Káryyn, CFCF en Alpha

Drie dagdelen elektronica

Met de naderende vakantie in gedachten kwam ik op het idee voor de verbindende factor tussen de albums van Káryyn en CFCF in deze muziekrecensie. De inspiratie was iets dat ik vroeger regelmatig deed maar dat de loop der jaren steeds verder is verdrongen door werk en plichtsbesef: de hele dag muziek luisteren. Vanwege mijn werk kom ik natuurlijk nog steeds de hele dag in aanraking met muziek, maar onbekommerd het ene album na het andere draaien zónder dat er ‘straks toch weer wat moet’ speelt zich voornamelijk af in de vakanties. Een bijzonder prettig vooruitzicht derhalve. Welke albums heb ik het afgelopen half jaar verzameld die min of meer gescand en daarna geparkeerd zijn en die dringend toe zijn aan een diepere beluistering?

Dat zijn er nogal wat, en ik verheug me nu al op de dagelijkse planning die ik ga maken om ze allemaal de revue te laten passeren. Ik ben zo’n luisteraar die vooral let op de sfeer van een album, en die bij het maken van zo’n luisterplanning dus ook met een schuin oog naar de klok kijkt. Daarmee bedoel ik dat ik nadenk over het passende moment van de dag. Grofweg hanteer ik vier dagdelen: de ochtend (uitslapen, croissantje met verse jus, meestal muzikale klassiekers die me met nostalgie vervullen), de middag (experimenteel werk, heavy shizzle en luidruchtige electronica), de avond (een gelijkmatige sfeer, onderhoudend maar niet te heftig, goede geluidskwaliteit en een mix van klassiekers en nieuw werk) en de nacht. De nacht is mijn favoriete luistertijd. Al dan niet via de smartphone en een goed setje in-ears tijdens een dwaaltocht door een slapende buitenwijk, waarin de lauwe lucht geurt naar gras, bloemen en planten. Bij de nacht hoort dromerige muziek, verhalend en cinematisch (dat woord bestaat niet, maar ik neem aan dat het wel duidelijk is wat ik ermee bedoel). Akoestisch of elektronisch maakt me dan niet zoveel uit, als ik er maar beelden bij krijg.

De drie albums - inclusief de 'klassieker' van Alpha - die ik in deze muziekrecensie bespreek zijn respectievelijk voor de middag, de avond en de nacht. Wat mij betreft althans. Iedereen heeft zo zijn eigen voorkeuren en gewoontes, en wie ben ik om daar aan te tornen. Als er maar van muziek genoten wordt! Iedereen een hele fijne vakantie toegewenst!

Káryyn - The Quanta Series

Káryyn is een Syrisch/Amerikaanse muzikante en producer die haar echte naam zorgvuldig geheim houdt omdat ze niet meer in verband wil worden gebracht met muzikale experimenten die ze op jongere leeftijd heeft gedaan. Zo’n mysterie pakt me meteen, en maakt dat ik haar album The Quanta Series met gespitste oren beluister. Hoewel ze dus al eerder muziek heeft opgenomen beschouwt zij The Quanta Series zelf als haar debuutalbum en het is een verrassend complex werkstuk geworden. Ik hoor een muzikale mix van pop, urban soul, moderne opera en duistere dubstep. Geen gemakkelijk album, vol kartelige sounds en gebroken ritmes, maar ook met een enorme rijkdom aan geluiden en laagjes achter laagjes. Káryyn haalt haar inspiratie vooral uit het heftige verleden van haar familie, waarvan een deel omkwam tijdens de genocide in Armenië en de oorlog in Syrië. Nummers als Ambets Gorav, dat gebaseerd is op een Armeens volkswijsje, Aleppo en Today, I Read Your Life Story 11:11 getuigen daarvan. Helemaal wanhopig is het album trouwens niet, Káryyn realiseert zich dat zij er nog is om het verhaal te vertellen, maar andermaal blijkt dat de dood soms de mooiere muziek oplevert. Sinds 2011 reisde Káryyn over de wereld en schreef ze een aantal nummers die in 2017 en 2018 als single uitkwamen. Deze nummers zijn, samen met nieuw werk, verzameld op The Quanta Series, een intrigerend album dat wat mij betreft op de luisterlijst voor de middag thuishoort en dat meerdere luisterbeurten nodig heeft om zich in zijn volle maar trieste schoonheid aan de luisteraar te openbaren.

CFCF - Liquid Colours

CFCF is door mij al vaker besproken hier. Het is de nom-de-plume van de Canadese muzikant Mike Silver, en hij maakt fijne elektronische muziek die in de loop der jaren varieerde van experimentele hip-hop tot chiptunes en van Ibiza-disco tot ambient. Op Liquid Colours tapt hij uit het vaatje van Drum ’n Bass, maar dan niet de heavy soort, maar een lichtvoetige variant die het tijdens een barbecue net zo goed zal doen als op de dansvloer. De 15 relatief korte tracks op het album (op één na klokken ze allemaal ruim onder de 4 minuten) lopen in elkaar over en zo ontstaat het gevoel van een doorlopende mix. Gelukkig weet Silver hoe hij de afwisseling erin moet houden, zodat zijn zomerse D’nB-light shuffle weliswaar de rode draad vormt, maar de luisteraar toch wordt getrakteerd op een gevarieerd album vol jazzy schetsen dat druipt van de sfeer. Ongeveer halverwege, in het nummer Healing Kurage, zit een soort breekpunt. Vanaf hier wordt de afwisseling tussen ritme en muzikale vergezichten wat dynamischer. Er komt een vleug Pat Metheny-achtige latin voorbij die de vakantiesfeer nog eens benadrukt en die de honger naar de rest van het album alleen maar groter maakt. Dat is knap gedaan, want dit soort albums wil naar het einde toe juist nog wel eens wat inkakken. Hier niet dus, en daarmee is Liquid Colours - dat bij mij op de avond-luisterlijst komt - een potentiële zomerhit die waarschijnlijk opnieuw ten prooi valt aan de tenhemelschreiend onrechtvaardige onbekendheid die CFCF in onze contreien ‘geniet’. Aan de andere kant geeft dat trouwens ook wel een beetje een ‘niemand kent dit maar ik lekker wél’ gevoel. Doe er je voordeel mee.

Alpha - Come From Heaven

De klassieker van deze editie is Alpha. Deze uit Bristol afkomstige band bracht hun album Come From Heaven in 1997 uit op het kortstondig bestaande Melankolic Label van plaatsgenoten Massive Attack. Alpha liet zich voor dit nachtelijke album inspireren door film-noir soundtracks en muziek van artiesten als Jimmy Webb, Percy Faith en Burt Bacharach. Come From Heaven heeft daardoor een rokerige, soms bijna psychedelische sfeer, alsof je in een droom door verschillende zalen in een grote nachtclub wandelt en overal een andere, mysterieuze cocktail krijgt voorgeschoteld. De drie vocalisten Wendy Stubbs, Martin Barnard en Helen White hebben alledrie een op hún manier smachtend, soms bijna fluisterend en van melancholie druipend stemgeluid dat heel duidelijk van invloed is op het gevoel dat het album opwekt. Hoogtepunten zijn Nyquil met zang van Wendy Stubbs en het door Martin Barnard bijna huilend gezongen Sometime Later, maar erg ver steken deze nummers niet uit boven het torenhoge niveau van de rest. Een album vol troostrijke soundtracks voor de alleenzamen van de nacht, die hun laatste glas Cognac nog wat uitstellen omdat ze niet naar huis willen. Hoe zoet geurend de wandeling ook zal zijn. Iemand een borrel?