Joep Beving, Stephan Moccio en Sven Laux

Neoklassiek voor de naderende herfst

In deze review aandacht voor de nieuwe albums van Joep Beving & Maarten Vos en Stephan Moccio, met een sfeervolle klassieker van Sven Laux & Fione.

De zomervakantie zit er voor de meeste mensen weer op, en hoewel het weer nog zomers is verheug ik me eerlijk gezegd alweer op de herfst. Het is mijn favoriete seizoen, maar waarom precies weet ik niet. De korter wordende dagen misschien, waardoor de tijd om een kaarsje aan te steken steeds vroeger op de avond valt? Of het veranderende licht buiten, dat langzaamaan steeds meer goud kleurt? Of gewoon het idee dat de feestdagen nu toch echt dichterbij komen? Wie zal het zeggen. Misschien is het wel gewoon de dichter in mij, die méér inspiratie vindt in door de wind voortgejaagde wolkenluchten en vallende bladeren dan in lauwe, naar bloemen en planten geurende nachten waarin het lastig inslapen is door zoemende en stekende muggen. Hoe dan ook, met de naderende herfst en de bijbehorende melancholie begint ook mijn muziekkeuze weer langzaam te veranderen. 

Het is misschien wat merkwaardig dat ik albums die respectievelijk begin mei en eind juli uitkwamen meer met de herfst associeer dan met de lente en de zomer, maar zo werkt mijn hoofd nu eenmaal. Luister ernaar wanneer het je uitkomt overigens, laat mijn particuliere interpretaties je er niet van weerhouden om nu al volop te genieten! 

Veel lees- en luisterplezier!



Joep Beving en Maarten Vos - Vision Of Contentment

Vision Of Contentment is het zesde album van de Amsterdamse pianist Joep Beving, en het eerste album dat hij volledig samen met iemand anders heeft gemaakt. Zijn eerste twee albums bevatten neoklassieke pianomuziek die gelijkenissen vertoont met de melodieuze en toegankelijke New Age van Ludovico Einaudi. Daar is op zich niks mis mee, maar wat mij betreft liet Beving er, ondanks zijn doordachte composities en virtuoze spel, niet echt een uniek geluid mee horen. Dat veranderde bij zijn derde album, Conatus, waarop artiesten als Eefje de Visser, Colin Benders (alias Kyteman), CFCF en zelfs elektronica-pionier Suzanne Ciani bewerkingen laten horen van Beving’s eerdere composities, die de klankmatige breedte en de emotionele diepgang van de nummers fors groter maakten. Dat moet Beving óók gemerkt hebben, want Henosis, zijn prachtige vierde album, bevatte veel meer elektronische arrangementen. Op Vision of Contentment werkt hij samen met de neoklassieke cellist Maarten Vos, die ook graag van elektronische klanken gebruikt. Het duo kwam met elkaar in contact via een gezamenlijke vriend, Mark Brounen, die tevens de manager van Beving was. Tijdens het schrijfproces voor dit album overleed Brounen, die al jaren aan kanker leed. Vision of Contentment is daardoor een melancholiek - maar niet per se verdrietig - eerbetoon aan hem geworden. De opnames van dit album vonden plaats in een afgelegen huis ergens in een bos in Nederland, maar deels ook in de studio van Beving in Amsterdam en in de studio van Vos in het beroemde Funkhaus in Berlijn, waar ook Nils Frahm zijn muzikale thuisbasis heeft. Frahm tekende voor de mix van dit album en hij bracht het uit op zijn eigen Leiter label. Het is een onaards mooi album vol mysterieuze klanklandschappen. De piano van Beving voert vrijwel nergens de boventoon, sommige passages zijn zelfs pure ambient. Een deel van de titels heeft betrekking op het overlijden van Brounen, zoals 02:07, het tijdstip waarop Beving en Vos hoorden dat hun vriend was overleden. Ook Hades en The Boat verwijzen op een wat mystieke manier naar de dood. The Heron, de witte reiger - die ook staat afgebeeld op het sfeervolle nachtblauwe artwork van Alex Coma, een Canadese schilder die óók bevriend was met Brounen - staat symbool voor de wijsheid en spirituele groei die de laatste levensjaren van Brounen kenmerkten. Zelfs wanneer je deze toch wat sombere thematiek meeneemt in de beluistering overheerst al snel de bewondering voor de prachtige, liefdevolle manier waarop Beving en Vos hun vriend uitzwaaien voor zijn laatste reis. Het maakt de emotionele lading van de composities alleen meer pregnanter. En de schitterende opname zorgt voor een diepe onderdompeling in de muzikale wereld die Beving en Vos schilderen. Echt, prachtig…

Stephan Moccio - Legends, Myths and Lavender

Stephan Moccio is een Canadese componist, producer en pianist die zijn sporen verdiende als mede-auteur van hits van o.a. Celine Dion en Miley Cyrus, maar die ook filmmuziek componeerde (waaronder de aftitelingsnummers voor Fifty Shades of Grey). Zijn solowerk als pianist geniet in Nederland relatief weinig bekendheid en dat is jammer. De composities op Legends, Myths and Lavender liggen gemakkelijk in het gehoor, maar hebben niet dat behaagzieke melodieuze van componisten die de platgetreden paden van de New Age bewandelen. Wat het album verder onderscheidt van de commerciële middelmaat is de uiterst rijke opname. Die vond plaats in de legendarische Miraval Studio in de Provence in Zuid-Frankrijk. Deze high-tech studio (annex wijnchateau) werd in 1977 opgericht door de beroemde Franse pianist en arrangeur Jacques Loussier (die bekend is van zijn speelse jazz-interpretaties van klassieke werken, van o.a. Bach en Beethoven) en had in de loop der jaren een zeer uiteenlopende klandizie van o.a. Pink Floyd, Judas Priest, David Sylvian, Rammstein en UB40, maar sloot in 2011 haar deuren toen het Chateau werd verkocht aan de toen nog getrouwde Brad Pitt en Angelina Jolie. Na hun scheiding besloot Brad Pitt, die Jolie’s aandeel in het Chateau had gekregen, om de studio nieuw leven in te blazen en Moccio boekte de eerste sessie in de compleet verbouwde ruimtes. En het klinkende resultaat mag er zijn! De opname heeft een enorme rijkdom aan warme harmonische tonen, en heeft in tegenstelling tot veel andere moderne neoklassieke pianomuziek de microfoon nu eens niet vlakbij de snaren staan, waardoor het mechaniek van de piano in deze opname niet of nauwelijks hoorbaar is. De composities zijn dromerig, sierlijk en toegankelijk, waardoor ze voor sommigen misschien wat te vrijblijvend kunnen klinken. Maar na meerdere beluisteringen beklijft toch vooral de romantische, wat mystieke sfeer die de titel van het album in zich draagt. Om heerlijk bij tot rust te komen.

Sven Laux & Fione - Tomorrow, Everything Could Be Different

Dit Berlijnse gelegenheidsduo bestaat uit Sven Laux, die ik al kende van de orkestrale ambient die hij maakt, en de nogal ongrijpbare pianiste Fione. Over haar is buiten deze samenwerking amper informatie te vinden. Op de Bandcamp pagina van het Whitelabrecs label, waarop dit wonderschone album is uitgebracht, is te lezen dat Fione en Laux elkaar toevallig tegenkwamen op een feestje, waar Laux haar hoorde vertellen over haar stijl van pianospelen. Daaruit ontstond een jaar later zoetjesaan een samenwerking op afstand, nadat Fione opnames van haar piano-improvisaties naar Laux stuurde, die er de orkestrale draai aan gaf die op Tomorrow, Everything Could Be Different te horen is. In de composities van Fione zit een soort melancholiek verlangen. Zijzelf zegt dat het de soort pijn is die we voelen voor wat had kunnen zijn, en het besef dat we moeten leven en dealen met wat we hebben, waarbij we elke dag opnieuw de uitdaging aangaan en waarbij het morgen allemaal anders kan zijn. Een mooie maar uitermate herfstige gedachte vind ik. Toch is dit geen somber album. De muziek doet me qua sfeer af en toe een beetje denken aan artiesten als Deaf Center en Murcof (zonder de beats) maar het ingehouden, wat amorfe pianospel van Fione heeft ook wel wat weg van de minimale esthetiek die de samenwerkingen tussen Ryuichi Sakamoto en Alva Noto kenmerkt. Laux en Fione tekenden samen ook voor de productie van het album, en het mag gezegd worden dat de klank méér dan dik in orde is. De muziek klinkt warm en weids, met een mooie harmonische structuur in de toon van de piano. Het was hoog tijd om dit onbekende album wat minder onbemind te maken.