Dans Dans, Trees Speak en Ozark Henry

Verbluffend origineel en tijdloos

In deze review aandacht voor de nieuwe albums van Dans Dans en Trees Speak, en als klassieker een prachtig en tijdloos album van Ozark Henry.

Ondanks dat het er in maart nog niet echt goed uitzag qua releases nam het aantal goede albums dat werd uitgebracht in het tweede kwartaal van 2021 aanzienlijk toe. Na de zomervakantie ga ik daar een inhaalslag mee maken, maar eerst heb ik een interessante dienstmededeling. Met ingang van deze muziekreview voegen we namelijk Apple Music als streamingdienst toe aan de luisterlinks die je onder de besproken albums vindt. Dat hebben we besloten omdat Apple haar muziekbibliotheek voortaan óók in lossless of zelfs hi-res kwaliteit aanbiedt, zonder dat de abonnees daar méér voor hoeven te betalen. En hoewel uit eigen onderzoek blijkt dat Apple Music in Nederland nog niet echt is ingeburgerd bij de audiofiele gemeenschap is deze online muziekdienst na Spotify wereldwijd wel de één na grootste. Met naar schatting ruim 100 miljoen abonnees is Apple Music in elk geval véél groter dan Tidal en Qobuz samen. Bovendien weten we dat er onder de lezers van art's excellence relatief veel Apple gebruikers zijn. Een mooie en nuttige aanvulling vonden wij dus.

De links naar bands en albums die in de tekst staan blijven vooralsnog naar Spotify verwijzen omdat daar ook zónder betaald abonnement naar te luisteren is, en we daarmee veruit de meeste lezers bedienen.

 Met dat nieuwtje graag jullie aandacht voor de drie verrukkelijke albums in deze review. Veel lees- en luisterplezier!

Dans Dans - Zink

Dans Dans is een Antwerps jazzrock-powertrio onder leiding van meestergitarist Bert Dockx, die bij liefhebbers al aanzienlijke faam heeft verworven met zijn bands Flying Horseman (waar ik over schreef in mijn muzikale jaaroverzicht 2020 en muziek), en Ottla. Drummer en percussionist Steven Cassiers speelt ook bij de soulvolle indierockband Dez Mona en bassist Frederic Jacques maakt deel uit van de vaste live-band van Mark Lanegan. Oudere albums van Dans Dans waren grotendeels op improvisatie gebaseerd, net als hun als legendarisch te boek staande live-optredens, maar voor Zink is meer tijd genomen. Volgens sommigen leidt dat tot minder spannende muziek, maar daar staat dan wel een grotere samenhang en verfijning tegenover. Bovendien is er niks mis met de opgebouwde spanning in tracks als het ruige Blue Silver, het met exotische mystiek doordrenkte Anemone en het halverwege flink oplaaiende Ravine. De opname is warm en wat omfloerst. Dat kost heel even wat gewenning, maar als je er eenmaal in zit merk je dat er niets ontbreekt. Sterker nog, de productie nodigt uit tot het opschroeven van het luistervolume, wat de beleving alleen maar intenser maakt. Het is niet alleen jazzrock wat de klok slaat trouwens. Er zit ook een flinke scheut Americana in de muziek, en er wordt driftig ingekleurd met psychedelische elektronica en samples. De muzikanten beheersen hun instrumenten werkelijk tot in de perfectie, maar ondanks de duidelijk hoorbare virtuositeit leidt dat nergens tot onnodige strapatserij. Alles gebeurt in dienst van de muziek, de compositie en elkaars spel. En dat maakt Zink tot een intens meesterwerk.

Trees Speak - PostHuman

Het is niet de eerste keer dat ik aandacht besteed aan Trees Speak. In mei vorig jaar schreef ik al over hun album Ohms, in de reviewserie Orentroost voor Onzekere Tijden. PostHuman is het vierde album van Daniel Martin Diaz en Damian Diaz uit Tucson, en het derde in amper een jaar tijd. Wie na Ohms dacht dat de snelle opvolger Shadow Forms minder van kwaliteit zou zijn bleek er faliekant naast te zitten, en ook PostHuman stelt wederom niet teleur. Sterker nog, het is hun meest polyforme, kleurrijkste en coherentste album tot nu toe. De band zelf zegt dat ze zich hebben laten inspireren door de “kosmische nachtelijke magie van Arizona’s natuurlijke landschap”, maar iedere muziekliefhebber hoort dat de inspiratie óók voor een groot deel uit Europa komt, en wel uit Duitsland. De ‘kosmische’ elektronica van de Berliner Schule is nooit ver weg, samen met de psychedelica en de voortdenderende motorik-drums van de Krautrock. Dat door Jaki Liebezeit van Can en Klaus Dinger van Neu! ‘uitgevonden’ ritmische vliegwiel begint bij de openingstrack Double Slit al lekker op toeren te komen, en bij de volgende track Glass (die met zijn 3 minuut 55 wat mij betreft ruim een half uur te kort duurt) snort de krautmotor als een tevreden kat. Liefhebbers van obscure genres horen overigens ook flarden Italiaanse cinema-muziek voorbijkomen (Divided Light), maar er zijn ook hints van onversneden progrock en psychedelica te horen. Hoe ze het tot zo’n geweldig geheel weten te smeden moet ik nog maar eens proberen te analyseren als ik een keer niet een paar decimeter onder het plafond zweef bij het beluisteren van dit caleidoscopische album, maar het staat wat mij betreft vast dat de gebroeders Diaz met een adembenemende reeks bezig zijn waar vooralsnog geen einde aan lijkt te komen, en met PostHuman als (voorlopig?) hoogtepunt.

Ozark Henry - The Sailor Not The Sea

Ozark Henry is de nom-de-plume van de begaafde en veelzijdige Belgische muzikant, zanger en producer Piet Goddaer. Deze in Kortrijk geboren muzikale duizendpoot maakt, als zoon van de klassiek- en jazz componist Norbert Goddaer, al sinds zijn zesde muziek. Hij begon met de saxofoon en stapte op zijn zestiende - oh heerlijke puberale rebellie - over op de elektrische gitaar en vormde samen met zijn broer Jan zijn eerste bandje. In 1995 bracht hij zijn eerste album uit onder de naam Ozark Henry (het door critici goed ontvangen maar door het publiek grotendeels genegeerde I’m Seeking Something That Has Already Found Me) en via de steeds succesvollere opvolgers This Last Warm Solitude (1998) en Birthmarks (2001) kwam hij in 2004 met The Sailor Not The Sea, wat volgens velen zijn artistieke hoogtepunt is. Het album kenmerkt zich door een verbluffend origineel en tijdloos geluid, met complexe, rijk georkestreerde maar nooit overvol klinkende arrangementen en teksten met een dosis melancholie waar je, als je daar gevoelig voor bent, bij elke luisterbeurt opnieuw kippenvel van krijgt. In gedachten vergelijk ik dit album daarom wel eens met The Seeds Of Love van Tears For Fears. Niet omdat er zulke grote muzikale overeenkomsten zijn, maar omdat ook dat album uit zijn voegen barst van de briljante artistieke vondsten. Goddaer neemt zelf de meeste zang voor zijn rekening, en hoewel hij geen ‘klassiek geschoolde’ stem heeft is zijn geluid wel onmiddellijk herkenbaar. En geladen met opnieuw een enorme dosis smacht en pracht. Ook zijn stijl van componeren en arrangeren heeft trouwens een zeer opvallende signatuur. Het album Another Lonely Star van de ‘Belgische Nederlander' Novastar (Joost Zweegers, die trouwens de track At Sea op The Sailor Not The Sea schreef) klinkt door de productionele wederdienst van Goddaer effectief als een Ozark Henry album. Een fraaie plaat derhalve, en ook de latere Ozark Henry albums The Soft Machine, Hrelveki, Stay Gold, Paramount en Us zijn zeer de moeite waard. Maar de flow en samenhang van The Sailor Not The Sea heeft Goddaer wat mij betreft nooit meer geëvenaard, laat staan overtroffen. Wereldplaat dit.