Trees Speak, Pantha du Prince en Jonn Serrie

OrenTroost voor Onzekere Tijden, deel 4

In deel 4 van deze serie aandacht voor de retro-kraut van Trees Speak, de etherische elektronica van Pantha du Prince en een nachtje sterrenkijken met Jonn Serrie als bonusklassieker.

Deel 4 alweer, dat betekent dat een groot deel van de Nederlandse bevolking al minstens vier weken in onzekerheid thuis zit vanwege het Coronavirus. Ja, ik noem het ding tegenwoordig bij de naam, want erover zwijgen maakt niet dat het eerder weggaat. Het is overigens méér dan vier weken geleden (want zes) dat de ‘intelligente lockdown’ begon en ik moet toegeven dat het inmiddels toch wel een beetje aan me begint te knagen. Gelukkig is het voor mij al jaren gewoon om vanuit huis te werken en dat loopt voorlopig ook nog wel redelijk goed door, maar nu het hele gezin aan huis gekluisterd is zien mijn dagen er beslist anders uit dan een paar maanden geleden. Het ‘soort van’ vakantiegevoel dat het mooie weer in april veroorzaakte is er inmiddels eigenlijk ook wel vanaf. Gelukkig is er meer dan genoeg mooie muziek om de dagen mee te vullen. Voor deze reeks recensies doe ik als vanouds mijn best om originele keuzes te maken, om albums te kiezen die misschien niet in brede kring bekend zijn maar die het volgens mij verdienen om te worden gehoord. Blijf sterk, blijf gezond en veel luisterplezier!

Trees Speak - Ohms

Trees Speak is een band uit Tucson, Arizona die door kenners ook wel een ‘geluidslaboratorium’ wordt genoemd. Het is een steeds veranderend gezelschap van muzikanten die allemaal hun sporen in de alternatieve muziek hebben verdiend, rond oprichter en enig vaste bandlid Daniel Martin Diaz. Ohms is het tweede album van Trees Speak. Om de - grotendeels instrumentale - muziek van Trees Speak te omschrijven hebben we niet genoeg aan één genre. De basis is sinds hun gelijknamige debuut uit 2017 op zich overduidelijk, Diaz tapt voor zijn muziek zeer nadrukkelijk uit het Krautrock-vaatje, maar daar mag je dan invloeden uit de Post-Punk, No-Wave, Kosmische Musik en Spacerock aan toevoegen. De muziek van Trees Speak is volgens mij met maar één doel gemaakt: trippen. Gedurende de 43 minuten die Ohms duurt wordt de luisteraar in maar liefst 17 breeduit meanderende tracks vol vage achtergrondgeluiden, analoge synthesizer-arpeggio's, galmende gitaren en motorik-drums meegenomen op een woeste achtbaanrit van sferen en emoties. Openingstrack Soul Sequencer tikt nog net de 5 minuten aan, maar er zijn vooral korte tracks, soms bijna schetsen zelfs, die amper anderhalve minuut duren of korter. De meeste tracks lopen in elkaar over, maar Spirit Duplicator en Nobody Knows worden om onduidelijke redenen opeens afgebroken. Het draagt alleen maar bij aan het vervreemdende karakter van Ohms. De sound is moddervet en volgepakt, en past prima bij de soort muziek. Dit is geen audiofiele ladieda maar diepe ‘head-music’ die op een passend volume (11) dient te worden geconsumeerd. Die klussende buurman heeft de afgelopen weken tenslotte óók geen rekening gehouden met jou…

Pantha Du Prince - Conference Of Trees

Pantha du Prince is één van de namen waaronder de Duitse producer Hendrik Weber elektronische muziek uitbrengt. Op vorige albums, zoals This Bliss uit 2007 en Blacknoise uit 2010, draaide de muziek van Pantha du Prince vooral om gedistingeerde beats tegen een achtergrond van ijle, bijna intellectuele minimal. Maar op Conference Of Trees gaat het over esoterische zaken. Weber vroeg zich namelijk af hoe het klinkt wanneer bomen met elkaar communiceren. En nu niet meteen proestend uitroepen “Heel traag, want Treebeard en zijn mede-Enten uit Lord Of The Rings hadden al twee dagen nodig om elkaar alleen maar goedendag te wensen…”, er bestaat serieus wetenschappelijk onderzoek dat heeft uitgewezen dat bomen wel degelijk met elkaar communiceren, via een ondergronds netwerk van wortels en schimmels, waardoor ze elkaar kunnen waarschuwen voor schadelijke insecten of zelfs voedingsmiddelen kunnen uitwisselen met getroffen soortgenoten. Prikkelende gedachte, nietwaar? Dat vond Weber dus óók, en hij besteedt er de hele, 11 minuten durende ambient openingstrack Approach in a Breeze aan om een voorschot te nemen op hoe dat zou kunnen klinken. Het dromerige sfeertje dat hij daarvoor oproept strekt zich tot in de derde track uit, maar dan is er inmiddels wel het één en ander aan ritme geïntroduceerd. Om een beetje in bomige sferen te blijven gebruikte hij daar een aantal zelfgemaakte houten percussie-instrumenten voor, waarvan het geluid een beetje aan een marimba doet denken. Maar geleidelijk aan horen we ook weer de van zijn eerdere werk bekende bellen en xylofoons tevoorschijn komen. Vanaf track vier keren ook de onderhuidse dansbeats terug, maar ze spelen geen hoofdrol in de diepe geluidstaferelen vol dwarrelende percussie die Weber in warme pasteltinten schildert. Halverwege het album wordt er even een uitstapje naar de ruimte gemaakt in het ruim 11 minuten durende Supernova Space Time Drift, waarna de sfeer in Silentium Larix even wat blijft hangen in psychedelische Kraut à la Electric Orange. Daarna keren we echter weer terug naar het bos om uiteindelijk met het 12 minuten durende Lichtung het album af te sluiten in de ambient-achtige sfeer waarmee het begon. Heerlijk luistervoer.

Jonn Serrie - The Stargazer’s Journey

In 2017 besprak ik in mijn muzikale jaaroverzicht het album The Sentinel van Jonn Serrie. Hij is, misschien nog wel méér dan zijn muzikale bloedbroeders Michael Stearns, Steve Roach en Robert Rich, de onbetwiste koning van de Space Ambient. Hoewel sommige van zijn releases naar mijn smaak net wat te dicht tegen de New Age aanschurken zijn het met name de albums met de langere ‘kosmische’ tracks die mijn fantasie danig op hol kunnen brengen. Als we zijn obscure, in eigen beheer op cassette uitgebrachte debuut Starmoods uit 1984 voor het gemak even niet meetellen is And The Stars Go With You uit 1987 zijn eerste buitenaardse reisgids. Op het hier besproken album The Stargazer’s Journey uit 2003 voert hij zijn mede-ruimtereizigers gedurende het krappe uur dat het album duurt in zes lange tracks langs diepe galactische vergezichten. Het is, dat zal niemand verbazen, ideale muziek voor de late avonduren. Paar lampjes uit, paar kaarsjes aan, een goed glas binnen handbereik en wég ben je. Voor wie in heldere zomernachten graag naar het uitspansel tuurt: dit is je soundtrack. Mét of zonder telescoop zit je hiermee in no-time tussen de sterren. Dit album klinkt ook als een klok, al is de geluidskwaliteit van puur elektronische muziek onder audiofielen nog wel eens een punt van discussie. Ze vinden het vaak ‘te gemakkelijk’ om dat goed te laten klinken. Toegegeven; als er geen akoestische instrumenten in het spel zijn is het inderdaad wat gemakkelijker, maar ook zónder microfoons kun je een mix nog aardig verknallen. En trouwens, wat dan nog? Dit is gewoon heerlijke muziek om op weg te zweven en de wereld om je heen even helemaal te vergeten. Dromerig escapisme? Reken maar! En lékker dat het is…