Woorden van Troost en Geruststelling

Binnenzitten in crisistijd

Het is alweer een tijd geleden dat ik een to the MAX column schreef. In het verleden heb ik deze rubriek vooral gebruikt als virtuele ‘speakers corner’, om ergernissen en merkwaardige verschijnselen in mijn vakgebied te bespreken. Hoewel ‘eloquent fulmineren’ - zoals ik het noemde - behalve leuk ook heel therapeutisch kan zijn begon het schrijven van een 2 The Max op een gegeven moment toch een beetje te voelen als het hijsen van de piratenvlag, met de intentie om geen kwartier te geven. En dat bozige, daar was ik op een gegeven moment wel klaar mee. Ik had ándere, positievere dingen te doen, waardoor de rubriek ten onrechte een beetje in onbruik raakte.

Nu is het moment echter gekomen om hem af te stoffen. Niet om opnieuw van leer te trekken, maar om te reflecteren op de situatie waarin de wereld, ónze wereld, zich op dit moment bevindt. Ik heb er best lang over nagedacht of ik het probleem bij de naam wilde noemen, maar ik heb besloten dat niet te doen. Je hoeft de televisie maar aan te zetten of de sociale media op te starten en het gaat al meteen over niks anders.

En dat is begrijpelijk. We hebben tenslotte te maken met een ongekende bedreiging. Iets dat eerst nog een exotisch griepje leek heeft binnen amper een maand zowat de hele wereld in zijn greep. Mensen zijn bang. Voor hun eigen gezondheid en die van hun naasten, voor hun baan en hun financiële toekomst, en me vraagt zich af wat dit betekent voor de wereld na afloop. De doemscenaristen buitelen over elkaar heen om hun voorspellingen te doen en laten we eerlijk zijn; er zit geen enkele rooskleurige bij. Dan heb je nog de expertologen op internet. De amateurvirologen en de keukentafelepidemiologen. De vingerwijzers en de halfgeïnformeerden. En zie...daar ga ik weer... Ik moet werkelijk moeite doen om me er niet door te laten meeslepen. Wat mij daar heel goed bij helpt is om afleiding te zoeken in mooie muziek. Dat heb ik de afgelopen weken dan ook veel gedaan.

Iedereen wordt getroffen

Toch dwalen mijn gedachten ook dán weer af. Alleen iets gerichter. Naar de hifiwinkels, die het al niet gemakkelijk hadden maar nu helemáál met de handen in het nog net niet van ellende uitgerukte haar zitten. Naar de importeurs en distributeurs met halflege magazijnen, die de weinige spullen die ze momenteel überhaupt binnen krijgen nergens kwijt kunnen. Maar ook naar mijzelf en mijn zelfstandig ondernemende collega’s van de hifipers, die nu zoetjesaan beginnen te merken dat ze minder te doen hebben en niet weten wanneer dat gaat veranderen. Of de hifi- en muziekliefhebbers die een nieuwe versterker of die nieuwe luidsprekers niet durven te kopen omdat zij óók niet weten hoe hun nabije toekomst eruit zal zien. Een mens zou er depressief van worden...

En dan wervelt de ene na de andere pathetische poging door mijn hoofd om woorden van troost en geruststelling te vinden. Pathetisch ja. Want wát ik ook verzin; als ik er zélf niet echt vrolijker van wordt heeft het volgens mij weinig zin om anderen ermee te ‘verblijden’.

Troost en Geruststelling

Toch wil ik een poging wagen. Nee, ik móét een poging wagen. Omdat schrijven is wat ik goed kan, en omdat mijn branche en de vele vrienden die ik erin heb me aan het hart gaan. Geloof me, samen gaan we er doorheen komen. Ook al moeten we dat soms in ons eentje doen. Mijn bijdrage voor de tussentijd is een welgemeend en gemakkelijk op te volgen advies: Gebruik je tijd, nu we zo veel mogelijk thuis moeten blijven, voor een herontdekking van je muziekcollectie. Natuurlijk is het ook leuk om Netflix ‘uit te kijken’, maar dat is zo passief. Qua mentale inspanning bedoel ik. Films en series laten zo weinig aan onze eigen verbeelding over. Vandaar mijn pleidooi voor muziek.

Muziek is een tijdmachine, een gedachtenbioscoop. Muziek hecht zich direct aan onze ziel, maakt ons blij of melancholiek en is een universele taal. Alleen zijn we die taal door de drukte van ons bestaan en de overdaad aan andere vormen van entertainment steeds minder goed gaan verstaan. Tijd om daar verandering in te brengen. Letterlijk. Tijd...zat. Thuiswerkers, zet muziek aan. En dan geen geestdodend radiostation met de hele dag van die tot op de draad versleten pulphitjes, maar kies één of meer van de speciaal voor deze gelegenheid samengestelde playlists die nu bij alle streamingdiensten te vinden zijn. Of nog beter: zoek uit hoe de track-shuffle functie van je streamer werkt en maak zo je eigen radiostation. Je zult merken dat er dan muziek voorbij komt waarvan je niet meer wist dat je hem had. Sta jezelf ook af en toe de verwonderde afleiding van dat soort verrassende arbeidsvitamientjes toe. En voor ‘s avonds: zet die kwelbuis na het journaal uit, schenk iets lekkers in en kies bewust de muziek waar je naar wil luisteren. Losse tracks mag, maar hele albums is beter. Laat je telefoon in de kast liggen en gebruik de tablet alleen om een nieuw album aan te zetten. Dompel jezelf onder in de muziek, kruip er tussen, laat je meevoeren, en geniet van de associaties die in je gedachten opwellen. En hoor ook hoe fijn het klinkt. Herinner je hoe leuk muziek luisteren is.

Maar stel ook de aanschaf van die nieuwe versterker of luidsprekers niet uit. Koop die kabel, die DAC, die platenspeler of dat lichtnetfilter. Want als je dat te láng uitstelt is er straks misschien niemand meer om ze van te kopen. Gun het jezelf en anderen. Maar maak er vooral het beste van. En blijf in hemelsnaam thuis zo lang de knappe koppen zeggen dat dat nodig is. Voor jezelf. En voor ál die anderen.