Nicolas Godin, Paul Haslinger en Exit North

Muzikaal Moois van onbekende namen uit bekende bands

In deze muziekreview de nieuwe albums van Nicolas Godin en Paul Haslinger, en de nog niet zo heel erg oude ‘klassieker’ van Exit North. Die laatste omdat hij zo bloedmooi is en zo mooi in het gekozen thema van deze aflevering past.

Het is alweer even geleden dat er een muziekreview van mijn hand verscheen, alle goede voornemens ten spijt. Helaas ben ik ten prooi gevallen aan een gemeen virus - en nee, vrijwel zeker niet hét virus - dat mij verhinderde achter mijn schrijfgetouw plaats te nemen om mooie verhaaltjes te weven. Inmiddels maak ik het weer goed, dank u zeer, en laten we hopen dat dat zo blijft…

Nu de toelichting op het gekozen thema. Het is gebaseerd op een verschijnsel dat veel muziekliefhebbers wel kennen denk ik, namelijk dat we van lang niet alle bands die we goed vinden precies de namen van alle bandleden uit onze mouw kunnen schudden. Soms heeft dat te maken met de enorme hoeveelheid personeel die sommige bands er in de loop der jaren doorheen jagen, maar het kan ook komen omdat deze onbekenden altijd een beetje in de schaduw hebben gestaan van een charismatische frontman. Hoe dan ook, die relatieve obscuriteit kan hun succes hinderen wanneer zij buiten - of ná - de veilige bekendheid van de band eigen werk gaan produceren. Dat geldt volgens mij voor alledrie de artiesten die in deze muziekreview aan bod komen, en mijns inziens verdienen ze méér aandacht. Veel lees- en luisterplezier!

Nicolas Godin - Concrete And Glass

Nicolas Godin is, naast Jean-Benoît Dunckel, de helft van het succesvolle Franse retro-chillpop duo Air. Hij is van oorsprong architectuur-student en die eerste liefde brengt hij tot expressie op het album Concrete And Glass. Het aardige is, wanneer je het solowerk van beide heren vergelijkt met hun werk als Air, dat je eigenlijk niet kunt zeggen wie van de twee de grootste invloed heeft op het totaalgeluid. Al ben ik geneigd om te denken dat JB Dunckel meer de retro-invloed inbrengt en Nicolas Godin zich doorgaans wat meer met de muzikale inkleuring bezighoudt. Op dit album klinkt hij op sommige momenten 100% als Air zoals in het nummer What Makes Me Think About You, maar soms hoor ik vooral zonnige semi-elektronische pop, zoals in het verrukkelijk lijzige Time On My Hands of het dromerige The Foundation. Dit album zal het volgens mij ook heel goed doen als soundtrack voor een zomerse barbecue. De sfeer is relaxed en de arrangementen zijn weelderig. Het is zo’n zeldzaam goed in elkaar gestoken ‘niets-aan-de-hand’ album dat heel veel mensen zal aanspreken maar op meesterlijke wijze vér wegblijft van nietszeggendheid. Omdat Nicolas Godin zichzelf als zanger het liefst achter een vocoder verstopt heeft hij een viertal gastvocalisten uitgenodigd, waaronder Kate NV die eerder samenwerkte met Floating Points en Alexis Taylor, de frontman van de indie-electronic band Hot Chip. De grootste verrassing is echter zangeres Kadhja Bonet, een uit Los Angeles afkomstige klassiek geschoolde multi-instrumentaliste die onder haar eigen naam ook een aantal geweldige en genre-overstijgende albums maakte. Uitermate prettig album, dit Concrete And Glass!

Paul Haslinger - Exit Ghost

Paul Haslinger is in kringen van EM-liefhebbers (Elektronische Muziek, maar de afkorting wordt in die gemeenschap ook echt gebruikt) bekend als de helft van het synthesizerduo Neuland, en als oud-lid van Lightwave en met name Tangerine Dream. Hij maakte van 1986 tot 1991 deel uit van die laatste band, wat lang genoeg was voor maar liefst 15 albums. En ondanks dat kenners zeggen dat TD (ook die afkorting komt uit de EM gemeenschap) in die tijd haar beste jaren al achter zich had ben je dan in de EM gemeenschap alsnog een Grote Meneer. Toch is hij als solo-artiest erg onbekend. Wellicht omdat hij zijn dagen na TD voornamelijk vulde met het maken van soundtracks voor films, televisie en games. Op Exit Ghost laat hij horen dat dat filmische hem wel ligt. De muziek op dit album is licht melancholiek en wonderschoon, elk nummer is een pastelkleurige sfeertekening vol sierlijke details. Hoewel Haslinger van huis uit vooral de synthesizer bespeelt is er op Exit Ghost ook veel ruimte voor echte akoestische instrumenten, met name piano en strijkers. Hierdoor dringt ook het vergelijk met krautrock-legende Hans-Joachim Roedelius zich op. Na zijn wilde en experimentele tijd bij Cluster, met kompaan Dieter Moebius, is hij ook prachtige neo-klassieke composities is gaan maken. Exit Ghost is een prachtig album dat ook nog een erg fraai is opgenomen. Een lust voor het oor en balsem voor de ziel.

Exit North - Book Of Romance And Dust

Voor Book Of Romance And Dust van Exit North heb ik het thema van de review een klein beetje opgerekt, omdat ik dit album uit 2018 koste wat kost bij een breder publiek onder de aandacht wilde brengen. Het is strikt genomen geen solowerk van een oud-lid van een bekende band, maar we hebben het hier wél over een project waar Steve Jansen aan meewerkt. Hij is de voormalige drummer van Japan en tevens de broer van David Sylvian. De overige bandleden zijn Thomas Feiner, Ulf Jansson en Thomas Storm, allemaal afkomstig uit Zweden en van zeer beperkte bekendheid. Steve Jansen beperkt zijn rol op dit album tot drums, percussie en achtergrondzang. De lead wordt gezongen door trompettist/toetsenist/gitarist Feiner. Het is verbluffend hoe veel zijn stem in sommige registers op die van Steve Jansen en vooral op die van David Sylvian lijkt, maar als ik hem definitief zou moeten omschrijven zou ik zijn geluid een kruising tussen Nick Cave en Scott Walker noemen. De muziek op dit album is van een werkelijk onaardse schoonheid. Nachtelijk, herfstig, melancholiek, ontroerend, hoopvol, troostrijk… het zijn allemaal omschrijvingen die het album in hun eentje nét niet typeren, maar in diverse onderlinge verbanden tóch van toepassing zijn. De muziek is genre-overschrijdend, met invloeden van folk, klassiek en jazz (dat laatste met name door de bijdragen van gastbassist Lars Danielsson). De sfeer is weids en sereen, op wat stevigere uitbarstingen in Passenger’s Wake en Lessons In Doubt na. Er zijn hints naar de oudere albums van David Sylvian en dat éénmalige meesterwerk van Rain Tree Crow, maar dit bloedmooie en subliem geregistreerde album is vooral uniek en heel erg zichzelf. Het staat in elk geval heel hoog in mijn lijstje van favoriete albums van dit millennium. Omdat het helaas niet beschikbaar is via onze favoriete lossless streamingdienst Qobuz heb ik de link naar de Bandcamp pagina van de band toegevoegd, waar het album integraal te beluisteren en dan ook meteen aan te schaffen is. En wees gewaarschuwd, luisteren is kopen! Geloof me…