Bibio - A Mineral Love
Laat de zomer maar komen…
Bibio - A Mineral Love
Ken je dat? Dat je iets héél zeker denkt te weten maar dat het - wanneer je de moed hebt opgevat om het te controleren - tóch niet blijkt te kloppen? Dat gebeurde me weer eens toen ik besloot om mijn volgende muziekrecensies te schrijven over het nieuwe album van Stephen Wilkinson, beter bekend onder zijn artiestennaam Bibio. Ik verkeerde oprecht in de veronderstelling dat er minstens één album van deze autodidactische muzikale duizendpoot in een op deze pagina’s gepubliceerd jaarlijstje had gestaan. Niet dus, en dat maakt de noodzaak om over A Mineral Love te schrijven alleen maar groter.
De directe aanleiding was eigenlijk de vorige muziekrecensie die ik schreef, over het monumentale Under The Sun van Mark Pritchard. Daarop verleent Wilkinson namelijk zijn medewerking aan het briljante nummer Give It Your Choir. Toen ik op zoek was naar wat extra informatie over Bibio stuitte ik op het in april van dit jaar uitgebrachte nieuwe album van de man, dat op mysterieuze wijze aan mijn aandacht had kunnen ontsnappen.
Bibio, een beknopte Bibiografie (sorry…)
A Mineral Love bleek een fraaie aanvulling te zijn op het caleidoscopische oeuvre van Bibio. Want hoewel de overkoepelende vlag van de genre-aanduiding ‘Folktronica’ de lading nog steeds wel redelijk dekt heeft hij op zijn vijf voorgaande album een herkenbare en zich ontwikkelende eigen stijl weten te creëren. Op zijn debuut Fi uit 2004 hebben we het inderdaad over pastorale ‘hoogkaraats’ lofi-folktronica, net als op Hand Cranked uit 2006. In 2009 had hij een buitengewoon productief jaar, met maar liefst drie albums. Op Vignetting The Compost begon de elektronica langzaam wat meer de boventoon te voeren en werden door middel van zwevende ‘valse’ lickjes en warme synthesizertapijten met name invloeden van Boards Of Canada hoorbaar. Maar zijn ‘fingerpickin’ gitaarstijl bleef - hoewel meer op de achtergrond - nog in ongeveer de helft van de nummers terugkeren. Op Ambivalence Avenue waren er opeens allerlei gebroken beats en funky gitaartjes te horen. Die leverden hem in de pers de wat manke genre-aanduiding ‘glitch-hop’ op. Het was in elk geval duidelijk een ommezwaai in zijn benadering. Het derde album uit 2009 was het nogal tweeslachtige The Apple And The Tooth, waarop hij een paar interessante nieuwe tracks liet aanvullen met niet zo heel erg spannende remixen van tracks die op Ambivalence Avenue eigenlijk al onverbeterlijk waren. Het pad dat hij met Ambivalence Avenue was ingeslagen nam met het verrukkelijke Mind Bokeh uit 2011 een nieuwe afslag richting ‘Weirdistan’. Gebroken beats, knorrende elektronica, funky loopjes en zelfs een heuse vocoder maakten dit album tot een voorlopig (en behoorlijk psychedelisch) hoogtepunt in zijn discografie. Silver Wilkinson, dat in 2013 uitkwam, is uitgesproken melancholiek. De sfeer is over het geheel genomen nachtelijk, bedachtzaam en vol verlangen. Het is mijn favoriete Bibio album om laat op de avond te draaien.
Bibio / Stephen Wilkinson, Bron: warp.net
A Mineral Love track voor track
De melancholie van Silver Wilkinson is op A Mineral Love weer grotendeels verdwenen. De sfeer is zonnig, zomers en optimistisch, maar bij diepere beluistering ontdek je genoeg aanknopingspunten om tijdens een Oktoberstorm, als de regen horizontaal langs het raam vliegt, dit album weer eens op te zetten en met de nodige weemoed terug te denken aan de ‘in je t-shirt tot 2 uur ’s nachts buiten zitten’ dagen van een paar maanden geleden. De weidse opener Petals doet aan zijn oudste werk denken, maar de met kopstem gezongen verfijnde funk-light van de daarop volgende titeltrack maakt duidelijk dat Wilkinson nog steeds in een opgaande lijn zit qua ontwikkeling. Na het als ‘Boards Of Canada Unplugged’ klinkende Raxeira en het - hoe krijgt-ie het voor elkaar - aan Dave Grusin herinnerende Town & Country horen we in Feeling zowaar een wat onzekere reggae-beat. De fantastische uitwaaierende synthesizersolo aan het eind van de track is absoluut on-reggae, maar past desondanks fantastisch. Op The Way You Talk vindt vervolgens de eerste samenwerking van het album plaats, en wel met Gotye (van de hit Somebody That I Used To Know). De verrassende elektronische shuffle die hij onder With The Thought Of Us legt klinkt ongelooflijk ‘modern’ binnen zijn stijl, en ook de elektronische jaren ’80 percussie in het superfunky en zomerhitgevoelige Why So Serious (met Olivier St. Louis) is iets dat ik nog niet eerder zo prominent hoorde bij Bibio. Het lieftallige C’est La Vie is dan weer een volledige full-circle terug naar de folktronica, net als het daarop volgende instrumentale Wren Tails. De heerlijk onderkoelde synthesizerbubbels van Gasoline & Mirrors (samen met labelgenoot Rob Lee alias Wax Stag) doen dan weer heel erg aan het al vaker genoemde Boards Of Canada denken, vooral het totaal anders klinkende tweede deel van de track. Het is de opmaat voor de dubbele afsluiter van A Mineral Love. De nogal Afrikaans aandoende gitaar op Saint Thomas kantelt halverwege het nummer naar een jazzy ‘laatste avond afscheid op het strand’ sfeertje, waarna albumafsluiter Light Up The Sky echt een voltreffer is als soundtrack bij het in gedachten terugkijken op een paar heerlijke weken van zorgeloze en zonovergoten vakantie.
Bibio / Stephen Wilkinson, Bron: warp.net
In een notendop…
A Mineral Love is een heerlijk album. Grotendeels zomers, met soms een goed gedoseerde bitterzoete ondertoon. Bibio blijft zich ontwikkelen, dat is duidelijk, maar als Wilkinson met A Mineral Love zijn vaste vorm zou hebben gevonden is dat wat mij betreft óók prima. De geluidskwaliteit is - ondanks de relatief beperkte dynamiek - tóch goed te noemen omdat er geen overcompressie is toegepast. De muziek kabbelt van zichzelf ook al een beetje, en daar horen geen grote uitschieters bij. Dat betekent dat A Mineral Love zowel op een goede hifi-installatie als op een portable muziekdoosje dat je meeneemt naar het strand prima zal klinken. Doe daar vooral je voordeel mee deze zomer…
Luister naar A Mineral Love via Spotify
