Nils Frahm, Hans Dagelet + Yan en Solar Fields

Studiomagie in optima forma

De twee nieuwe albums van Nils Frahm en Hans Dagelet + Yan en de klassieker van Solar Fields die ik in deze eerste muziekreview van 2019 wil presenteren hebben met elkaar gemeen dat ze enerzijds overlopen van de muzikale rijkdom, maar anderzijds dat de studio een grote rol speelt in hun gaafheid. En met ‘de studio’ bedoel ik dan de productionele gereedschapskist die een goed uitgeruste studio biedt. Zodat er naast de inhoud ook nog eens te genieten is van de vorm, iets dat wat mij betreft altijd een fraaie verdieping oplevert van het muzikale avontuur.

Er zijn ook nog twee primeurtjes. De eerste is dat ik voor het eerst een album bespreek dat in fysieke vorm uitsluitend op vinyl verkrijgbaar is. In digitale vorm is het echter wél beschikbaar via sommige online streamingdiensten, en ik vind het album ruimschoots de moeite waard om tóch te bespreken.

De tweede primeur is dat ik met ingang van deze review naast Tidal playbuttons ook Qobuz playbuttons ga plaatsen. Sinds Qobuz beschikbaar is in mijn favoriete software-player Roon heb ik er een abonnement op, en ik weet zeker dat ik een aantal van mijn lezers een plezier doe door er naartoe te linken. De bibliotheken van Qobuz en Tidal hebben redelijk wat overlap, maar ze bieden ook veel unieke content. Voor mij is Qobuz dus meer een aanvulling óp dan een concurrent ván Tidal. Niet alle albums die ik deze keer bespreek zijn bij Qobuz beschikbaar. Vanaf de volgende muziekrecensie ga ik proberen om daar rekening mee te houden.

Nils Frahm - Encores 2

Encores 2 van Nils Frahm is, zoals de titel al doet vermoeden, het tweede album in een reeks. Hij is inmiddels een oude bekende hier, deze Duitse muzikant. Ik ben liefhebber van zijn werk, en daar kom ik rond voor uit. Dit album is, net als het eerste deel uit 2018, een EP met een bloemlezing uit de vele opnames die op de snijtafel achterbleven na voltooing van zijn meesterlijke album All Melody. Dat album is als het ware een visitekaartje van zijn nieuwe studio, Saal 3 van het oude Funkhaus in Berlijn, waar hij analoge instrumenten opneemt in een analoge omgeving, met ‘ouderwetsche’ echokamers in plaats van digitale reverb. Het resultaat is andermaal magisch, bijna tastbaar. De tracks Sweet Little Lie, A Walking Embrace en Talisman, die de eerste helft van de EP vormen, laten die ruimte heel mooi horen, samen met alle bijgeluiden die akoestische opnames met een microfoon onvermijdelijk in zich dragen. Dromerige piano- en synthesizerklanken vermengen zich met de natuurlijke galm, en geven een uitermate prettige indruk van half waken en half slapen. Het ruim 12 minuten durende sluitstuk Spells is andere koek, hierop gaat Frahm weer heerlijk los met zijn arsenaal aan analoge modulaire synthesizers, resulterend in een opzwepende, langzaam in intensiteit toenemende wervelwind aan arpeggio’s. Pas naar het einde toe neemt hij wat gas terug en hoor je opnieuw de ruimte van Saal 3. Als je weet dat er voor All Melody meer dan 200 uur muziek is opgenomen dan durf ik wel de hoop uit te spreken dat er nog vele Encores zullen volgen, maar voorlopig kan ik nog een hele tijd vooruit met deel 1 en 2.

Luister naar Nils Frahm met Spotify:

Of in FLAC via de browserversie van TIDAL (abonnement vereist)

Of in FLAC via de desktopversie van QOBUZ (abonnement vereist)

Hans Dagelet + Yan - R.I.P.

Hans Dagelet + Yan zijn de Nederlandse acteur Hans Dagelet en muzikant/producer Jan van Eerd (o.a. Wende Snijders en Spinvis). Hun album R.I.P. kwam op 25 januari uit op het Rotterdamse label Tonefloat, en is in fysieke vorm alleen in een beperkte oplage op vinyl beschikbaar. De inspiratie in een notendop: Dagelet kocht op een dag een nieuw bed dat volgens de verkoper minstens 25 jaar mee zou gaan. Die mededeling confronteerde de inmiddels 73-jarige Dagelet ermee dat hij waarschijnlijk net zijn doodsbed had gekocht. Hij en Van Eerd waren op dat moment al een tijdje bezig met een multimediaal theaterproject en het verhaal over het bed vormde opeens keihard de inspiratie voor het album dat ze voor dat project wilden maken. R.I.P. is een intens en meeslepend album over vergankelijkheid geworden, dat schuurt en trekt en hier en daar zelfs ronduit stekelig is, maar dat de avontuurlijke luisteraar ook in een ijzeren greep weet te houden met spannende gebroken ritmes en bizarre samples. Van Eerd creëerde het caleidoscopische elektronische landschap achter Dagelet, die de piano (die hij eigenlijk helemaal niet kan bespelen) de vocalen en de trompet voor zijn rekening neemt. In vier van de nummers staan de teksten van de Groningse kunstenaar H. N. Werkman centraal. Hij was in de Tweede Wereldoorlog drukker en grafisch vormgever van het bekende kunstenaarscollectief De Ploeg, die clandestien werk publiceerden waarin kritiek werd geuit op de nazi’s. Werkman werd drie dagen voor de bevrijding van Noord-Nederland door de Duitsers gefusilleerd. Niet zo vrolijk allemaal, maar ook die geschiedenis over de dood draagt bij aan een zo nu en dan adembenemend, en in zijn geheel zéér origineel artistiek document.

Luister naar HANS + Yan met Spotify:

Of in FLAC via de browserversie van TIDAL (abonnement vereist)

Solar Fields - Until We Meet The Sky

Solar Fields is de nom-de-plume van de Zweedse muzikant en ‘sound designer’ Magnus Birgersson. Vroeger resideerde hij op het Franse label Ultimae Records, maar tegenwoordig brengt hij zijn albums vol warme elektronica en ‘IDM’ in eigen beheer via Bandcamp uit. Until We Meet The Sky uit 2003 is een prima voorbeeld van volledig synthetische muziek die uitermate geschikt is om een goede hifi-installatie het vuur mee aan de schenen te leggen. Luister alleen al naar de suggestief getitelde eerste track From The Next End. Laag na laag dwarrelen allerlei kleine geluidjes door een enorme bubbel van ruimtelijke synthesizerklanken, met daaronder een putdiepe bas. Je waant je in de ruimte, zwevend tussen de sterren of boven het oppervlak van een exotische planeet. Hierna ontspint zich een science-fiction achtige luistertrip van een uur en een kwartier waarin je in gedachten alle hoeken van het universum bezoekt, meegenomen op de klanken van Birgersson. In sommige tracks is plaats voor wat diepe percussie, die echter nooit ruiger wordt dan een stevige maar lome breakbeat of een trage vierkwartsmaat. In hipsterterminologie zou je het genre van deze muziek ‘Home Listening’ kunnen noemen, maar ik beveel deze weidse pracht ook nadrukkelijk aan voor onderweg. Op de portable muziekspeler, in de auto, waar je maar wil. Ook in de ruimte dus, terwijl je in diepe slaap onderweg bent naar een andere wereld. Dit is de perfecte droomsoundtrack…

Luister naar Solar Fields met Spotify:

Of in FLAC via de browserversie van TIDAL (abonnement vereist)