Erik Truffaz & Murcof - Being Human Being

Erik Truffaz & Murcof - Being Human Being

Perfect geregistreerde klanklandschappen met een duistere boodschap

Muzikale samenwerkingen van grootheden uit verschillende genres en disciplines hebben nog wel eens de neiging om verschrikkelijk te floppen. Waarschijnlijk gaat het in die gevallen om gelegenheidscombo's waarbij iemand achter een bureau bij een platenmaatschappij likkebaardend aan grote zakken geld moet hebben gedacht, zonder rekening te houden met de slechte mengbaarheid van bepaalde muzieksoorten of kunststijlen of - nog dodelijker voor het resultaat - de ego's van de artiesten.

 

Erik Truffaz & Murcof - Being Human Being Erik Truffaz & Murcof

 

Bij deze coöperatie van sfeermeesters Erik Truffaz (new jazz) en Murcof (Modern Klassiek/IDM/ambient) en Enki Bilal (de bekende striptekenaar die in dit geval letterlijk en figuurlijk voor het artwork tekende) mogen we echter spreken van een gouden greep. Ik weet niet wie het initiatief voor deze samenwerking heeft genomen, maar die verdient een dikke feestsigaar. Truffaz en Murcof kennen elkaar sinds 2006 en ze brachten in 2008 al het album Mexico uit, een eerbetoon aan het geboorteland van Murcof (echte naam Fernando Corona).

Centrale Thema

De negen instrumentale tracks op dit nieuwe album trekken als een trage maar goed geoliede machine aan je voorbij, terwijl alles wat ook maar enigszins naar kritiek ruikt zorgvuldig wordt verpulverend. De sfeer is broeierig en claustrofobisch. Het zijn geen zoete verhaaltjes die hier verteld worden, je wordt meteen na het intro het naargeestige post-industriële landschap van de bijna 15 minuten durende track 'Warhole' ingezogen, waarin de heren hun uiterste best doen om alles er zo spookachtig mogelijk uit te laten zien.

 

Being Human Being Screen-capture uit de officiële Warhole-Teaser op YouTube

 

Die duisternis heeft alles te maken met het artwork van Bilal, die met zijn dystopische signatuur een zware claim legt op het centrale thema van dit album. De titel kan namelijk op twee manieren gelezen worden. Als Being Human, en als Being Human Being. Twee zaken die, volgens een persbericht dat de aankondiging van het album vorig jaar begeleidde, soms maar heel weinig met elkaar te maken hebben. Kortweg: mens zijn is niet altijd synoniem met menselijk zijn. De mens bestaat uit tegenstellingen. Goed en kwaad, vriendelijkheid en lelijkheid; het zit er allemaal in, maar wat er uit komt is meestal meer van de donkere zijde.

 

Being Human Being Screen-capture uit de officiële Being Human Teaser op YouTube

 

Al met al geen vrolijke boodschap, maar er klinkt af en toe ook hoop in de muziek. En dat maakt het geloof in een goede afloop, in elk geval tijdelijk, dan weer wat groter. Gelukkig slaat dat niet teveel door naar optimisme, want in vrolijke muziek is doorgaans niet zoveel interessants te beleven. De zelfkant is waar het allemaal gebeurt. Daarom hou ik van de onheilspellende sfeer die als een grauwe mist rond dit album hangt. Je kunt jezelf wijsmaken dat er heus niks kan gebeuren. Het is maar een virtuele dwaaltuin waarin je verzeild bent geraakt. En tegen het einde (tijdens het neo-klassieke coda 'Skin') lijkt de lucht sowieso wat te klaren. Maar dat blijkt, geheel in lijn met het thema van het album, ook weer een illusie te zijn. Want als uitsmijter krijg je eerst nog het vervreemdende 'Infinite Abstract' te verwerken, een langzaam wegstervend klanklandschap waarin dreunende pulsen het ergste over het lot van 'de mens' doen vermoeden.

 

Being Human Being Detail van de poster voor de Tsjechische tournee

 

Grote Klasse

Als je een klein uur na het begin van de reis met het klamme zweet op je rug terugkeert naar de werkelijkheid heb je een huiveringwekkend inkijkje gekregen in de krochten van de menselijke psyche. Tenminste, zo stel ik het me voor als ik de klanken van dit geniale album over me heen laat spoelen. De opnamekwaliteit is, zoals we van Truffaz en Murcof afzonderlijk ook al gewend zijn, van grote klasse. Vooral de enorme ruimtelijkheid van het soms erg volle geluidsbeeld valt op, waarbij alles perfect te volgen blijft. Truffaz trekt zijn digitale trukendoos verder open dan ik in lange tijd gehoord heb en Murcof zet meer concrete verhaallijnen neer dan op zijn laatste drie albums bij elkaar. Duidelijk een zéér geïnspireerde samenwerking die zó naar meer smaakt dat ik stiekem hoop dat ze het hier bij laten. De volgende kan namelijk alleen maar tegenvallen...

Luister naar het album in lossless Flac met TIDAL →

© 2015 – art`s excellence