Nils Frahm, Rob Simonsen en Harold Budd

Nieuwe klassieke schoonheid

In deze muziekrecensie ga ik het hebben over de nieuwe albums van Nils Frahm en Rob Simonsen. Okee, Nils Frahm kennen we - hij is al vaker in deze rubriek voorbijgekomen want elk muzikaal voortbrengsel van de man is wat mij betreft van puur goud, ingelegd met diamanten. Maar Rob Simonsen? Een Nederlander? Zo klinkt zijn naam wél, maar het is een Amerikaanse filmcomponist die net als Nils Frahm de prachtigste neo-klassieke muziek maakt op zijn eerste ‘solo’ album. Dat is trouwens echt zo’n ‘lekker makkelijk’ paraplu-genre…neo-klassiek. Elke klassiek geschoolde pianist - het is volgens mij altijd een pianist - die melodieuze composities lardeert met elektronica en gevonden geluiden en daar in de studio een dromerige sfeer omheen weeft maakt volgens de hedendaagse hokjesgeest ‘Neo-Klassiek’. Als ik de genre-indeling van de toonaangevende All Music Guide aanhoud geldt dat trouwens ook voor het werk van bijvoorbeeld Vangelis, Igor Stravinski en Mannheim Steamroller, dus het kan nogal verkeren. Maar het is wél een mooie kapstok om deze review aan op te hangen en het levert een mooie ondertitel op. De (neo-)klassieker van deze review is het schitterende en tijdloze album The Pearl, dat de Amerikaanse componist en pianist (zie je wel!) Harold Budd maakte met Brian Eno en Daniel Lanois. Een wat toegankelijkere selectie dan de vorige twee, maar daarom niet minder mooi. Veel luisterplezier!

Nils Frahm - Encores 3

Nils Frahm - Encores 3 - art's excellenceEncores is de derde EP die Nils Frahm sinds zijn meesterwerk All Melody van begin 2018 uitbrengt. Eigenlijk wisten we ook al dat we met All Melody een fraaie maar zéér beperkte bloemlezing in handen kregen. In de persberichten die het album vergezelden stond namelijk te lezen dat Frahm in de door hem eigenhandig opgeknapte Saal 3 van het voormalige Funkhaus in Berlijn ruim 200 uur aan muziek had opgenomen. Het leek me logisch dat ‘de rest’ niet uit louter albumwaardig materiaal kon bestaan, maar dat er nog genoeg fraais op de plank lag stond wel vast. In mijn review van All Melody schreef ik: “gezien het niveau van wat er uiteindelijk wél op All Melody is terechtgekomen kan ik me zo voorstellen dat er voor nog minstens twee geweldige albums materiaal voorhanden is”. Inmiddels zijn we dus aangeland bij Encores 3, de EP die hier centraal staat, waarop een selectie uit het overgebleven materiaal van de All Melody sessies te horen is. Na een volledig akoestische en een half akoestische, EP is Encores 3 volledig elektronisch. Het album opent met de korte maar bizarre track Artificially Intelligent, waarin een dolgedraaid draaiorgeltje in een wervelend gevecht verwikkeld is met een gesamplede stem. Het is de opmaat naar één van de fraaiste Frahm-tracks die ik ooit hoorde. All Armed opent als een dubby, desolaat doolhof vol echo’s en een subtiele melodielijn die me een beetje aan Vangelis doen denken. Als de onderhuidse beat invalt krijgt het nummer een onweerstaanbare relaxte swing. De track blijft bijna 12 subtiel spanning opbouwen om tenslotte bijna met tegenzin tot stilstand te komen en alleen toegeeft aan de aarzeling om plaats te maken voor Amirador, een bijna 14 minuten durende ambient-parel die nachtelijke herinneringen aan het album Le Fumeur de Ciel van Julien Neto oproept. We hebben het hier dus nog steeds over restmateriaal… Wát een rijkdom is dit… Ik hoop uiteraard dat Frahm binnen afzienbare tijd alsnog met een echte opvolger van All Melody komt, maar die Encore EP’s moet hij dan óók maar gewoon blijven uitbrengen, want ik heb die “minstens twee geweldige albums” duidelijk te pessimistisch ingeschat.

 

Luister in lossless kwaliteit naar Nils Frahm via Qobuz of Tidal (abonnement vereist) of in hoge (maar lossy) bitrate via Spotify.

 

Rob Simonsen - Rêveries

Rob Simonsen - Rêveries - art's excellenceIk leerde het album Rêveries van de Amerikaanse componist en pianist Rob Simonsen kennen via de playlist van het Engelse internet radiostation Fluid Radio - Experimental Frequencies (een hele dikke aanrader voor de liefhebbers van spacy elektronica, neo-klassiek en experimentele folk). Hij begon zijn carrière in de muziek als assistent-arrangeur van de Canadese filmmuziek componist Mychael Danna (o.a. Life of Pi). In 2009 opende Simonsen zijn eigen studio en vanaf 2010 componeert hij met groeiend succes zelfstandig muziek voor films, series en reclames. Rêveries is zijn eerste ‘solo’ album dat niet als soundtrack werd gecomponeerd, maar vanaf de eerste noot is duidelijk wat zijn voorland is. Voor dit soort muziek heb ik eerder het woord ‘cinematisch’ bedacht, en hoewel mijn spellingscontrole me nog steeds vertelt dat dat geen bestaand woord is kan ik me geen duidelijkere omschrijving voorstellen. De sfeer op openingstrack Argenté is weids en het Grote Gebaar wordt niet geschuwd. Piano-akkoorden worden gedragen door zachtjes gespeelde elektronische strijkers met lekker veel galm. De melancholieke mix van akoestische en elektronische instrumenten is prachtig geregistreerd, dit album klinkt echt als een klok. Als ik geen #musicfirstaudiophile was (dankjewel John Darko) dan zou ik zeggen dat het album alleen al voor de geluidskwaliteit de moeite waard was. Maar er is zoveel meer te ontdekken, De engelachtige stemmen in Rêve, het Nils Frahm-achtige rammelende pianogeluid in Envol, de aanzwellende strijkers en putdiepe trommelslagen in Spectre, het onderhuidse ritme in Ciel… Simonsen heeft met Rêveries echt op alle niveaus een prachtig album afgeleverd, dat qua diepgang en sfeer gemakkelijk de misschien net té toegankelijke composities van publiekslieveling Ludovico Einaudi overtreft.

 

Luister in lossless kwaliteit naar Rob Simonsen via Qobuz of Tidal (abonnement vereist) of in hoge (maar lossy) bitrate via Spotify.

 

Harold Budd - The Pearl

Harold Budd - The PearlDe Amerikaanse componist en pianist Harold Budd werkte voor zijn meesterwerk The Pearl samen met Brian Eno en Daniel Lanois. Eno, een Engelsman, neemt naast Budd een deel van het keyboard- en synthesizerspel voor zijn rekening en tekende samen met Lanois (een Canadees) voor de kristalheldere maar ook verrukkelijk etherische productie. Een internationaal ambient-supertrio zou ik willen zeggen. Het album, dat genregewijs eerlijk gezegd dichterbij ambient ligt dan bij neo-klassiek, opent met een fade-in. In producerskringen is dat nogal ongebruikelijk, maar hier wekt het de indruk dat het preluderende pianospel van Harold Budd een soort constante is, als een kraantje dat je op elk gewenst moment langzaam open kunt draaien om de muziek te laten stromen. Het is een productionele truc die op meer tracks van The Pearl wordt toegepast, waardoor het waarschijnlijker is dat de tracks feitelijk uitsneden uit langere improvisatie-sessies zijn. De opener heet Late October, en iedereen die net als ik een zwak heeft voor ‘october skies’ weet meteen welke serene, pastelkleurige sfeer hier bij past. Het zet de toon voor de rest van het album, dat met zijn kalme voornaamheid en dromerige sfeer duidelijk maakt waarom het al zowat sinds de release in 1984 tot de belangrijkste ambient-albums uit de geschiedenis wordt gerekend. Mijn persoonlijke favoriet, omdat hij zo ontzettend typisch is voor de minimalistische stijl van Budd, is de op een Fender Rhodes gespeelde track Against The Sky. Daar zit echt geen noot teveel in, maar aan spanning is er geen enkel gebrek. Dat is ook meteen wat dit zo’n perfect album maakt. De kunst van het weglaten gecombineerd met de kunst van het invullen.

 

Luister in lossless kwaliteit naar Harold Budd via Qobuz of Tidal (abonnement vereist) of in hoge (maar lossy) bitrate via Spotify.