DiMeola/McLaughlin/De Lucia, Linda Hoover en Rodriguez

Beter laat dan nooit…

In deze muziekrecensie aandacht voor ‘nieuwe’ albums van DiMeola/McLaughlin/De Lucía en Linda Hoover, met als klassieker een bijzonder album van Rodriguez.

Het lukt niet altijd, maar meestal probeer ik voor mijn muziekrecensies een soort verbindend thema te vinden. Deze keer was dat een makkie, namelijk ‘beter laat dan nooit’. De twee nieuwe releases zijn namelijk dit jaar voor het eerst uitgebracht, maar lang geleden opgenomen, en bij de klassieker draait het om een artiest die jarenlang dacht dat zijn carrière was mislukt, terwijl hij al decennialang een obscure superster bleek te zijn in andere delen van de wereld. Bijkomend voordeel is dat ik vind dat de muziek op alledrie deze albums wat mij betreft echt een onweerstaanbare summer-vibe heeft. Niet slecht denk ik, voor de laatste muziekrecensie in de aanloop naar de zomervakantie.

Veel lees- en luisterplezier!

Al DiMeola, John McLaughlin en Paco De Lucía - Saturday Night In San Francisco

Het is niet moeilijk voor te stellen dat sommigen bij het lezen van de titel denken: “Hé, wacht even, dat album is toch al jaren geleden uitgebracht?!”. Die mensen raad ik aan om de oogjes even uit te wrijven en de titel nóg een keer te lezen. Er staat namelijk ZATERDAGavond en het beroemde album, dat iedere audiofiel kent en iedere hardwerkende gitareur huilend van frustratie zijn instrument in de hoek laat gooien, is opgenomen op Vrijdagavond. De opname die ik hier bespreek is van ‘the day after’ en het is een absolute knaller! De drie beste gitaristen ter wereld speelden die late lente van 1980 twee opeenvolgende avonden in het Warfield Theatre in San Francisco. Op de inmiddels beroemde vrijdagavond draaide er een 16-sporen recorder mee, maar pas ruim 30 jaar later ontdekte Al DiMeola in zijn archief banden waarop de tweede avond bleek te zijn opgenomen. Het duurde alsnog tot 2022 eer het tot een daadwerkelijke release kwam. Paco is al sinds 2014 niet meer onder ons, maar hij wist van het bestaan van de banden en had zijn zegen voor een uitgave al gegeven. Wie het eerste album kent weet wat hem te wachten staat: 50 minuten halsbrekend virtuoos maar desondanks uiterst toegankelijk gitaargeweld. De technische begaafdheid van deze drie heren grenst wat mij betreft aan bovenmenselijkheid. Het zou me niet verbazen als op dit album en zijn voorganger bij elkaar meer noten worden gespeeld dan op alle gitaaralbums van de afgelopen 50 jaar bij elkaar (ik overdrijf graag een beetje…), maar het is bijna onmogelijk om als luisteraar niet vanaf de eerste noot meegesleept te worden en woest met de armen zwaaiend drie luchtgitaren tegelijk te bespelen. Het album opent met Splendido Sundance, een nummer van DiMeola’s album Splendido Hotel dat eerder dat jaar uit was gekomen. Het origineel is al schitterend, maar het vuurwerk waartoe dit drietal elkaar op deze track opzweept is van een ongekende hevigheid. Het is een blauwdruk voor de rest van het album, waar naast klassiekers van alledrie de heren ook een schitterende uitvoering van Meeting Of The Spirits van Mahavishnu Orhcestra - McLaughlins ‘hobby-bandje’ - op staat. De geluidskwaliteit is fantastisch. De mastering is dynamisch en rijk van klank. Een schitterende, ruim 40 jaar oude maar tóch kersverse aanvulling die op geen enkele wijze onderdoet voor het beroemde vrijdagavondalbum.

Linda Hoover - I Mean To Shine

Linda Hoover zong al vanaf de vroege jaren 60 bij allerlei talentenjachten toen ze in 1965 werd ontdekt door een collega van muziekproducer Gary Katz. Die bracht ze met elkaar in contact en Katz herkende haar talent onmiddellijk. Omdat er in die tijd geen tekort was aan getalenteerde zangeressen, zoals Joni Mitchell, moest Katz echter tot 1970 met haar muziek leuren vóór hij een opnamedeal wist te sluiten met Morris Levy van Roulette Records. Om de zaak rond te maken beloofde Katz alle rechten van het nog op te nemen album aan Levy. Om de opname te begeleiden zocht Katz samenwerking met zijn vriend Kenny Vance, die een paar jonge songwriters in zijn stal had die wel trek hadden om nummers en muziek te schrijven voor het album van Linda Hoover. Deze jonge muzikanten luisterden naar de namen Walter Becker, Donald Fagen en Jeff Baxter. Oplettende lezers herkennen nu ook opeens de naam Gary Katz, omdat die later de producer van Steely Dan zou worden, de band waar ook Baxter in speelde, maar die vooral Becker en Fagen eeuwige roem bracht. De opnames voor I Mean To Shine verliepen voorspoedig, maar Katz en Vance waren ‘vergeten’ om aan Levy te vertellen dat de rechten van alle liedjes behalve die van Hoover zelf al bij anderen lagen. Levy ontdekte dat pas toen hij het artwork van het voltooide album moest goedkeuren, en hij blies woedend de release af waarna het album onuitgebracht op de plank kwam te liggen. Hoover bleef vertwijfeld achter en ging niet in op het aanbod van Baxter om mee naar Californië te gaan, waar ze deel kon gaan uitmaken van Steely Dan. De rest is - bijna helemaal - geschiedenis. Steely Dan werd wereldberoemd en Hoover bleef muziek maken maar trad vooral op in restaurants en kleine clubs. Pas decennia later ontdekte ze dat de catalogus van Roulette Records was opgekocht door Rhino Records. Ze stuurde hen een opgepoetste digitale versie van haar eigen tweesporentape en Rhino Records was zéér enthousiast. Ze vroegen Hoover of ze het album alsnog mochten uitbrengen op hun sublabel Omnivore Recordings, en zo werd Hoover’s debuut 50 jaar na de opnames alsnog uitgebracht, wat haar diverse wereldrecords opleverde (onder andere ‘langste tijd tussen opname en release’ en ‘oudste vrouwelijke artiest die een debuutalbum uitbrengt’). De liedjes op I Mean To Shine zijn mooi, de stem van Hoover is verrukkelijk (ze doet me meermaals denken aan Sandy Denny of Mary Hopkin), de muziek is goed gearrangeerd en de muzikanten zijn op dreef. Maar wat dit album toch voorál heel interessant maakt is dat er vijf songs van Becker en Fagen op staan die vóór het ontstaan van Steely Dan zijn opgenomen en die nooit op één van hun albums terecht zijn gekomen. Voor ‘Dan Fans’ is dit dus verplichte kost. Net als voor liefhebbers van folky 70’s Americana met fraaie vrouwelijke vocalen overigens.

Rodriguez - Cold Fact

De met een Oscar beloonde film Searching For Sugar Man vertelt het ongelooflijke verhaal van Sixto Rodriguez, een Mexicaans-Amerikaanse singer-songwriter uit Detroit. Hij nam in 1970 het album Cold Fact op, maar had daar - ondanks een 4-sterren review in hét muziekmagazine Bilboard - totaal geen commercieel succes mee. Ook zijn tweede album uit 1971, het in Londen opgenomen Coming From Reality, flopte. Een tournee in Australië en Nieuw-Zeeland bracht daar geen verandering in. Rodriguez trok zich teleurgesteld terug uit de muziek en ging onder andere als bouwvakker aan het werk, maar rondde ondertussen óók een universitaire studie Filosofie af. Hij wist echter niet dat zijn album in het door Apartheid verscheurde Zuid-Afrika een enorme bron van inspiratie werd voor de onderdrukte zwarte bevolking. Het leverde hem daar een heuse cult-status op, en zijn album werd op grote schaal bijgeperst en verspreid, zonder dat hij daar ooit een cent voor ontving. Het duurde vervolgens tot 1996 vóór de Zuid-Afrikaanse journalist Craig Bartholomew besloot om eens op zoek te gaan naar deze grote maar totaal onbekende muzikale held. Niemand wist waar hij woonde, of zelfs of hij nog in leven was. In 1997 werd de website ‘The Great Rodriguez Hunt’ online gezet door Stephen ‘Sugar' Segerman and Alec McCrindle en op 15 september van dat jaar wist Segerman telefonisch contact te leggen met een totaal verbijsterde Rodriguez. De rest is - opnieuw - geschiedenis. In 1998 heeft Rodriguez zijn eerste tournee in Zuid-Afrika en in 2012 wordt zijn verhaal tot in detail verteld in de documentairefilm Searching For Sugar Man, waarna Sixto Rodriguez eindelijk zijn wereldwijde doorbraak krijgt. Het korte album Cold Fact bevat coole, intellectuele folky rockmuziek met een redelijk scheut psychedelica en een mespuntje protest-lied. De sfeer is over het algemeen relaxed en typisch voor de vroege jaren’70. De opnamekwaliteit van de originele elpee is een tikje spaarzaam en de Zuid-Afrikaanse remaster uit 2005 is tonaal vergelijkbaar maar veel te luid. De remaster van Light In The Attic Records uit 2008 is weliswaar minder dynamisch maar maakt er wel een prettiger luisterbaar en ruimtelijker klinkend album van, dat in muzikaal opzicht na al die jaren verrassend goed overeind is gebleven. Het beste nieuws is misschien nog wel dat Rodriguez begin 2022, vlak voor zijn tachtigste verjaardag, eindelijk het grootste deel van alle royalty's kreeg uitbetaald die hij in de loop der jaren was misgelopen. Beter laat dan nooit, nietwaar?