Lilacs & Champagne, Tycho en Watter

Electronisch gekleurde instrumentale post-rock voor fijnproevers

In deze review aandacht voor de nieuwe albums van Lilacs & Champagne en Tycho, met een zijdelings gerelateerde klassieker van Watter.

De vorige muziekreview was een muzikale voorbereiding op de naderende herfst, maar nu zich een heuse nazomer heeft aangekondigd - die misschien wel tot in oktober gaat aanhouden - mag de muziek ook wel wat minder melancholiek zijn. Dus voer ik het tempo deze keer een beetje op met drie albums in het wat ongrijpbare ‘post-rock’-genre. Wees niet bevreesd, we gaan niet headbangen of wild dansen, maar we gaan wél de ‘little grey cells’ een beetje kietelen. Post-rock is een paraplu-genre waar je een hoop verschillende muziek bij kunt onderbrengen. Als er hier en daar maar een spoortje rock in zit. Lekker makkelijk, maar daarom ook lekker onduidelijk in onze steeds verder gespecificeerde maatschappij. Vandaar dat hordes zelfbenoemde muziek-archivarissen het genre weer zijn gaan onderverdelen in subgenres. Wat het er overigens niet echt duidelijk op maakte, maar vooruit: deze keer ga ik het hebben over instrumentale post-rock met invloeden van jazz, dub en trip- en hiphop. Dat je het weet, dus…

De bands die ik uitkoos zijn misschien niet zo bekend (welke post-rock band is dat wel, aangezien het genre nimmer doordringt tot de hitparades?) maar volgens mij wél interessant voor de aandachtige luisteraar die zich graag laat verrassen. Het is redelijk cerebrale muziek, je moet het koppie er dus een beetje bij houden, maar wie zich laat meenemen door de muziek zal een aangename luistertrip beleven.

Dus niet langer gedraald, vooruit met die review! Veel lees- en luisterplezier! 

Lilacs & Champagne - Fantasy World

De twee leden van het uit Portland, Oregon opererende Lilacs & Champagne zijn de multi-instrumentalisten Alex Hall en Emil Amos, die ook ‘founding members’ zijn van de experimentele, neo-psychedelische instrumentale rockband Grails. Lilacs & Champagne ontstond in de vroege jaren 2010 vanuit de wens van beide heren om hun muzikale horizon te verbreden richting sample-based ‘beatscapes’ die ze baseerden op jaren-70 soundtracks, dub, triphop en obscure psychedelica. Hun gelijknamige debuutalbum uit 2012 vond ik met zijn warme en hypnotische sfeer een parel van muzikaal vernuft. Danish & Blue, het vervolgalbum uit 2013, was zoals de titel al een beetje verraadt gebaseerd op de muziek bij Scandinavische b-films (waaronder ook ‘natuurfilms') uit de jaren 70. In 2014 en 2015 volgden de thematisch met elkaar verbonden EP’s Midnight Features Vol. 1 en Vol. 2, maar daarna werd het stil rond het duo. Een reden daarvoor geven de heren Hill en Amos niet, maar gelukkig doorbraken ze dit jaar hun hiatus met de release van het nieuwe Lilacs & Champagne album Fantasy World. Wie de vorige albums beluistert (iets dat ik echt van harte aanbeveel) zou redelijk snel kunnen oordelen dat er niet veel veranderd is. Op zich zou dat nog niet eens zo erg zijn, de formule van de oudere albums was wat mij betreft nog lang niet uitgewerkt, maar toch denk ik dat ze Fantasy World nog net een stapje verder gaan in hun ‘alles kan en mag’ attitude. De kruisbestuiving met Grails is af en toe duidelijk te horen (bijvoorbeeld in het weidse Rude Dream en de vervreemdende album-afsluiter Ordinary Man), maar op tracks als Evil Has No Boundaries en Leprotic Phantasies wordt uit een wat duisterder vaatje getapt. Vanaf het spookachtige gekreun aan het begin van de album-opener Ill Gotten Gains grijpt Fantasy World je bij de kladden en voert je mee op een merkwaardige maar opwindende tocht langs een collage van allerlei bizarre samples, ondefinieerbare klanken en lome, gruizige ritmes. De productie is hier en daar behoorlijk druk en vol, maar ook ruimtelijk en dynamisch. Iets waarmee Hill en Amos de meer audiofiel ingestelde luisteraar zeker een pleziertje gunnen.

Tycho - Infinite Health

Tycho is de naam waaronder de uit Sacramento, California afkomstige muzikant Scott Hansen zijn met elektronica doorspekte soundscapes uitbrengt. Aanvankelijk zat zijn muzikale stijl duidelijk in de hoek van Boards Of Canada, met trage ‘downtempo’ ritmes en enigszins rafelige geluiden die soms nét een tikje ‘off key’ waren, wat een warme, analoge vibe aan de muziek gaf. Zijn debuut Past Is Prologue en het vervolgalbum Dive laten dat duidelijk horen, hoewel op Dive al een wat opener en meer gefocust geluid te horen was. Voor de kenners was in de meer uptempo nummers op Dive ook een vleugje Ulrich Schnauss te herkennen. Op zijn derde album Awake (2014) gaf hij naast elektronica ook meer ruimte aan de gitaar, waardoor de muziek meer richting indie-elektronic rock kroop, wat hij op Epoch, zijn vierde album dat eind 2016 uitkwam, doorzette en zo de trilogie voltooide die begon met Dive. Op het album Weather uit 2019 was voor het eerst zang te horen (van Hannah Cottrell, die ook solowerk uitbrengt onder de naam Saint Sinner), maar op Simulcast uit 2020 hergebruikte Hansen het muzikale materiaal van Weather en liet hij de zang weg om meer ruimte te creëren voor compositorische exploratie. Na een tussenliggend remixalbum en een verzamelaar waarop hij zijn muzikale invloeden aan de luisteraar voorstelt is Infinite Health een album waarop hij weer een beetje teruggrijpt naar de vibe van de Dive/Awake/Epoch trilogie, met weidse, instrumentale elektronica als achtergrond voor relaxte, licht psychedelische gitaargedreven elektro-rock. Met als ritmisch hoogtepunt het voor zijn doen lekker hoekige nummer Totem. Zou je dit nog post-rock kunnen noemen? Het kost enige dichterlijke vrijheid, maar ik vind van wel. En belangrijker: is het lekker? Nou en of! Qua dynamiek haalt dit album niet de bandbreedte die Lilacs & Champagne wél laat horen, maar het luistert gedurende de relatief korte (vandaag de dag blijkbaar normale) tijdsduur van amper 33 minuten absoluut heerlijk weg.

Watter - History Of The Future

De keuze voor Watter’s tweede album is logisch. Ten eerste omdat ik hun eerste album This World begin 2015 al recenseerde omdat het heerlijke instrumentale post-rock bevat, en ten tweede omdat Watter het side-project is van Grails-gitarist Zak Riles, waarmee de cirkel voor deze review mooi wordt gesloten. Op basis van de openingstrack Telos en het daarop volgende Shadow Chase zou je kunnen denken dat History Of The Future een stuk rechtlijniger en feller gaat uitpakken dan het heerlijk meanderende This World (waarop Riles absoluut schatplichtig is aan bands als Bark Psychosis en The White Birch), maar vanaf Death Knock gaat het tempo van de muziek omlaag en worden de ritmes meer hypnotisch (de sequencer in Sacrificial leaf bijvoorbeeld, en de struikelende, repetitieve beat van Macho Milano). History Of The Future is over de hele lijn weliswaar een wat gestructureerder album dan This World, maar door zijn wat duistere ondertoon en inventieve composities (tot aan de omineuze afsluiter Final Sunrise) is het album ook meer één geheel, wat het gemakkelijker maakt om er in te verdwijnen. Instrumentale muziek kan soms moeite hebben om de aandacht van de luisteraar vast te houden. Zang geeft nu eenmaal een bepaalde houvast, een lijn in het verhaal. Bij instrumentale muziek moet het verhaal uit de luisteraar zélf komen, die daarbij afhankelijk is van de beeldende kracht van de muziek. Maar dat zit bij Watter (net als bij Lilacs & Champagne en Tycho overigens) wel snor.