Neil Cowley, Greg Foat en Goldfrapp

Soundtracks voor zoele zomeravonden

In deze muziekreview aandacht voor nieuwe albums van Neil Cowley en Greg Foat, met een buitengewoon sfeervolle klassieker van Goldfrapp.

Uiteindelijk is het dan toch zomer geworden. En dat is maar goed ook, want het natte en grijze voorjaar had zijn weerslag op mijn muziekkeuze. De vorige muziekreview ging - zo heb ik me laten vertellen - niet over de meest toegankelijke muziek. Hoewel ik hem graag nog een keer aanbeveel, omdat ik denk dat sommige albums wat meer tijd nodig hebben om tot het hart van de muziekliefhebber door te dringen, is het nu tijd voor wat luchtigers. Iets om laat op de zomeravond te draaien, met het licht uit en de deuren en ramen open. Lekker doorwaaien na een warme dag. 

De albums in deze review hebben allemaal iets tijdloos vind ik, en voor luisteraars met een brede smaak zijn er veel stilistische verwijzingen te ontrafelen. Neo-klassiek, 60’s psychedelica, film noir en vleugjes jazz van variabele dichtheid. Ook een zekere melancholie, maar dan van het hoopvolle soort dat herinneringen aan lang vervlogen vakanties opwekt.  

Heel veel lees- en luisterplezier!

Neil Cowley - Battery Life

Met Battery Life levert de Britse sessie-pianist en trio-oprichter Neil Cowley het langverwachte vervolg op zijn spectaculaire solo-debuut Hall Of Mirrors af. Over dat debuut schreef ik bijna op de kop af twee jaar geleden ook al dat het een mooi slotakkoord zou zijn voor een mooie zomerse dag. Waar Cowley bij zijn debuut nog een beetje als Nils Frahm klonk vaart hij op Battery Life méér zijn eigen koers. De instrumentale muziek op dit album leunt iets duidelijker op de akoestische piano en komt daardoor dichter in de buurt van de jazz die hij met zijn trio maakt, maar heeft alsnog een lichtere en meer elektronische toets. En zo heel groot is het verschil nu ook weer niet. Net als Hall Of Mirrors zou Battery Life een perfecte soundtrack voor een nachtelijke wandeling zijn. En óók net als bij Hall Of Mirrors is de tweede helft van Battery Life wat percussiever, wat duidelijk gemarkeerd wordt door de track Personal Effects, wat eigenlijk een beetje een vreemde uitschieter is. Met zijn onderkoelde ‘4 to the floor’ beat, sequencers en knerpende elektronische baslijn doet dit nummer af en toe wel een beetje denken aan Trentemøller, wat natuurlijk helemaal geen slechte referentie is. Na Personal Effects wordt de muziek op Battery Life gelukkig weer wat weidser en zorgen de intrigerende ritmische patronen ervoor dat je niet in slaap valt met de tuindeuren wijd open. Een prachtig geproduceerde en waardige opvolger van één van mijn favoriete albums van 2021, Battery Life is schitterend.

Greg Foat & Art Themen / Gigi Masin - Off-Piste / Dolphin

Greg Foat heeft zich de afgelopen jaren stevig omhoog gewerkt op mijn lijst van favoriete toetsenisten.  Sinds ik bij toeval betoverd raakte door het schitterende album The Dancers at the End of Time dat in 2015 mijn jaarlijst haalde, en later door Galaxies Like Grains Of Sand, dat hij samen met Warren Hampshire maakte heeft hij het ene na het andere briljante briljante album uitgebracht. Soms met zijn Group, soms solo, maar steeds vaker als de helft van een interessant duo. Dit jaar bracht hij op die manier al twee albums uit, en ik kon er niet uit kiezen. Daarom - bij hoge mate van uitzondering - weer eens twee albums van dezelfde artiest in één recensie. 

Voor zijn eerste album van 2023, Off Piste, werkte Greg Foat samen met 83-jarige saxofonist Art Themen. Deze samenwerking tussen een jonge toetsenist/producer en een oude meester op de sax doet denken aan het album Promises, uit 2021, waarop Floating Points’ Sam Shepherd dromerige, naar spiritual jazz neigende prachtpareltjes speelde met het eveneens hoogbejaarde jazz-icoon Pharoah Sanders. De albumcover met de dikke oranje 60’s belettering en de arrangementen - luister bijvoorbeeld maar eens naar de getokkelde mandoline aan het begin van La Partida van de Chileense componist Victor Jara - laten er geen misverstand over bestaan, dit album wil klinken als de soundtrack van een romantische 60’s film. Art Themen is geen traditionalist. Aanvankelijk werd hij gerekend tot de navolgers van Dexter Gordon en Sonny Rollins, maar hij heeft altijd zijn oor nauwlettend aan de grond gehouden voor nieuwe ontwikkelingen. In dat opzicht is de samenwerking met Foat, die graag elektronica toevoegt aan zijn muziek, geen grote verrassing. Net als bij Floating Points en Pharoah Sanders is Off Piste van Foat en Themen een uitermate relaxt maar geenszins gezapig album geworden. Ik durf het hier en daar zelfs een tikje psychedelisch te noemen. Een zeer genoeglijke kleine drie kwartier tijdloze filmische elektro-jazz, verdeeld over zes relatief lange tracks. Verrukkelijk!

Nog geen twee maanden later komt Greg Foat met zijn tweede duo-album van 2023 op de proppen, dit keer een samenwerking met de Italiaanse toetsenist Gigi Masin. Masin is in kringen van liefhebbers van de Italiaanse elektronische underground vooral bekend van zijn in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum Wind uit 1986, dat een zekere cultstatus kreeg nadat het grootste deel van de oplage verloren ging als gevolg van een overstroming. Een paar albums volgden, maar in 1991 trok hij zich terug uit de muziek. Omdat Björk samples van zijn tweede album Les Nouvelles Musiques Du Chambre, Vol. 2 gebruikte voor haar single It’s in Our Hands mocht Masin zich in een bredere belangstelling verheugen, wat hem uiteindelijk deze geslaagde samenwerking met Greg Foat opleverde. Dolphin vaart een wat andere koers dan Off Piste. De dromerige, ietwat melancholieke sfeer is er wel degelijk, maar Foat en Masin beperken zich tot een wat jazzyer idioom. De tracks kabbelen rustig voort, en zouden met wat fantasie ook als backdrop voor diverse solisten kunnen dienen. Zo hoor ik bij London Nights in gedachten zomaar een lyrische gitaarvertelling van Pat Metheny, en bij Love Theme had op zich best een mooie solo van Art Themen gepast. Denk overigens niet dat de tracks zonder deze ingebeelde solo’s wat missen, het zijn juist de vrij constante sfeer en de ingehouden virtuositeit van de diepliggende kleine modulaties die dit zo’n aantrekkelijk en gemakkelijk te beluisteren album maken. Warm aanbevolen derhalve.


Goldfrapp - Felt Mountain

Toen Goldfrapp (de band van zangeres Allison Goldfrapp en multi-instrumentalist Will Gregory) in de herfst van 2000 met het album Felt Mountain kwam was de lounge/triphop hype op zijn hoogtepunt. Hetgeen betekende dat het voor een nieuwkomer lastig was om op te vallen tussen alle andere nieuwkomers. De formule zangeres/synth-wizard was zo’n beetje de norm destijds (denk aan Portishead, Lamb, Morcheeba et cetera ad nauseam), maar toch was dit album van Goldfrapp voor mij uniek genoeg om het tot de dag van vandaag regelmatig te draaien en nu tot klassieker te verheffen. Hoewel het duo later steeds meer opschoof richting de broeierige synth-pop is Felt Mountain een klein meesterwerkje van sfeervolle triphop met invloeden van 60’s soundtracks. Elk van de tracks op Felt Mountain zou als soundtrack voor een uiterst vermakelijke sci-fi- of spionage-thriller kunnen dienen. Sfeervolle hoogtepunten zijn het gefloten intro van Lovely Head, de exotische ritmes van Human, de Twin-Peaks achtige vibrafoon in Deer Stop en het titelnummer. Het apocalyptische walsje van Oompah Radar doet me - ondanks het schitterende middelste deel van de track - iets teveel aan treurige clowns denken (de gevaarlijkste soort), en had van mij niet per se gehoeven. Maar het is een kleine prijs die moet worden betaald voor de zeer weelderige, sfeervolle en eigenlijk gewoon geniale resterende 10 minuten van het album.