Mark Pritchard - Under The Sun

Sfeer, Sfeer en nog eens Sfeer

 

MarkPritchard_150x150 Mark Pritchard - Under The Sun

 

De inmiddels in Australië wonende maar in 1971 in Engeland geboren componist/producer Mark Pritchard kende ik alleen van zijn in 1994 uitgebrachte ambient-meesterwerk 76:14, dat hij samen met zijn ‘long time’ muzikale partner en ‘West Country’ streekgenoot Tom Middleton maakte onder de naam Global Communication. Zoals dat min of meer gebruikelijk is bij producers van moderne elektronische muziek heeft hij lange tijd onder een heleboel aliassen gewerkt, waaronder Reload, Link, Harmonic 313, Troubleman en nog een handvol, maar sinds 2013 brengt hij alleen nog maar werk uit onder zijn eigen naam. Na een ‘laat debuut’ met de EP’s ‘Ghosts’ , ‘Make A Living’ en ‘Lock Off’ uit 2013 is dit het eerste volledige album onder eigen naam. Door alle ervaring die hij de afgelopen decennia heeft opgedaan is het niet verwonderlijk dat het een meesterlijk en caleidoscopisch album is geworden waarop ook nog een paar interessante samenwerkingen met andere muzikanten te vinden zijn.

Zijn solowerk onder andere namen kenmerkt zich door het feit dat het toch vooral op de dansvloer gericht is. Dat geldt nadrukkelijk niet voor Under The Sun, een album dat volgens Pritchard zijn naam dankt aan een wijze levensles die hij overhield aan een kinderversje van Moeder de Gans uit de 18e eeuw (“For every evil under the sun, There is a remedy, or there is none, If there be one, try and find it, If there be none, never mind it.”). Inspiratie komt in de vreemdste vormen, zo blijkt maar weer eens. We hebben het hier over pure luisterelektronica in een interessante mix van instrumentale tracks en ook een paar fraaie songs.

Klinkt als…

Tijdens de spannende en verrassende eerste beluistering van Under The Sun viel me meteen op dat Mark Pritchard overduidelijk niet uit is op het scoren van een hit. Want hoewel Under The Sun absoluut geen ontoegankelijk album is kun je nu ook weer niet zeggen dat het meteen van voor tot achter lekker in het gehoor ligt. Als geheel dan toch. Vanaf de ‘drone’ aan het begin van het lastig getitelde "?" (lastig omdat streamers dit soort leestekens meestal niet willen indexeren) tot het vervreemdende, in een soort droom wegstervende titelnummer aan het eind van het album, waarin het kinderrijmpje waarop hij de titel baseerde in meesterlijk gearrangeerde samples te horen is, word je als luisteraar voortdurend heen en weer geduwd tussen abstracte en hypnotiserende klanklandschappen en stukken die juist gemaakt lijken te zijn om je weer bij de les te trekken. Never a dull moment met dit album in elk geval. Als het over muzikale schatplichtigheid gaat zou ik zeggen dat we hier over een uit de bocht gevlogen kruising tussen Radiohead en Animal Collective kunnen spreken, waarbij wat hulp is ingeroepen van elektronicagoden Tangerine Dream en de repetitieve minimalist Philip Glass. Ik weet dat dit me beslist wat verbale oorvijgen gaat opleveren van mensen die er weer heel wat anders in horen, maar zo werkt muziek nu eenmaal.

 

Mark Pritchard Foto: WARP.net

 

Mark Pritchard en...

Van de 16 tracks die de gewone release telt (er is namelijk ook nog een Japanse versie met een bonustrack) zijn er vier waarop gezongen wordt. Pritchard neemt die honneurs niet zelf waar, maar besteedt de vocalen uit aan een viertal totaal verschillende personen. Bij de track Give It Your Choir is het de meerlaags opgenomen stem van Stephen James Wilkinson, die onder de naam Bibio met albums als Fi, Mind Bokeh en Vignetting The Compost de afgelopen 10 jaar een reeks van verrukkelijke electrofolk albums afleverde, die het stuwende onderhuidse ritme van een onweerstaanbare Beach Boys-achtige ‘vibe’ voorziet zoals Animal Collective dat dus ook doet. Beautiful People, de volgende track met zang, begint met een onweerstaanbare mellotron-fluit die een zeer sterke herinnering aan 70’s Tangerine Dream oproept. De ijle, wat aarzelende zang is van Thom Yorke (en hop, daar is de Radiohead link…). You Wash My Soul is de enige track waar een herkenbare gitaar op te horen is. Hierbij horen we de sirene-achtige stem van Linda Perhacs. Zij scoorde in 1970 een achteraf pas als zodanig erkende underground psych-folk klassieker met haar album Parallelograms, om zich vervolgens 44 jaar terug te trekken uit de schijnwerpers. Pas in 2014 maakte zij weer een album, en nu levert ze hier een bijdrage. De laatste vocalist is Beans, bij The Blind Cage. Beans, wiens echte naam Robert Stewart is, kan bij liefhebbers van het WARP label (waarop ook dit album van Pritchard is uitgebracht) wellicht bekend zijn van het daar residerende Antipop Consortium. Hij zingt niet maar levert een Spoken Word bijdrage, die sterk doet denken aan de (opnieuw) uit de jaren ’70 stammende Percussion Poetry.

 

Mark Pritchard Foto: WARP.net

 

De rest…

De instrumentale tracks bieden eigenlijk weinig houvast voor een genre-aanduiding. Experimentele elektronica komt in de buurt, maar impliceert tegelijkertijd een bepaalde anarchie die de muziek van Pritchard beslist niet in zich heeft. De willekeurigheid die in de ritmes en gekozen harmonieën lijkt te zitten is zo geraffineerd gecomponeerd dat het allemaal wel heel erg toevallig lijkt te zijn ontstaan. Daardoor doet het geheel me ook regelmatig denken aan de geniale Selected Ambient Works albums van Aphex Twin. Wat ook weer niet zo verwonderlijk is aangezien Richard D. James, de man achter Aphex Twin, niet alleen op hetzelfde label zit als Mark Pritchard, maar ook nog eens uit dezelfde West Country in Groot-Brittannië afkomstig is en vroeger regelmatig met hem heeft samengewerkt.

Hoewel de klanken die Mark Pritchard uit zijn instrumentarium tovert vaak onaards en dromerig klinken zit er een duidelijke bedoeling achter. En dat is Sfeer, Sfeer en nog eens Sfeer. Dit is echt zo’n plaat waar je vaak en diep in kunt wegduiken om de waan van de dag even te laten voor wat hij is. Er zitten voldoende laagjes in om je lange tijd van nieuwe verrassingen te voorzien, en dat is ook precies wat ik van plan ben om te gaan ontdekken.

Luisteren naar Mark Pritchard:

Tegen de gewoonte in plaatsen we hier alleen een link naar het album in Spotify. Als het in Tidal beschikbaar was geweest hadden we er zeker een playbutton voor gemaakt, maar dat is op het moment van publicatie dus nog niet mogelijk. Het album is echter bijzonder genoeg om een keer een uitzondering op de ‘regel’ te maken. Als het album later ook beschikbaar komt in Tidal zullen we dit aanpassen.