Kammerflimmer Kollektief, Die Wilde Jagd en The Quiet Temple

Muzikale reisverslagen uit de blogosfeer

In deze muziekreview aandacht voor nieuwe albums van Kammerflimmer Kollektief en Die Wilde Jagd, met een bijpassende klassieker van The Quiet Temple.

Ik kan me voorstellen dat bij veel lezers een vraagteken boven hun hoofd verscheen bij het lezen van het woord ‘blogosfeer’, dus laat ik beginnen met kort uit te leggen wat neologisme betekent (overigens is een ‘neologisme’ een nieuw verzonnen woord of uitdrukking ter beschrijving van iets dat er voorheen niet was). De blogosfeer is het geheel aan publicaties op internet waarin gespecialiseerde informatie te vinden is over allerlei onderwerpen (bijvoorbeeld muziek). Vooral de manier van publiceren - die gebaseerd is op regelmatige en chronologische aanvulling, zoals bij een logboek - heeft de naam bepaald. Logboek>Weblog>Blog. Zoals, inderdaad, onze eigen blog van art’s excellence.



Enfin, de blogosfeer is waar ik tegenwoordig vaak op ontdekkingsreis ga en veel van mijn nieuwe muzikale ontdekkingen doe. Ook het drietal albums waar ik in deze muziekrecensie over schrijf heb ik op die manier leren kennen. Vrij kort achter elkaar zelfs, geholpen door de diverse algoritmes die op internet mijn interesses inventariseren en me gelijksoortige content aanbieden. Ze liggen muzikaal dus een beetje in elkaars verlengde. Ik had me voorgenomen om het format van deze muziekrecensies wat te verruimen en niet meer per se een thematische samenhang te zoeken, maar ik kom er toch steeds weer op uit. Dus wie ben ik dan om me daartegen te verzetten?

Deze keer hebben we het over een eclectische combinatie van experimentele jazz, folk, elektronica en (neo)krautrock. Avontuurlijk luistervoer voor wie graag buiten de gebaande paden wandelt, vér van de alledaagse muzikale realiteit van de radio en de commerciële playlists van de streamingdiensten.

Veel lees- en luisterplezier!

Kammerflimmer Kollektief - Schemen

Ik ken de naam Kammerflimmer Kollektief al zo’n beetje sinds hun oprichting in 1997, want ze waren een terugkerende en met liefde genoemde naam in Gonzo Circus, mijn favoriete muziek- en cultuurmagazine aller tijden. Maar op de één of andere manier ben ik er nooit aan toegekomen om er eens goed naar te luisteren. Kammerflimmer Kollektief is een Duits gezelschap rond Thomas Weber, dat een experimentele en hoogst opwindende mix speelt van jazz, noise en elektronica, met hier en daar een snufje wereldmuziek en een mespuntje americana. Je zou het met enige dichterlijke vrijheid ook post-jazz kunnen noemen. Kenners mogen voor referenties denken aan de elektronische jazz van Tied & Tickled Trio, gemengd met de post-rock en neo-kraut van Tarwater en The Notwist, met een vrij prominente rol voor contrabas en trekharmonica. Ik herontdekte Kammerflimmer Kollektief door een blogbericht over Schemen, hun achtste album dat onlangs is uitgekomen. In eerste instantie was het puur het artwork dat mijn aandacht trok. De bandnaam stond daar niet bij en dat was misschien een voordeel. Want die kunstzinnige foto van een vrouw die in een groen bos op een boomstronk zit, achter een antieke spiegel die haar naaktheid en haar gezicht bedekt, was dusdanig intrigerend dat ik vrijwel meteen had besloten om ernaar te gaan luisteren. Als ik toen al had gezien dat het een album van Kammerflimmer Kollektief was had ik in mijn hoofd misschien wéér op de ‘mèh’-knop gedrukt. Maar inmiddels heb ik dit bizarre maar opwindende album zo’n beetje op repeat staan en vraag ik me af waarom ik deze band zo lang hebt genegeerd. De productie is érg goed, zodat de relaxtere passages prachtig natuurlijk en ruimtelijk klinken, maar de woeste noise-uitbarstingen ook mooi overzichtelijk blijven. Eigenlijk is dit gewoon zéér ver geëvolueerde jazzy krautrock, dus liefhebbers van dát genre zullen hier óók voldoende van hun gading in vinden, mits hun ‘mind’ ver genoeg ‘open’ is. Dit is geen muziek voor bangeriken, maar met een speelduur van net geen 37 minuten is de ervaring niet zo langdurig intens dat dit écht lastig te verteren is.

Die Wilde Jagd - Ophio

Die Wilde Jagd is de vanuit Berlijn opererende band van producer en componist Sebastian Lee Philipp. De band werd in 2015 opgericht als voortzetting van het project Der Räuber und der Prinz van Philipp en co-producer Ralf Beck. Sinds het naar zichzelf genoemde debuutalbum uit 2015 leunt Die Wilde Jagd op een mix van melancholieke elektronica en psychedelische romantiek met Duitse teksten. De sfeer doet regelmatig denken aan de experimentele krautrock uit de jaren ’70 van de vorige eeuw, van bands als Tangerine Dream, Cluster en Can, maar Die Wilde Jagd (genoemd naar een oude Europese volkssage over een spookachtige groep jagers die op paarden door de hemel rijdt) voegt daar een verrukkelijk soort duisternis aan toe die eerder fascineert dan beklemt. Waar op oudere albums als het debuut en Uhrwald Orange uit 2018 nog meer met minimalistische maar strakke, wave-achtige ritmes werd gewerkt was op Haut uit 2020 al een omslag richting een meer amorfe songstructuur te horen, en de tracks werden ook langer. Dat sublimeerde in het meesterlijke, in opdracht van het legendarische Roadburn festival geschreven ‘long form’ stuk Atem, dat niet bedoeld is als eerbetoon aan het gelijknamige album van Tangerine Dream uit 1973, maar dat in ál zijn glorieuze 45 minuten wél had kunnen zijn. Het nieuwe album Ophio markeert opnieuw een stilistische koerswijziging. Dit album neemt een onmiskenbare folky afslag naar de buitengebieden van de krautrock, waarbij de duistere ondertoon plaatsmaakt voor een soort zoet verlangen naar voorheen. Een vrolijke boel zal het nooit worden met Die Wilde Jagd, maar van de dromerige opener Ein Anfang via de melancholie van de titeltrack tot de onweerstaanbare spanningsboog van Perseverenz, en van de spacy elektronica van Gnafna Die tot de berusting in het onvermijdelijke van Ouroboros is dit pure en vlekkeloos geregistreerde schoonheid. 

The Quiet Temple - The Quiet Temple

The Quiet Temple is een instrumentaal collectief dat haar naam losjes heeft gebaseerd op de gelijknamige, door Donald Byrd op onvergetelijke wijze aan de jazz-canon toegevoegde track van Mal Waldron. Maar wie op basis daarvan een collectie hard bop jazz verwacht zal bedrogen uitkomen bij het beluisteren van The Quiet Temple, het debuutalbum uit 2019 van gitarist Duke Garwood en electronica-wizard Rich Machin waar ik in een blog tegenaan liep toen ik op zoek was naar méér informatie over Kammerflimmer Kollektief. De zes lange tracks op The Quiet Temple meanderen speels tussen psychedelische avant-garde jazz, post-punk, ambient en een snufje krautrock, met subtiele uitstapjes naar dub en 70’s funk. Om deze complexe blend tot een succes te maken verzamelden Garwood en Machin een ervaren crew aan hedendaagse muzikale psychonauten, zoals saxofonist Ray Dickaty (Stereolab en Spiritualized), toetsenist Tim Lewis (Spiritualized) en gitarist Tony ‘Doggen’ Foster (eveneens Spiritualized). Met wat fantasie zou je The Quiet Temple dus een soort jazz-filiaal van Spiritualized kunnen noemen. Het album opent met het groovy The Last Opium Den (On Earth) dat meteen de psychedelische toon zet. Een aan intensiteit toenemend slepend ritme en een vette saxofoonriff domineren deze ‘slow headnod’ track. Het weidse en kalme The Bible Black brengt je voor zes en een halve minuut terug op aarde, maar Shades Of Gemini volgt ongeveer hetzelfde patroon als de opener: rustig beginnen en langzaam uitmonden in een omhoog wervelende draaikolk van geluid, dit keer gecentreerd rond een scheurende gitaarsolo. Het nerveus jagende gebroken ritme van X-Rated en de langzame jam van Noah’s Theme brengen je in de juiste stemming voor Utopia & Visions, de door Don Cherry gecomponeerde afsluiter van het album. Dit is het enige nummer dat niet door Garwood of Machin geschreven is, maar het past perfect. De spirituele opening mondt andermaal uit in een langzaam smeulende funky groove die niet had misstaan onder de aftiteling van een obscure blaxploitation film uit de jaren 70. Een heerlijk album dat ik bijna gemist had.