The White Birch

Een meeslepend en zéér emotioneel meesterwerk

Soms kom je via een vreemde opeenvolging van associaties en gebeurtenissen iets tegen waarvan je achteraf weet dat je het op een andere manier nooit gevonden zou hebben. Bij mij gebeurde dat na mijn vorige muziekrecensie over de wel/niet postrockband Watter. Na het bespreken van dat album realiseerde ik me dat mijn muziekconsumptie (die in vrij diffuse periodes is ingedeeld waarin een bepaald muziekgenre voor kortere of langere tijd letterlijk de boventoon voert) al vrij lang verstoken was geweest van de (af en toe brood)nodige slowcore. Op zich een verstandige keuze, want ik heb altijd een beetje moeite met de donkere dagen voor én na de Kerst, en daar dien ik dan bij mijn muziekkeuze rekening mee te houden. Geen al te zwaarmoedige of melancholieke muziek voor mij in deze periode, en dan zijn er genres die je tijdelijk beter kunt vermijden (een subgenre van de slowcore heet niet voor niets Sadcore). Enfin, genoeg over de winterse zielenroerselen van uw scribent, we hadden het over die merkwaardige associaties.

Slowcore

The White Birch - The Weight of Spring

Bij slowcore denk ik meestal eerst aan bands als Low en Smog. Het bericht van een Facebook-vriend over de aanstaande heruitgave (op vinyl) van alle albums van de melodieuze slowcore band Red House Painters deed me besluiten om weer eens wat dieper in dat genre te duiken en de absolute roots op te zoeken. Als er één band is die de slowcore op de kaart heeft gezet is het wel Codeine, die het genre zowat gedefinieerd hebben door de 'slow' erin te stoppen. Twee albums hebben ze slechts gemaakt, en ik koos hun meesterlijke zwanenzang The White Birch uit 1994. Een moment van onoplettendheid bij het opzoeken van die titel bij de flac streamingdienst TIDAL bracht me echter niet naar het album met die titel, maar naar de band met die naam.

In 1996 bracht een Noors trio hun gelimiteerde debuut-lp met de titel Self-Portrayal uit. De naam van deze band was The White Birch, als eerbetoon aan Codeine, de aartsvaders van het genre dat ze tot het hunne gekozen hadden. Een EP en drie (heerlijk atmosferische) volledige albums volgden, die hen de bijnaam 'de Noorse Sigur Rós' bezorgden. In 2006 hield deze band het echter ook voor gezien. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik hun muziek niet kende, wat ik inmiddels als een fikse hiaat in mijn collectie beschouw. Het nieuwe album The Weight of Spring, dat op 27 februari van dit jaar uitkwam op het Duitse label Glitterhouse Records, is feitelijk een project van de oude bandleider Ola Fløttum, die zich als enig overgebleven lid omringde met een nieuwe groep uitstekende muzikanten. Leuk om te weten: Fløttum heeft zich sinds het uit elkaar gaan van The White Birch in 2006 bekwaamd in het schrijven van filmmuziek, en dat is te horen.

Bob Katz

De voornamelijk akoestische instrumenten zijn, hier en daar ondersteund door wat zorgvuldig gedoseerde elektronica, gevat in werkelijk prachtige arrangementen. Slechts twee van de twaalf tracks op het album zijn wat luider en meer, hmm, tsja...zou ik het uptempo durven noemen? De rest is weids, soms op het verstilde af, en vooral van een bijna onaardse schoonheid. De breekbare, soms wat aarzelende zang van Flöttum geeft daar, solo en in een aantal verrukkelijke duetten, beslist een hoop extra charme aan. Wat trouwens ook niet onvermeld mag blijven is dat The Weight of Spring fantastisch klinkt. De transparante en kleurrijke mastering van de legendarische engineer Bob Katz is werkelijk om door een ringetje te halen.

The White Birch ten tijde van hun laatste gezamenlijke album Come Up For Air, met links Ola Fløttum - foto: Glitterhouse Records

Intens

Al met al is The Weight of Spring een zeer intense plaat geworden. Slowcore kun je het al lang niet meer noemen, hoewel het allemaal nog steeds lekker traag is. En melancholiek natuurlijk, de albumtitel laat wat dat betreft weinig aan de verbeelding over. Maar de vaalbleke geluidsmuren die slowcore voor mij zo'n gevaarlijke winterkost maken zijn nu voorzien van een paar flinke vensters die uitzicht bieden op een hoopvol stemmend, in heldere kleuren uitbarstend voorjaarslandschap. Vooral in het epische laatste nummer (Spring) komt op huiveringwekkend fraaie wijze de boodschap tot uitdrukking dat het uiteindelijk allemaal wel meevalt. Dat het, hoe zeer je er soms ook tegenop ziet na een lange, lange winter, toch altijd weer lente wordt.

Een meeslepend en zéér emotioneel meesterwerk. Prachtig...

Luister in Spotify: