Eefje de Visser

Magisch realisme van eigen bodem

Eefje de Visser - Nachtlicht

Nachtlicht is het derde album van de Utrechtse zangeres Eefje de Visser. Op haar eerste album (‘De Koek’ uit 2011) bedient ze zich voor de begeleiding van haar alledaags/melancholieke poëzie nog voornamelijk van een traditioneel instrumentarium dat bestaat uit gitaar, bas, drums, piano en strijkers, maar op haar tweede album (‘Het Is’ uit 2013) horen we al meer elektronica in haar muziek sluipen. Alleen wordt het daar nog een beetje voorzichtig en verkennend als inkleuring gebruikt. Op Nachtlicht (2016) is een veel prominentere plaats ingeruimd voor breed uitwaaierende en gelaagde elektronische arrangementen.

Poëtische Zeggingskracht

Tegelijkertijd hebben haar teksten wat mij betreft flink aan poëtische zeggingskracht gewonnen. Al sinds haar debuut weet ze complexe gevoelens als twijfel, verlies, verdriet maar ook lichtere zaken als hoop en berusting op verrassend toegankelijke en kleurrijke wijze te verwoorden. Op Nachtlicht breekt er wat mij betreft echter ook een aanstekelijk soort magisch-realisme door in haar teksten. Voor degenen die pas bij dit album kennismaken met haar werk: ze zingt in het Nederlands, maar dat is bij de eerste beluistering niet meteen duidelijk. Haar stem zit - en dat kan niet anders dan bewust zijn gedaan - vrij diep in de mix verstopt en krijgt dan ook nog regelmatig een flinke dosis galm of andere effecten toegevoegd. Het is een oefening in geconcentreerd luisteren, en dan nog zul je af en toe - ergens - de gedrukte woorden willen meelezen om parels als “Ook hier is het hoog de balkons hangen scheef en ik kijk steeds naar een raam aan de overkant en ik zie het mezelf zien” uit de openingstrack ‘Scheef’ niet te hoeven missen.

Scheef

Die track vind ik op de keper beschouwd misschien wel de sterkste van het hele album, maar het is geenszins zo dat Eefje reeds in de eerste minuten al haar kruit verschiet. Het album is een veelkleurige waaier van stijlcitaten. Van de 90’s elektropop van ‘Mee’ en ‘Stof’ via de Dreampop-flow van ‘Naartoe’ en ‘Wacht’, en van de Wave-achtige drive van ‘Staan’ en ‘Jong’ tot de folky sfeer in ‘Wakker’ en ‘Luister’. Meesterlijk aaneengesmeed door de loeistrak spelende band en met de ‘buurmeisje-waar-je-al-jaren-stiekem-verliefd-op-bent’-stem van Eefje als rode draad is dit opnieuw een album waarvoor ik beluistering van de eerste tot en met de laatste noot met klem aanbeveel.

Foto: Studio Rios Zertuche

Eefje en haar vaste begeleiders (Eefje de Visser is volgens haar website in de loop der jaren eigenlijk gewoon de bandnaam geworden) hebben tijdens vele concerten een ijzersterk elektronisch popgeluid gecreëerd dat op dit album voor het eerst in volle glorie is vastgelegd. Ik vind het nog te vroeg in het jaar om al te gaan denken aan eindlijstjes, maar de reguliere muziekpers is ‘en masse’ om. Superlatief wordt op superlatief gestapeld (veel daarvan overigens terecht) maar ik zag zelfs vergelijkingen met Radiohead’s magnum opus Kid-A voorbij komen. Wat mij betreft is dat het gevolg van een te vluchtige beluistering en een te snel getrokken conclusie op basis van de eerste drie tracks, maar hoe dan ook; je zult zo’n vergelijking maar op je CV kunnen zetten zeg… In dat soort vreemde bochten zal ik me niet wringen om onder woorden te brengen hoe fijn ik dit album vind. Nachtlicht is een warme, intieme, mysterieuze en licht psychedelische trip door de wereld van Eefje de Visser. Het is ook een vrij melancholiek album waarop slechts af en toe plaats is voor een voorzichtig dansje. Gedurende de tweede helft krijgt de elektronica weer iets meer de rol van inkleuring, maar die afbouw gaat zeer geleidelijk. Pas tijdens het laatste nummer (‘Wel’) merk je opeens dat daar alleen nog akoestische instrumenten spelen, tot een laatste meerstemmig gezongen woordeloos couplet met een wolk van galm het einde van het album aankondigt en langzaam wegsterft.

Beluister Nachtlicht van Eefje de Visser via Spotify: