Richard Barbieri, Sabled Sun en Gundelach

Beter Laat dan Nooit

In deze eerste muziekrecensie van 2021 aandacht voor de nieuwe albums van Richard Barbieri en Sabled Sun, met Gundelach als ‘the one that got away’ van 2020.

Ja, ik weet dat het inmiddels begin maart is. Twee maanden na mijn grote eindejaarslijst van 2020. Is het nog opportuun om iedereen vanaf deze plaats een goed en vooral gezond nieuw jaar toe te wensen? Waarschijnlijk al niet meer, maar toch, bij dezen…

De reden van deze late start? 2021 is tot nu toe gewoon nog geen buitengewoon rijk muziekjaar. Althans niet wat betreft releases die ik de moeite waard vind voor een review op deze plaats. Wellicht dat er een bepaalde COVID-lethargie in is geslopen bij muzikanten, die het solistische bestaan in hun home-studio beu zijn en ook geen zoveelste zoom-sessie met muzikale vrienden meer kunnen verdragen? Misschien wordt er gewacht op betere tijden, nu het vaccinatie-offensief tegen het virus is begonnen en de eerste voorzichtige meldingen van succes beginnen te verschijnen? Wie zal het zeggen. Een derde en meer praktische reden is dat er steeds minder videoclips lijken te verschijnen bij nieuwe albums. Dat zal óók wel met de pandemie te maken hebben, maar omdat de vorm van deze recensies nu eenmaal dicteert dat er een filmpje boven staat maakt dat de keuze aanzienlijk kleiner, net als het niet verschijnen van nieuwe albums bij de streamingdiensten die ik voor de luisterlinks gebruik. Een album dat hier besproken wordt moet zowel bij Qobuz als bij Tidal te vinden zijn en ook dát is lang niet altijd vanzelfsprekend. Spotify blijkt overigens (bijna) nooit een probleem te zijn.



Enfin, beter laat dan nooit is hier dan de eerste muziekrecensie. Ik zal proberen het tempo wat op te schroeven, misschien tot twee per maand, maar dan zal ik een deel van het concept - albums die op de één of andere manier bij elkaar passen - gedeeltelijk of helemaal moeten loslaten. Ik denk trouwens wel dat die beslissing opweegt tegen ‘meer recensies’ dus ik ga mijn best doen. Voor nu in elk geval veel lees- en luisterplezier.

Richard Barbieri - Under A Spell

Richard Barbieri - Under A SpellAls toetsenist achter charismatische frontmannen als David Sylvian (bij Japan) en Steven Wilson (bij Porcupine Tree) stond Richard Barbieri - letterlijk - niet altijd in de schijnwerpers, maar met zijn unieke en uit duizenden herkenbare stijl drukte hij wél een zéér groot stempel op de totaalklank van beide bands. Zonder Barbieri géén Japan en géén Porcupine Tree, durf ik zelfs te beweren. Daarnaast heeft hij een aantal fraaie albums gemaakt samen met zij oude Japan-makkers Steve Jansen en Mick Karn, en bracht hij onder zijn eigen naam eerder drie studio-albums uit (Things Buried, Stranger Inside en Planets + Persona - deze links gaan naar de  Bandcamp pagina van Kscope). En nu is er dus Under A Spell. Dat had een directe opvolger van Planets + Persona moeten worden, een album dat werd opgenomen in verschillende studio’s en waarop hij met veel muzikale vrienden samenwerkte. Maar de lockdowns die overal waren afgekondigd verhinderden dat, en daarom nam hij het album in zijn eentje op in zijn eigen studio. Het is een rijk en dromerig album geworden, dat vooral de geestelijke toestand van Barbieri tijdens de lockdown verbeeldt, veilig opgesloten in zijn eigen muzikale wereld terwijl buiten allerlei bizarre gebeurtenissen elkaar opvolgden. De tracks zijn instrumentaal en doen qua stijl vaak denken aan zijn samenwerkingen met Jansen en Karn. Het ontbreken van de structuur die een gezongen tekst van nature aanbrengt is best een uitdaging voor een componist. Hoe houd je zoiets interessant? Barbieri kent echter het klappen van die zweep, en weet met zijn gelaagde en zich organisch ontvouwende nummers de aandacht van de luisteraar voortdurend vast te houden, met voor mij de bijna 9 minuten durende track Flare 2 als hoogtepunt tussen hoogtepunten. Er zijn diep in de mix overigens wel stemmen te horen op het album, van Marillion frontman Steve Hogarth en van de Zweedse zangeres Lisen Rylander Love, maar geen teksten. Barbieri is altijd een meester in veelkleurige sfeertekeningen geweest en wat dat betreft stelt Under A Spell wederom niet teleur. Sowieso niet trouwens, ik vind het in alle opzichten een briljant album dat aan het einde van februari al nadrukkelijk een plekje voor zichzelf reserveert in de jaarlijst van 2021. De opnamekwaliteit is óók weer fantastisch. Warm en gedetailleerd, dynamisch en ruimtelijk. Dim de lichten, kies een comfortabel volume, sluit je ogen en laat je bijna 50 minuten meevoeren in deze muzikale droom.

Het volledige album is helaas alléén via Qobuz (abonnement vereist) te streamen. Tidal (abonnement vereist) en Spotify bieden op dit moment alleen Chosen Spells aan, een selectie van 4 van de 9 nummers van Under A Spell. Omdat ik graag iedereen het volledige album wil laten horen geef ik hierbij een link naar het album op de Bandcamp pagina van platenmaatschappij Kscope, waar het wél door iedereen in zijn geheel te beluisteren is..

Sabled Sun - 2149

Sabled Sun - 2149Sabled Sun is een muzikaal project van Simon Heath, een Zweedse producer die onder meerdere namen albums maakt. De bekendste daarvan zijn Atrium Carceri (duistere soundscapes) en Krusseldorf (Downtempo/Lounge - in 2014 opgenomen in mijn muzikale jaarlijst). Hij is tevens de oprichter van het dark-ambient label Cryo Chamber, en daarop brengt hij onder de naam Sabled Sun een serie conceptalbums uit die het verhaal vertellen van een naamloze hoofdpersoon die in het jaar 2145 uit een diepe kunstmatige slaap ontwaakt in een lege, post-apocalyptische wereld. Je hoeft niet over een extreem rijke fantasie te beschikken om je aan de hand van het suggestieve artwork en de tracktitels, maar vooral de inktzwarte soundscapes te laten meevoeren in deze barre wereld. De albums hebben opeenvolgende jaartallen als titel, en het in 2021 uitgekomen 2149 zou wel eens het laatste deel in de pentalogie kunnen zijn. Tijd dus om er eens wat aandacht op te richten, want hoewel het allemaal niet buitengewoon vrolijk is valt er heel veel te genieten. De filmische productie is breed, dynamisch en ruimtelijk en zowel onder een hoofdtelefoon als over een goede hifi-installatie is het smullen en huiveren geblazen. Meneer Heath snapt óók hoe je een sfeertje bouwt. Liefhebbers van de geniale muziek in de Ridley Scott film Blade Runner (door Vangelis) zouden hier zomaar een perfect passende alternatieve score in kunnen horen.

Luister in lossless geluidskwaliteit naar Sabled Sun met Qobuz of Tidal (abonnement vereist) of in lossy geluidskwaliteit met Spotify .

Gundelach - My Frail Body

Gundelach - My Frail BodyNóg een Scandinaviër, een Noor dit keer. Kai Gundelach (1989) is een jonge producer en gitarist die zijn eerste schreden op het muzikale pad echter zette als DJ. Vanaf zijn zeventiende maakte hij ook eigen muziek, deel geïnspireerd op de popmuziek van de 80’s, die hij angstvallig geheim hield. Uiteindelijk zorgde zijn manager ervoor dat hij een kans kreeg als muzikant, met een naamloze EP in 2016, en vooral zijn meesterlijke eerste full length studio album Baltus uit 2018 als resultaat. Na het uitbrengen van Baltus was Gundelach langere tijd ziek, en dat veranderde zijn perspectief op het leven en de muziek een beetje. My Frail Body (Mijn Kwetsbare Lichaam) is daar een directe weerslag van. Het album opent met een collage van veldopnames die Gundelach maakte in het Zaanse natuurgebied Het Twiske, net ten noord-oosten van Amsterdam, waar hij onder invloed van geestverruimende paddestoelen een openbaring kreeg over de richting die hij met zijn nieuwe album op wilde. Verwacht echter geen album vol fladderende psychedelica, na het wat zweverige intro met zoemende bijen, fluitende vogels en krakende voetstappen stijgt het album halverwege de eerste track al op met een heerlijke beat die zowel vanaf de dansvloer als vanuit de leunstoel kan worden genoten. Daarna ontvouwt zich een afwisselend en intrigerend album waarin zijn heldere en prettige falset zich mengt met flarden Drum-and-Bass (in het titelnummer), progressieve trance, 90’s R’nB (in het aan zijn pasgeboren dochter opgedragen Stay In The Water) en regelrechte ambient. De perfecte lengte van 41 minuten maakt wat mij betreft dat er geen enkele zwak moment op dit wonderlijke album staat. De productie is warm en een tikje diffuus, maar dat draagt alleen maar bij aan de lekkere, niet-alledaagse sfeer. Deze 2020-release moest echt nog genoemd worden, hoor er je voordeel mee…

Luister in lossless geluidskwaliteit naar Gundelach met Qobuz of Tidal (abonnement vereist) of in lossy geluidskwaliteit met Spotify .