GOSTO - Memory Ivy
Binnenlandse Triphop
Luister GOSTO - Memory Ivy op Spotify
Deze keer weer eens een wat gemakkelijker in het gehoor liggend album (hoor ik daar gejuich opklinken?). Gemakkelijker in het gehoor wil echter niet zeggen dat hier een muzikaal niemendalletje centraal staat. Deze artiest zag ik niet zo lang geleden op televisie, waar hij een minuut de tijd kreeg om indruk te maken. Hoewel ik de nieuwe bandjes die in dat programma komen optreden meestal niet zo interessant vind (wellicht is een minuut toch te weinig) was dat nu voor de verandering wél het geval. Een Nederlandse zanger, afgestudeerd in de richting Jazz aan het conservatorium van Amsterdam, die samen met studiegenoten een warme mix maakt van poppy triphop en melodieuze, milde dubstep. Graag uw aandacht voor GOSTO.
GOSTO: Band of artiest?
Allereerst moeten we ons even buigen over de vraag of GOSTO (dat schijnt met hoofdletters te moeten, dus vooruit…) een artiest is of een band. De webpagina van de band noemt vier muzikanten, maar op de Bandcamp pagina worden nog veel meer muzikanten op het schild gehesen, waarbij de naam ‘Roel GOSTO Vermeer’ als eerste wordt genoemd. Hoe het nu precies zit blijft dus een beetje onduidelijk, maar Vermeer heeft hiermee waarschijnlijk een goede manier gevonden om wisselende credits te delen. Ik beschouw GOSTO daarom maar als een soort hybride van artiest en band, dan kan ik dat ook lekker door elkaar gebruiken. Het instrumentarium van GOSTO (de band) bestaat uit gitaren, bas en drums, aangevuld met een stevige scheut elektronica. Niks opmerkelijks, maar we weten dat het gereedschap zélf er niet toe doet; het gaat erom hoe je het gebruikt. Het lijstje van muzikale invloeden is best aardig - hoewel ik zo’n ‘confessional’ langzamerhand toch een beetje een obligaat marketingdingetje begin te vinden. Enfin, Vermeer (de artiest) noemt Flying Lotus, James Blake, Thom Yorke van Radiohead en Jeff Buckley. En daarmee trekt hij een behoorlijk grote broek aan. Op zijn gezicht gaan doet hij echter geenszins. Memory Ivy is - na een tweetal singles de afgelopen jaren - een lekker en afwisselend fulltime debuutalbum dat zowel muzikaal als productietechnisch erg goed in elkaar steekt. Het weet de aandacht gedurende zijn lengte van ‘slechts’ 34 minuten goed vast te houden.
GOSTO, de band - foto: Muziekgieterij.nl
Speurluisteren
Eens kijken hoe dat met die genoemde invloeden zit. Het album opent met The More We Know, dat duidelijk triphop-trekjes van het zuiverste Morcheeba-soort bevat. Vermeer klinkt hier toch vooral als zichzelf, hoewel hij ongeveer halverwege het nummer een redelijk geloofwaardige James Blake falset weet te produceren. Het tempo is loom en de productie is vol en weids. Klinkt erg lekker, en belooft wat voor de rest van het album. Tell Me What You’re Made Off trekt die lijn goed door, met een snufje Moloko. Dat is ook geen ongekende in het hitgevoelige triphopcircuit dat eind vorige eeuw de muzieklijsten domineerde. Wat dit nummer vooral erg goed maakt zijn de subtiele verrassingen die zich in de achtergrond afspelen. Er zijn veel laagjes, maar de invulling is spaarzaam en ingehouden, wat de spanning ten goede komt. In de derde track, I Don’t See, klinkt voor het eerst een jazzy soort dubstep-light door die me aan het ijzersterke debuut van Jamie Woon doet denken. Vermeer heeft een fijne stem en kiest opnieuw voor de sensualiteit van de mid-tempo beats, met een heuse handclap op de twee en de vier. Opnieuw is de achtergrond de moeite van het induiken meer dan waard. Met zowel toetsen als gitaar worden brede, pastelkleurige vegen opgezet die het canvas waarop de song zelf wordt geschilderd een forse diepte verlenen. Thom Yorke en Jeff Buckley zijn echter nog steeds niet op bezoek geweest. Op het ‘soort van’ titelnummer Ivy zijn voor het eerst forse uithalen op de synthesizer te horen die een - vooralsnog wat vage - herinnering aan Flying Lotus oproepen.
GOSTO - foto: Maarten van Cleef Photography
You Can Make Me Feel Bad is een korte maar intense, door Vermeer gemaakte bewerking van het gelijknamige nummer dat door Arthur Russell werd gecomponeerd. Russell, een klassiek opgeleide maar in de experimentele pop en later zelfs disco verdwaalde muzikale veelpleger, stierf in 1992 op 40-jarige leeftijd aan AIDS. Hij stond erom bekend dat hij vrijwel nooit een definitieve versie van een nummer maakte. Deze uitvoering van GOSTO is een stuk minder weerbarstig dan de bekendste, met vervormde cello gespeelde versie van Russell zelf. In het volgende nummer, Don’t Call To Get Me Over, is Flying Lotus weer volop van de partij, maar de opvallendste naam die me te binnen schiet is die van Roxy Music. En dat verbaast me in tweede instantie dan weer niet, want vooral op hun latere albums wist deze band rond Bryan Ferry met een redelijk traditioneel instrumentarium een vol en weids, maar vooral zeer exotisch geluid neer te zetten. Iets met ‘gereedschap en hoe je het gebruik’ dus weer. Het duurt tot het intro van het wat springerige Turn Off The Light dat ik meen de geest van Jeff Buckley te horen. Maar die maakt zich ook weer snel uit de voeten als het poppy refrein inzet. Het weelderige Lovely Lady is duidelijk de ‘ballad’ van het album, waarbij het ook weer opletten geblazen is op wat er zich allemaal in de achtergrond afspeelt. Een flinke scheut James Blake, met een vleugje Jamie Woon, Vliegende Lotussen in de arpeggio’s…yeah! Dit is echt een heerlijk positief nummer om hard te draaien, maar waar blijft Thom Yorke? In het Moby-meets-James-Blake-achtige My Bad lijkt GOSTO zich enigszins te verontschuldigen voor de absentie van het radiohoofd, en dat doen ze zo lekker dat ik het ze vergeef. Opnieuw zo’n verrukkelijke lome beat onder een warm en overzichtelijk volgestapeld arrangement. Dan is het alweer tijd om afscheid te nemen. Time For Me is een perfecte afsluiter van het album. Het vat nog even alles samen dat zich in het voorgaande dikke half uur heeft afgespeeld en laat de luisteraar met een lekker gevoel achter. Wat wil je nog meer?
Hitgevoelig
Al met al is Memory Ivy van GOSTO een fijn album dat voldoende hitgevoelig materiaal aan boord heeft om bij een brede doelgroep in de smaak te vallen. Ik realiseer me dat dat een beetje elitair klinkt, maar ik bedoel het juist positief. Echte muziekliefhebbers - meestal zelfverklaard overigens - zijn geneigd om hun neus op te halen voor alles dat op de mainstream radio gedraaid wordt of zelfs (godbetert!) in de top-zoveel terechtkomt. Dat ze zich daarmee een hoop fijne muziek ontzeggen bewijst GOSTO met dit album. En daarover hoef je mij niet op mijn woord te geloven, luister zelf maar.
Luister Memory Ivy van GOSTO via Spotify:
Of in FLAC via TIDAL (abonnement vereist)
