Benjamin Clementine - At Least For Now

Dé muzikale verrassing van vorig jaar

Benjamin Clementine - At Least For Now

Benjamin Clementine (volledige naam Benjamin Sainte-Clementine) was voor velen dé muzikale verrassing van vorig jaar. Na een redelijk verpletterend debuut op de Britse televisie bij Jools Holland (niet zelden goed voor een vliegende start van een muzikale carrière) bracht deze jonge zanger en dichter zijn eerste volledige album, At Least For Now, vroeg in januari 2015 uit. Het ontving vrijwel meteen juichende kritieken, maar het slaagde er wonderwel in om tot laat in het jaar onder mijn radar te blijven. De keuze om het niet mee te nemen in het overzicht van albums die voor mij de soundtrack van 2015 vormden was eerlijk gezegd een beetje berekenend. Ik wilde wat overhouden om in het eerste kwartaal van 2016 nog even op het voorgaande jaar terug te kunnen komen.

Benjamin Clementine als Vagebond

Ondanks zijn jonge leeftijd (geboren in 1988) heeft hij al een heel leven achter de rug. Hij had een moeilijke jeugd vol pesterijen op school, wat hij compenseerde met uit de hand lopend boefjesgedrag. Op zijn zestiende, nadat hij voor alle vakken behalve Engels was gezakt op school, verliet hij na een ruzie het ouderlijk huis en zwierf een tijdje als vagebond in Camden Town, waar hij als straatmuzikant zijn kostje bij elkaar scharrelde. Hij had zichzelf vanaf 11-jarige leeftijd piano leren spelen op het instrument dat eigenlijk voor de muzikale studie van zijn broer Joseph was gekocht. Door klassieke muziek na te spelen van Classic FM - popmuziek verveelde hem - ontwikkelde hij een geheel eigen stijl. Toen hij 19 was verhuisde hij naar Parijs, waar hij zijn armoedige leven in een uitgeleefd hostel (echt, daar zit een filmscript in…) financierde door in de avonduren in hotelbars te spelen. Overdag componeerde hij muziek op een aftandse gitaar en een oud keyboard en schreef hij zijn teksten. Na vier jaar werd hij, toen hij na een optreden naar huis liep, aangesproken door een talentenjager die hem in contact bracht met een manager. Niet veel later ontmoette hij tijdens het Festival De Cannes de jonge Franse theatermagnaat Lionel Bensemoun, die als een soort mecenas een platenlabel oprichtte waarop Clementine zijn eerste EP met zijn eigen muziek kon uitbrengen. Daarna ging het allemaal snel. Toen hij in 2013 vier avonden achter elkaar optrad tijdens het Rencontres Trans Musicales de Rennes stonden de grote platenmaatschappijen min of meer voor hem in de rij en keerde hij uiteindelijk terug naar zijn roots in Engeland. En daar was het niemand minder dan Paul McCartney (himself) die Clementine na het eerdergenoemde optreden bij Jools Holland bezwoer om toch vooral muziek te blijven maken, wat in 2015 dus resulteerde in At Least For Now.

Benjamin Clementine - Foto: The Guardian

Puur en Intens

De aantrekkingskracht van dit album zit hem uiteraard vooral in de pure en intense manier waarop Benjamin Clementine zijn eigen songs brengt, waarbij hij zichzelf - hoewel hij multi-instrumentalist is - vaak uitsluitend begeleidt op de vleugel. Zijn heldere, enorm dynamische en redelijk hoge stemgeluid (in opera-termen ook wel een ‘spinto tenor’ genoemd) en gedreven pianospel doen mij regelmatig een beetje denken aan Nina Simone, die hij ook nadrukkelijk noemt als één van zijn muzikale voorbeelden. Naar verluidt zijn de live-optredens die hij geeft minstens zo intens en komt het regelmatig voor dat het bloed letterlijk over de toesten vloeit. De sfeer in zijn muziek is vrijwel zonder uitzondering melancholiek, maar tegelijkertijd ook hoopvol en verheffend. Het heeft ook wel iets gospel-achtigs, hoewel hij nergens in zijn teksten écht blijk geeft van een religieuze motivatie.

Eigen Risico

Luisteren naar At Least For Now is voor eigen risico. Het is niet uitgesloten dat je bij de eerste beluistering niet meteen gegrepen wordt door het album als geheel - dat overkwam mij namelijk ook, dacht ik - maar voor je er erg in hebt draai je hem gewoon weer. En weer. En nog een keer. Als de intense muzikale poëzie van Benjamin Clementine je eenmaal in zijn greep heeft laat hij je niet meer los, en wordt het album met elke volgende draaibeurt beter. Tot het moment dat je zeker weet dat hij echt alleen voor jou zingt, op een groot podium, in een verder lege zaal. Dit is zo’n artiest waarvan je achteraf blij bent dat je hem hebt ontdekt. Koester hem, en zijn muziek…

Beluister At Least For Now via Spotify:

Of in Lossless geluidskwaliteit via Tidal (abonnement vereist)