbands als Mariah, Phew en Pale Cocoon (maar ook bij mainstream acts als Yellow Magic Orchestra en Ryuichi Sakamoto) relatief vaak te horen zijn. De relaxte maar mild tegendraadse ritmes die aan de betere 80’s New Age muziek doen denken zijn in de meeste gevallen afkomstig van experimentele computer- en MIDI-apparatuur waarmee generatieve muziek wordt…tsja, ik kan het niet anders omschrijven…gegenereerd. Uiteraard vindt tijdens het creatieve proces nog meer dan voldoende manipulatie van die ‘uitgerekende’ muziek plaats, zodat het eindresultaat toch met zekerheid aan Doran en Carlile kan worden toegeschreven. De arrangementen bevatten daarnaast vooral blazers, synthesizers en elektronische varianten van bestaande geluiden, die variëren van kerkorgel tot stemmen.

Visible Cloaks - Foto: https://visiblecloaks.bandcamp.com

Aziatische sfeer

De combinatie van klanken en ritmes brengt over het geheel genomen een duidelijk herkenbare Aziatische sfeer. Maar misschien komt dat omdat ik zelf ook niet vies ben van die obscure Japanse 80’s elektronica. Wat daarbij beslist óók helpt is de Japanse ‘spoken word’ en zang van Miyako Coda (van Dip In The Pool) op de tracks Valve en Valve Revisited. Andere samenwerkingen zijn er trouwens met Joe Williams van Motion Graphics (op Terrazzo) en Matt Carlson van Golden Retreiver op de track Neume.

De vijftien relatief korte tracks (slechts vier ervan klokken méér dan 5 minuten en de langste duurt slechts 6:13) zouden het stuk voor stuk goed doen bij nachtelijke sfeerbeelden. Ik stel me er een in soft-focus gefilmde verre skyline van een stad als Tokyo bij voor, maar ieder zal er zijn eigen imaginaire film bij hebben. De kalme sfeer brengt de luisteraar in een dromerige staat. Luisteren met hoofdtelefoon is van harte aanbevolen om alle kleine details die in de muziek zijn gestopt goed te kunnen onderscheiden.

De geluidskwaliteit van dit album is trouwens ook om door een ringetje te halen. De zeer uitgebalanceerde mix bestrijkt alle frequentiegebieden, van putdiep laag tot twinkelend hoog, en omdat de arrangementen mooi open zijn lijkt de dynamiek een stuk groter te zijn dan de ~7 die volgens de volume-analyse van Roon wordt gehaald. De klank is daarnaast zeer transparant en gedetailleerd. En vooral op tracks als Place en Imprint is een verbluffend diep en ruimtelijk beeld te horen.

Totale ontspanning

Visible Cloaks wiegt je op Reassemblage in iets minder dan 55 minuten naar een gevoel van totale ontspanning. Dit is een album dat je gerust een hele dag op repeat kunt laten spelen zonder dat het zich op een vervelende manier aan je gaat opdringen. Maar tevens biedt het de aandachtige luisteraar meer dan genoeg afwisseling om van begin tot eind de aandacht vast te houden. En dat is, als ik me niet vergis, in een notendop de definitie die Brian Eno ooit bedacht voor het genre Ambient.

Een fijn debuut dat wat mij betreft niet snel genoeg een vervolg kan krijgen. Hoewel ik net zo lief heb dat Doran en Carlile hun tijd nemen. Dan luister ik ondertussen gewoon naar Doran’s mixtapes op Soundcloud, en duik ik weer eens onder in de polychrome wonderwereld van de Japanse 80’s Obscuriosa. Daar is nog meer dan genoeg te ontdekken, dunkt mij. Inspiratie genoeg na dit album.

Luister naar Visible Cloaks met Spotify: