Oren Lavie - Bedroom Crimes

Sentimentele Koesterplaat van Oren Lavie

Beluister Bedroom Crimes met Spotify

Veel muziekliefhebbers hebben in hun collectie wel een paar van die koesterplaten waarvan het lijkt alsof alleen zij weten hoe briljant en prachtig die zijn. En waar ze weinig moeite voor doen om de goede boodschap verder te verspreiden. Sommige dingen hou je nu eenmaal graag voor jezelf. Ik heb dat bijvoorbeeld met The Opposite Side of the Sea van Oren Lavie. Hij is een tegenwoordig in Los Angeles wonende wereldburger van Israëlische afkomst, die behalve singer-songwriter ook een begenadigd toneelspeler en kinderboekenschrijver is. Waarschijnlijk heeft dat laatste hem de afgelopen tijd goed beziggehouden, want het onlangs van zijn hand verschenen Bedroom Crimes is pas zijn tweede album in tien jaar.

The Opposite Side of the Sea verraste in 2007 door een combinatie van intelligent geschreven liedjes, inventieve en weelderige arrangementen, en de warme, wat hese bariton van Lavie, die me meer dan eens aan David Sylvian, Chris Rea en Piet Goddaer van Ozark Henry deed denken. Bedroom Crimes gaat tot op zekere hoogte door op de toen ingeslagen weg. De liedjes zijn nog steeds elegant en wonderschoon, met inventieve teksten en rijke, neoklassieke arrangementen, maar gelukkig heeft de tijd niet stilgestaan. Er wordt op Bedroom Crimes prominenter gebruik gemaakt van allerlei elektronica. Daarmee is het zeker geen ‘elektronisch’ album geworden trouwens. Het is nog steeds vooral inkleuring. Maar de diverse keyboard-spelers die aanschuiven gebruiken een mooi gevarieerd en helder palet.

Verloren Liefde?

En er is ook sprake van een primeur. Bedroom Crimes opent namelijk met een duet. Een heel erg ongelooflijk mooi duet zelfs, met de Franse zangeres Vanessa Paradis. Did You Really Say No zet meteen de melancholieke toon. Of het ook echt zo is weet ik niet, maar ik krijg het gevoel dat er - zoals zo vaak bij de mooiste albums - een verloren liefde en zelfopgelegde schuld ten grondslag liggen aan Bedroom Crimes. Alle teksten hebben iets van verlies in zich, van geliefden die uit elkaar gegroeid zijn, van terugkijken vol spijt en uiteindelijk van berusting. Dat vermoeden wordt nog sterker door de ontdekking dat een deel van de tekst van het openingsnummer halverwege het album herhaald wordt in The Passion Song, maar dan met subtiele aanpassingen die lijken aan te geven dat de verteller inmiddels méér weet en van een grotere afstand terugkijkt.

Oren Lavie - Foto: Wikipedia

Bedroom Crimes mag dan een bedachtzaam en niet bepaald uitbundig album zijn, het is gelukkig géén aaneenschakeling van treurmarsen of tranentrekkende strijkersarrangementen. De wervelende arpeggio’s aan het einde van Look At Her Go zou ik zelfs vrolijk durven te noemen. Maar het valt niet te ontkennen dat de muziek toch wel in grote lijnen de melancholie volgt. Zoals in Breathing Fine, dat met zijn vrij zoete orkestrale arrangement en zijn driekwartsmaat wel wat wegheeft van een Franse soundtrack uit de jaren 60. Of de strijkers die Second Hand Lovers openen en begeleiden. Waarna een perfect gekozen geluidje uit een synthesizer, in een ultrakorte solo, héél even herinneringen oproept aan het mooiste werk van The Blue Nile. Die ook niet bepaald bekend staan als echte pretletters.

Sentimentele sonates…

Centraal op het album staat de uit drie losse tracks bestaande Sonata Sentimental. De delen zijn niet direct achter elkaar geprogrammeerd maar vormen meer een soort rode draad. In het eerste deel, met de subtitel You’ve Changed, is een sterk aan The Beatles herinnerend mellotrongeluid te horen (de fluiten aan het begin van Strawberry Fields Forever) dat het nummer een verrukkelijk retro-sfeertje geeft. In het tweede deel, dat vanwege de subtitel Bedroom Crimes min of meer als titeltrack fungeert, wordt een erg fraaie, ingehouden solo gespeeld op een fretloze basgitaar. In het geheel instrumentale derde deel, I Dream Of The Water Woman, doet het pianospel me een beetje denken aan een kruising tussen een Gymnopedie en een Gnossienne van Erik Satie. Het zou zomaar een prachtig hoopvol stuk kunnen zijn voor onder de aftiteling van een filmhuisfilm. Opvallend is dat deze track niet op de elpee-versie van dit album voorkomt, wat ik als een ernstig gemis beschouw.

Een bijzonder fijn klankenpalet is ook te horen in het nummer Something Real/Did You Feel It Too?, waarin de vibrafoon die ook op zijn eerste album te horen was een onderhuidse maar sfeervolle rol speelt. In het wat naargeestig getitelde Autopsy Report - dat overigens gaat over een kapotte auto, waarin ik opnieuw een metafoor vermoed - komt hij het dichtst bij de sfeer van een Frans chanson uit de jaren ’70. Het is voor mij toch vooral het verhaal erachter waarmee Lavie de subtiel van elkaar verschillende muzikale invalshoeken op Bedroom Crimes naadloos tot één geheel weet te smeden. Het album sluit af met het supersentimentele maar prachtige Note To Self, waarin hij de levenslessen die hij geleerd heeft nog eens op een rijtje zet.

Oren Lavie en Vanessa Paradis - Foto: © Oren Lavie

Een gat in de thematiek

Bedroom Crimes lijkt qua lengte en opbouw te zijn gemaakt voor vinyl. Een andere weggever daarvoor is de secundaire onderverdeling die hij het album heeft gegeven, wederom gebaseerd op de tekst van het openingsnummer. Did You Really Say No? is namelijk de meta-titel die hij aan ‘Act 1’ heeft gegeven, die tracks 1 tot en met 5 omvat. Act 2 (dat zou dan de b-kant zijn) betreft de nummers 6 tot en met 11 en draagt als titel de tweede regel van die tekst: Well I Thought You Meant Yes! Hierbij trouwens opnieuw de waarschuwing voor analoog-adepten dat de slechts tien tracks tellende elpee het bloedmooie derde deel van de Sonata Sentimental triptiek niet bevat, waardoor wat mij betreft een gat wordt geslagen in de thematiek van het complete album.

Om het nog ingewikkelder te maken is aan de cd-versie van Bedroom Crimes helemaal op het eind ook nog Her Morning Elegance toegevoegd, het eerste nummer van zijn debuut uit 2007. Of dit een beslissing van Oren Lavie zelf is geweest waag ik eerlijk gezegd te betwijfelen. Het is uiteraard een fijn nummer, en het past op zich niet onaardig bij de tracks op Bedroom Crimes, maar een wat subtielere verwijzing naar een tien jaar oud album had ik de nieuwe fans wel gegund. Laat die mensen zelf uitzoeken wat er nog meer te koop is!

Muzikale parel

Het blijft gelukkig bij deze éne dissonant, die ook nog eens heel gemakkelijk te omzeilen is door op tijd op ‘stop’ te drukken. Bedroom Crimes van Oren Lavie is een prachtig album dat mij bij elke draaibeurt beter gaat bevallen. Het begon als een complete verrassing, werd toen een plaat die net genoeg afweek van de vorige om als waardige opvolger te kunnen fungeren, en is inmiddels uitgegroeid tot één van de muzikale parels van 2017.

Luister naar Bedroom Crimes met Spotify:

Of in FLAC via de browserversie van TIDAL (abonnement vereist)