Ben Lukas Boysen - Spells
Toverachtig mooie kippenvelmuziek
Ben Lukas Boysen - Spells
Terwijl ik dit schrijf is de herfst van 2016 net één dag afgelopen. Het zijn de 'donkere dagen vóór de Kerst' maar het wil nog niet echt winteren. We kunnen 'dreamen of a white Christmas' tot we een ons wegen (wat met de altijd copieuze feestdagen voor de deur niet eens zo'n slecht idee zou zijn...), maar het zit er dit jaar wéér niet in. Het is ondertussen echter wél tijd geworden om de muzikale balans op te maken. Het is inmiddels traditie dat ik op deze plaats mijn werkschema van het kalenderjaar eindig met een dikke multirecensie van de albums die een muziekliefhebber de afgelopen twaalf maanden wat mij betreft gehoord zou moeten hebben. Maar vóór ik daaraan kan beginnen moet er nog één album echt héél nodig wat uitgebreider besproken worden, zodat ik het in het jaaroverzicht niet met een kloeke maar in dit geval toch echt té compacte alinea hoef af te schepen. De bijna onaardse schoonheid die Ben Lukas Boysen op Spells laat horen verdient namelijk méér.
Ben Lukas Boysen
Boysen (1981) is één van de 'jonge neo-classicisten' uit de denkbeeldige groep waar ook Ólafur Arnálds, Max Richter, Franck Zaragosa (de man achter Ocoeur), labelgenoot Peter Broderick en mede-Berlijners Greg Haines (óók labelgenoot) en zijn persoonlijke vriend Nils Frahm (die Spells produceerde en masterde) toe behoren. Zij schromen geen van allen om hun minimalistische maar melodieuze klassieke composities te spelen tegen een achtergrond van elektronische decors. En evenmin zien ze er een been in om invloeden uit andere genres als post-rock, folk en jazz met hun werk te vervlechten. Spells is Boysen’s derde album, na Gravity uit 2013 en Infinite Rounds, zijn moeilijk te vinden debuut-EP onder eigen naam uit 2007. Daarnaast heeft hij - net als sommige van zijn eerder genoemde tijdgenoten - een aantal soundtracks op zijn naam staan. En verder maakt hij sinds 2003 onder de naam Hecq experimentele elektronische muziek vol weidse ambientklanken en glitchy ritmes.
Ben Lukas Boysen. Foto: Erased Tapes Music Publishing
Spells
Toverspreuken. Dat is de letterlijke vertaling van de titel van zijn jongste album. En dat is een goed gekozen naam. Vanaf de allereerste pluk aan een harpsnaar (die pas komt als de track al enkele seconden bezig is) betoveren Boysen en zijn muzikale gasten je met een wonderschone combinatie van geprogrammeerde pianostukken en live ingespeelde en deels geïmproviseerde partijen op drums (Achim Färber), cello (Anton Peisakhov), gitaar (Martyn Heyne), harp (Lara Somogyi) en synthesizers. De in elkaar doorlopende nummers op Spells hebben stuk voor stuk een kalme, ingehouden kracht. De sfeer is dromerig maar zeker niet lethargisch. Na het verstilde intro The Veil tovert hij in Nocurne 3 opeens een traag drumritme met bijbehorende diepe baslijn uit zijn tovenaarshoed waar de ultieme slowcore-broeders van Low nog een puntje aan zouden kunnen zuigen. Op Sleepers Beat Theme gaat hij letterlijk en figuurlijk nóg verder de diepte in. Dat is echt een track om in ademloze bewondering je woofers eens goed mee af te stoffen. Golden Themes heeft met zijn arpeggio’s wel wat weg van de muziek van Philip Glass, maar een melancholieke melodie op de cello maakt er, samen met de knerpende baslijn en een onderhuidse kickdrum die iets voor de helft aanzwelt, een meer filmisch geheel van. Als je Spells in gedachten doormidden deelt (hij is ook op elpee verkrijgbaar) kun je zeggen dat kant 2 een wat contemplatiever karakter heeft. In Nocturne 4 bouwt drummer Achim Färber weliswaar weer een fantastisch ritme op, maar dat loopt uit in wat ik niet anders kan omschrijven dan een Engelenkoor. Als hierbij het kippenvel je nog niet centimetersdik op je lijf staat dan ben je voorgoed verloren voor alles wat lyrisch en episch is…
Ben Lukas Boysen. Foto: Erased Tapes Music Publishing
Keep Watch is opnieuw een track met een sterke filmische zeggingskracht, die goed zou passen onder de aftiteling van een documentaire over klimaatverandering. Golden Times 1 begint met statische ruis en een ‘valse’ piano die eerst voorzichtige ondersteuning krijgt van de harp en iets later weer zo’n bloedstollend mooie cellomelodie. Na krap twee-en-een-halve minuut valt een trage diepe kickdrum in die een smeulend ritme inleidt waar hij meerdere lagen elektronica met veel ingehouden spanning omheen drapeert. Afsluiter Selene is een hoopvol klinkende pianosolo die overduidelijk geïnspireerd is op het werk van zijn vriend Nils Frahm, en zo is de cirkel wat dit betoverende album betreft weer rond.
Persoonlijke elite
Spells voldoet op alle fronten aan de verwachtingen die ik ervan koesterde vóór ik nog maar een noot gehoord had. Van sommige muzikanten weet je dat ze hun muzikale hart op precies dezelfde plaats dragen als jij, en Ben Lukas Boysen behoort tot de niet heel erg uitgebreide persoonlijke elite van ondergetekende. Op Spells zet hij op majestueuze wijze de neo-klassieke weg voort die hij drie jaar geleden met Gravity insloeg, en levert daarmee één van de allermooiste albums van 2016 af.
Via Bandcamp rechtstreeks bij platenmaatschappij Erased Tapes bestellen kan hier.
Luister naar Spells met Spotify:
Of nóg mooier in lossless flac met Tidal (abonnement vereist):
