Bonobo - Migration

Bonobo's verrassende luistertrip rond de wereld

Bonobo - Migration in Spotify

Het nieuwe jaar is nog geen maand oud, en dan is het - als je een beetje actueel wil zijn - altijd een beetje afwachten welke muziekreleases zich aandienen. Veel artiesten brengen hun nieuwe album liever wat eerder uit, om een graantje mee te pikken van de geldfontein die rond de kerstdagen kwistig dennengroene flappen uitsproeit. Toch waren er al enkele opvallende en fijne nieuwe releases te vinden. Wat te denken van de nieuwe albums van Brian Eno (daar ga ik het misschien ook nog wel een keer over hebben…) of The XX. Voor deze eerste muziekrecensie van 2017 heb ik echter gekozen voor een album dat juist wat minder voor de hand lag, maar daarom des te interessanter is om bij een van goede smaak getuigend lezerspubliek onder de aandacht te brengen. Ik heb het over Migration van Bonobo.

Muzikale laagjes

Op alweer zijn zesde album onder de naam Bonobo neemt Simon Green de luisteraar mee op een verrassende luistertrip rond de wereld, die bestaat uit een veelkleurig en - gelukkig - niet al te goed geroerd mengsel van pure elektronica, breekbare synthipop-liedjes, chille downtempo, coole dubstep en warme ambient. Als je een veelheid aan stijlen met elkaar probeert te combineren heb je een soort cement nodig, iets om de zaak bij elkaar te houden. Green doet dat onder andere met zijn goede productie, maar hij heeft ook het talent om de afwisseling tussen opeenvolgende tracks op de één of andere manier heel logisch te maken. De albumopener en titelsong Migration bevat allerlei muzikale laagjes die perfect in elkaar passen. Als na een intro van dik twee minuten de relaxte en onderhuids swingende breakbeat inzet heb je al niet meer in de gaten hoe lang je onderweg bent. En dat vind ik zelf altijd een goede indicatie voor een album dat meer draaibeurten gaat krijgen. Alleen is de eerste track nauwelijks representatief voor wat er daarna nog allemaal voorbijkomt. Op Break Apart, de eerste single van het album, werkt Green samen met het Canadees/Deense R&B duo Rhye. De wat hese zangstem van Mike Milosh zet een sfeer neer die me heel erg aan de eerste albums van Bon Iver of Fleet Foxes doet denken. De gebroken beat in Outlier geeft dan eerder associaties met dubstep, maar het nummer mist de duistere grootstedelijke grimmigheid van een act als Burial. In Grains is het een woordloze zangstem die de luisteraar meeneemt naar Azië. Second Sun is een prachtige instrumentale song om op een wit strand naar een ondergaande zon te kijken. De kalme, weidse sfeer wordt aan het eind wat opgetild door dramatische strijkers, waarschijnlijk om de luisteraar voor te bereiden op de ijle synthipop van Surface, met zangeres Nicole Miglis van de Amerikaanse band Hundred Waters. Haar wat klaaglijke en ‘breathy’ zang roept heel in de verte wat prettige herinneringen op aan Björk, en het geeft de song iets teders en kwetsbaars.

Bonobo/Simon Green - foto: Ninjatune.net

Iets heel anders

Tijd voor iets héél anders, moet Green halverwege het albums gedacht hebben. Daarbij tapt hij uit een Noord-Afrikaans vaatje. De track Bambro Koyo Ganda is een samenwerking met de Amerikaans/Marokkaanse band Innov Gnawa. Met de in het Berbers zingende frontman Maalem Hassan Ben Jaafer komt deze track verdraaid dicht in de buurt van een sfeertje dat kenners meteen zullen herleiden tot het nooit overtroffen debuutalbum van Leftfield. Van Afrika naar India is dan ook niet zo heel vreemd gedacht, al wordt niet helemaal duidelijk wat er Indiaas van sfeer zou moeten zijn aan de track Kerala. Het is een lekker zomers nummer, maar het zou ook niet misstaan in een hippe strandtent bij Zandvoort. Die specifieke link met een land of stad ontbreekt ook op de - overigens erg lekkere - track Ontario, tenzij ze in Canada opeens de Balalaika als nationaal instrument hebben ingevoerd, dus we moeten Green hierbij kennelijk niet al te letterlijk nemen. De jazzy breakbeat en de diep grommende elektronische baslijn in dit nummer zijn overigens niet voor de poes, en de slotakkoorden met bubbelde synthesizers en een Rhodespiano geven een perfecte brug naar het dansnummer No Reason, waarin Nick Murphy (bij sommigen waarschijnlijk bekend onder zijn inmiddels afgeworpen alter-ego Chet Faker) een prettige zanglijn laat horen. De twee tracks waarmee het album wordt afgesloten vormen samen een nogal vreemd coda. Het ritme in 7th Sevens is, niet geheel onverwacht, een 7/8 maat, voor de dóórtellers onder het dansende publiek. Niet alleen het manke ritme, maar ook de mooie break in de eerste helft maken dit een interessant stukje luistervoer. Aan het wat tegendraadse feestje komt definitief een eind met het contemplatieve Figures, dat met zijn psychedelische, wervelende stemsamples, relaxte ritme en nét niet valse akkoorden een zeer geslaagde remix van een Jamie Woon song zou kunnen zijn.

OORdeel

Vrijblijvendheid is een altijd op de loer liggend risico als je een album maakt dat geen echte eenheid is qua stijl. Het moet natuurlijk geen verzamelalbum uit eigen werk worden. Tenzij het een verzamelalbum is natuurlijk, maar je snapt wel wat ik bedoel. Die valkuil weet Bonobo op Migration vrij soepeltjes te ontwijken. Enerzijds door zowel met de album- en tracktitels als met het gebruikte instrumentarium een onderliggend thema van wereldreizen te creëren. Anderzijds door met zorgvuldige productie die gewenste eenheid te laten ontstaan in hoe het album klinkt. Green heeft op zijn zesde album een prima eigen geluid gevonden. Het is geen vreselijk ingewikkeld album om te doorgronden, en er is gemakkelijk naar te luisteren. Echt een fijn en troostrijk album om de donkere weken na de Kerst mee door te komen, met een hoopvolle vooruitblik naar een mooi voorjaar en een fantastische zomer. Als dit een voorproefje is van wat er nog gaat komen wordt 2017 in elk geval weer een erg leuk muziekjaar.

Muziek: 7/10
Klank: 8/10

Luister naar Migration met Spotify:

Of in FLAC via de browserversie van TIDAL (abonnement vereist)