Portico - Living Fields

Portico - Living Fields

Het tweede debuut

Ik heb in mijn collectie een viertal albums van het Portico Quartet, een Canadese band die het goed doet in audiofielen-kringen en die moderne instrumenten en arrangementen integreert in een meer traditioneel jazz-idioom. Enerzijds speelt elektronica daar een vrij grote rol in, maar er wordt ook veelvuldig gebruik gemaakt van de Hang, een Chinees melodieus percussie-instrument dat op schoot ligt en dat met de handen wordt bespeeld. Je kunt de Hang misschien nog wel het beste omschrijven als een soort steeldrum, maar dan bol in plaats van hol. Op hun laatste (gelijknamige) album uit 2012 is de Hang in tracks als Rubidium goed hoorbaar, wat nog steeds voor een onweerstaanbaar wereldmuziek-sausje zorgt. Nick Mulvey, die het instrument oorspronkelijk bespeelde, had de band echter in 2011 verlaten. In Keir Vine werd weliswaar een schikte opvolger gevonden, maar toen hij het na dat ene album ook weer voor gezien hield stonden de overgebleven bandleden voor een lastige keuze: stoppen of doorgaan?

Doorgaan

Portico - Living Fields

Het werd doorgaan, maar niet nadat er een paar radicale beslissingen waren genomen. De naam werd ingekort tot Portico - ze waren immers geen kwartet meer - en de Jazz werd ingeruild voor een prettig soort warme elektronische muziek met vrij spaarzaam gebruikte stevige beats. En voor het eerst werd er ook een prominente plaats ingericht voor zang. Er is geen vaste vocalist bij Portico, op het nieuwe album Living Fields wordt gebruik gemaakt van de (vrienden)diensten van Jono McCleery, Jamie Woon en Joe Newman (en hem kennen we natuurlijk van de alternatieve elektrorockband Alt-J). Mij valt vooral de naam Jamie Woon op, omdat hij sinds zijn fantastische debuut Mirrorwriting van de aardbodem leek te zijn verdwenen. Een reeks slechte live-optredens, zo wordt gefluisterd, zou de reden zijn dat hij zijn kans op een tweede album heeft verspeeld. Zijn bijdrage aan dit album (jammer genoeg alleen op de bloedmooie afsluiter Memory Of Newness) is echter van grote klasse.

Dromerig

De overeenkomst tussen de drie zangers is dat ze allemaal een wat dromerig stemgeluid hebben. Dat past perfect bij de sfeer van de muziek, die hierdoor een intrigerende mix wordt van 80’s retro-electronica en milde vocale dubstep à la James Blake. De geluidskwaliteit is naar moderne maatstaven erg goed. De productie is dynamisch en ruimtelijk, maar heeft ook ongelooflijk intieme momenten, en er zit heerlijk diep laag in dat lekker los door de kamer rolt als je een luidsprekersysteem hebt dat dit kan weergeven. Het album is kort, nog geen 37 minuten, maar daar staat tegenover dat er vrijwel geen zwakke momenten zijn. Vanaf de (letterlijk) overdonderende eerste tonen van de titeltrack Living Fields tot de fade-out van Memory Of Newness is het smullen geblazen. Er is goed nagedacht over de arrangementen, de composities zijn origineel en verrassend en er zitten veel laagjes in de muziek verstopt.

Portico - Bron: Ninjatune.net

Nieuw Debuut

Living Fields is feitelijk het nieuwe debuut van Portico (Quartet), dat een tegenslag aangreep om iets heel anders te gaan doen. Het maakt de muziek op hun vorige albums er niet minder aantrekkelijk op, maar deze nieuwe richting bevalt me dusdanig dat ik nu al uitkijk naar nieuwe muziek van deze geweldige band. Er is onder fans van het eerste uur nogal wat kritiek op deze muzikale ommezwaai, vooral het feit dat er geen jazz meer wordt gemaakt wordt de band zwaar aangerekend. Dat is een soort snobistische bezitterigheid die ik niet kan en wil begrijpen. Wat mij betreft is dit juist een dikke aanrader, voor zowel muziekliefhebbers als audiofielen.

Luister naar Living Fields in Spotify

Of lossless in TIDAL (abonnement vereist)