Hifirecensies 2.0

Hifirecensies 2.0

(oftewel: waarom het niet nodig is de kap van die versterker te schroeven…)

Het is een mannending. De doos opentrekken, de gebruiksaanwijzing in de prullenbak gooien, en een uur of twee en heel wat krachttermen later trots aan vrouw en kroost het eindresultaat tonen van een klus die in een kwartier geklaard had kunnen zijn… Want dat doen we, geef het maar toe. Wij mannen, wij snappen dingen. Omdat we man zijn. Technische dingen vooral. Hoe iets werkt. En ook als we er niks van snappen doen we graag of we er alle verstand van hebben. We duiken met de wegenwacht mee onder de motorkap en roepen quasi-intelligente dingen over het smeernippeltje van de koppakking. En we hebben verstand van hifi. Denken we. En daarom zijn er nog steeds hifi-publicaties die bij recensies van apparatuur stevig inzetten op de technische kant van de zaak. Omdat daarmee alles verklaard wordt. Denken ze…

(Een voorbeeld van hoe 'wij mannen' het doen)

Laat ik eerst wat rechtzetten voor het scheef komt te staan: Ik chargeer natuurlijk. En flink ook. Alles voor het verhaal, nietwaar? In werkelijkheid heb ik groot respect voor collega’s die wél verstand hebben van elektronica. Ik heb het echt geprobeerd, op de middelbare school zelfs de meest uitgebreide elektronica-bouwdoos van Philips van een klasgenoot geleend, maar het bleek tevergeefs. Het lampje ging niet branden, zowel letterlijk als figuurlijk. Dus mijn begrip van weerstanden, spoelen en condensatoren is na het buitenste laagje van de theorie achter eenvoudige luidsprekerfilters ver op. Maar ik heb wél oren aan mijn kop, die ik in de loop van 25 jaar in de hifi erg goed heb leren gebruiken. En ik maak me sterk dat ik in mijn werk als hifi-journalist bepaald niet gehinderd wordt door een gebrek aan kennis der elektronica. Waarom eigenlijk niet, meneer Delissen? Nou, dat zal ik vertellen…

Omdat ik, ten eerste, hifi niet per se een mannending vind. Wetenschappelijke studies hebben al lang aangetoond dat vrouwen een beter gehoor hebben dan mannen en dat ze daarom ook beter in staat zijn om verschillen in weergave waar te nemen. Hifi zou, als je die gedachtelijn even doortrekt, dus net zo goed een vrouwending kunnen zijn. Toch is het sterke geslacht maar moeilijk warm te krijgen voor betere weergave. Misschien omdat ze het oprecht niet leuk vinden, maar een andere studie heeft onlangs aangetoond dat er slechts een klein aantal mensen is (een procent of vijf meen ik) die fysiek niet in staat zijn om van muziek te genieten. Mannen en vrouwen ‘alike’, dus daar ligt het ook niet aan. Nee, ik denk dat het komt door de manier waarop de door mannen gedomineerde hifi-journalistiek erover publiceert. Dat gebeurt op een heleboel plaatsen nog steeds volgens de Hifirecensies 1.1 methode. En ik moet toegeven, ook ik heb daar soms nog mee te maken. Omdat het nu eenmaal zo hoort in de bladformule, heet het dan, en daar pas ik me als freelancer natuurlijk graag aan aan. En het is ook wel gemakkelijk, en duidelijk. Inleiding, stukje over de techniek, nog een stukje over de techniek en hoe het ding er uitziet, dan een alinea over de klankmatige eigenschappen, en afsluiten met een conclusie en een hartelijke aanbeveling als het apparaat naar verwachting functioneert.

 (Een voorbeeld van hoe het wél moet)

Op zich helemaal niks mis mee. Want zo bedien je de doelgroep optimaal. Maar toch…doelgroep? Wat bedoelen ze dáár dan precies mee? De steeds kleiner wordende old-school gemeenschap van linnen-tasjes-met-folders-dragende hifibeursbezoekers? Mogelijk... Een wat bredere maar nogal diffuse groep geïnteresseerden die een normale interesse in hifi heeft maar daarnaast gewoon graag over het onbereikbare niveau binnen hun hobby leest? Zeker… Er zijn ook mannen (heb je ze weer…) die autobladen vol Ferrari’s, Aston Martins, Pagani’s en Koenigsegg’s lezen, terwijl ze elke dag braaf en tevreden in een tweedehands Astra naar hun werk tuffen. Alweer: niks, maar dan ook echt helemaal niks mis mee. Entertainment, dat is het. En dan doe je als uitgever dus ook even de motorkap van zo’n bolide open voor een fotootje van het binnenwerk, alsof het een soort techno-porno op vier wielen is. Glimmende aluminium motorblokken met matzwarte en rode accenten, en als je geluk hebt, helemaal onderin de hoek, het smeernippeltje van de koppakking…

Ten tweede (we waren met een opsomming bezig, weet je nog, maar ik spreek graag vrijuit en veel…) omdat zich in de hifi langzamerhand een nieuwe doelgroep aandient. Van mensen die graag naar muziek luisteren én die op de één of andere manier geïnteresseerd zijn geraakt in betere weergave. Mensen die een drukke baan hebben en dus geen tijd om erg diep op de materie in te gaan. Mensen die vooral gebruiksgemak willen, en een mooi design. Denk ervan wat je wil, maar dát is de doelgroep die de hifi moet gaan redden. En die worden nauwelijks bediend! Als zo’n man (of niet zelden  - de Goden zij dank - een vrouw) in de kiosk een traditioneel hifi-blad openslaat of een website bezoekt regent het niet alleen onbegrijpelijke terminologie, maar staan er ook afbeeldingen bij die niet bepaald tot de categorie ‘doe-mij-er-één’ behoren. Close-ups van achterkanten van versterkers waarop alle ingangen goed te zien zijn (alsof iemand zojuist de RCA-plug heeft uitgevonden) of van tweeters (ook al zo’n gloednieuw fenomeen). En dan, o horreur, audiofielen-porno in de vorm van een versterker met de kap eraf. Om het binnenwerk te laten zien. Driehonderd piepkleine SMD-componenten, een trafo, wat draad en een paar elco’s. En als je geluk hebt, helemaal onderin de hoek, het smeernippeltje van de koppakking… Resultaat: “we denken er nog wel even over…”.

 (Een voorbeeld van hoe het niet moet)

En daarom, beste vrienden, pleit ik voor meer lifestyle-foto’s in bladen en op websites. Als voorbeeld van hoe zo’n apparaat of luidspreker er in een mooi interieur uitziet. En ik wil ook toegankelijke teksten, over praktische zaken die met bedieningsgemak te maken hebben, en over hoe het klinkt. Dat is inderdaad véél subjectiever dan specificaties, maar het is wél waar het vandaag de dag om draait.