Orlando Weeks, Trentemøller en Devendra Banhart

Eerste nieuwe oogst van 2022

In deze review aandacht voor de nieuwe albums van Trentemøller en Orlando Weeks, met een prachtig album van Devendra Banhart en Noah Georgeson als ‘the one that got away’ van 2021.

Net als in 2021 duurde het dit jaar best lang voor het voor mij in muzikaal opzicht op gang kwam. Vorig jaar had dat alles met door de Covid-pandemie uitgestelde nieuwe releases te maken, maar dit jaar waren het vooral persoonlijke omstandigheden (langdurige vermoeidheid na een Corona-besmetting eind vorig jaar en het overlijden van een goede vriend enkele weken geleden) die roet in het eten gooiden. Inmiddels is er dus wél genoeg mooie muziek uitgebracht om 2022 muzikaal af te trappen. En traditiegetrouw is de ‘klassieker’ in deze eerste muziekrecensie van het nieuwe jaar hét album dat ik vorig jaar over het hoofd heb gezien en waarvan ik vind dat het niet in mijn 2021 En Muziek artikel had mogen ontbreken.

Met het opheffen van bijna alle Corona-maatregelen in het vooruitschiet wens ik iedereen een prachtig muzikaal jaar, en heel veel lees- en luisterplezier toe.

Orlando Weeks - Hop Up

Orlando Weeks - art's excellence 2022Hop Up is het tweede solo-album van ex-Maccabees zanger Orlando Weeks. Vaak wordt er gesproken over ‘het moeilijke tweede album’ (in het Engels ‘the sophomore slump’) maar daar lijkt hier absoluut geen sprake van te zijn. Waar Weeks met zijn debuut A Quickening (dat ik in oktober 2020 recenseerde op relatief introverte wijze een ode aan zijn pasgeboren kind bracht en tegelijkertijd terugkeek op de eerste jaren na zijn zijn afscheid van The Maccabees tapt hij op Hop Up uit een wat uitbundiger vaatje. Het is nog steeds geen verzameling carnavalskrakers, maar wel degelijk een aanzienlijk optimistischer en hier en daar zelfs ronduit vrolijk album - met nummers als Yup Yup Yup Yup en Hey You Hop Up). In de tweede helft is er toch weer wat meer ruimte voor hoopvolle melancholie in de tracks Make You Happy (die overigens uitmondt in een aanstekelijke beat), Big Skies, Silly Faces en Silver. Afsluiter Way To GO is dan weer wat De sfeer op het album doet in die contemplatievere momenten soms een beetje denken aan The Blue Nile, terwijl de heldere tenor van Weeks me herinnert aan de heerlijke ‘guilty pleasure’ hitjes die Christopher Cross begin jaren ‘80 had. Er zit ook meer dan een vleugje Amerika in de productie, die warm en open klinkt. Met 11 tracks in 38 minuten is het qua lengte een echte ‘LP-release’ en gelukkig doorbreekt Weeks er een trend mee die ik de laatste jaren bij steeds meer bands en solo-artiesten waarneem, om ‘albums’ van rond de 30 minuten uit te brengen. Hop Up is een prettig album vol kundig gearrangeerde en met pop-sensibiliteit doorvlochten relaxte rock. Niks ‘moeilijks’ aan, gewoon een uitstekende tweede plaat dit!

Luister in lossless geluidskwaliteit naar Orlando Weeks met QobuzTidal of Apple Music (abonnement vereist) of in lossy geluidskwaliteit met Spotify.

Trentemøller - Memoria

Trentemøller - art's excellence 2022

Zowel muziekliefhebbers als audiofielen (dat ik ze apart noem wil niet zeggen dat ze elkaar wederzijds uitsluiten!) zullen de Deense muzikant en producer Anders Trentemøller vooral kennen van de ijzersterke minimalistische Dubtechno tracks op zijn meesterlijke debuutalbum The Last Resort. In zijn uitgebreide live-sets geeft hij, vaak samen met een complete band, echter graag de ruimte aan zijn muzikale invloeden uit de New Wave, Shoegaze en Dreampop. Op Memoria, zijn jongste album, zijn de Triphop en de Dubtechno bijna volledig naar de achtergrond verdwenen. Dat wil niet zeggen dat er hier en daar niet voorzichtig een dansje gewaagd kan worden (zoals bij het verrukkelijke Glow) maar dit is toch vooral een album waarop de naar duister neigende elektronische shoegaze en wave-sound van de jaren 80 en vroege jaren 90 van de vorige eeuw werkelijk uit alle poriën gutst. Overigens was die trend op zijn vorige albums Lost en Obverse al volop ingezet, maar op Memoria, waarmee hij het einde van een relatie van zich af schrijft, gaat hij volledig kopje-onder in de verrukkelijk melancholieke en breeduit galmende sfeer van zijn (en mijn…) muzikale ‘jaren des onderscheids’. Ik hoor vleugjes The Cure (Darklands), Twin Peaks (A Summer’s Empty Room) en de Sisters Of Mercy (Dead Or Alive), maar eigenlijk klinkt het hele album als een ongelooflijk knap in elkaar gezet muzikaal zoekplaatje onder een dikke laag unieke Trentemøller-saus. Daarom verveelt het, ondanks de lengte van bijna 75 minuten, geen moment. Wat ik niet vaak aanbeveel, omdat ik vind dat de muziek die ik hier bespreek muziek echt de moeite waard is om intensief te beluisteren, is om dit album ook eens op een wat lager volume te draaien als achtergrondmuziek. Op mij heeft dat een merkwaardig kalmerend effect, misschien dat iemand anders er op die manier óók zijn voordeel mee kan doen. Maar vergeet niet om het ook af en toe flink te laten knallen, en dit gevoelige retro-meesterwerk gewillig over je heen te laten spoelen.

Luister in lossless geluidskwaliteit naar Trentemøller met QobuzTidal of Apple Music (abonnement vereist) of in lossy geluidskwaliteit met Spotify.

Devendra Banhart & Noah Georgeson - Refuge

Devendra Banhart - art's excellence 2022Devendra Banhart is als in Caracas (Venezuela) geboren maar in Amerika woonachtige singer-songwriter al jaren een bekende naam in de zogenoemde New Weird America beweging. Het kenmerk hiervan is dat de liedjes surrealistische teksten hebben en doorgaans een eenvoudige (gitaar)begeleiding. Daarom wordt deze muzikale stroming ook wel (Freak)Folk genoemd. Dat surrealisme grenst bij Banhart vaak aan het esoterische, wat niet gek is als je weet dat hij een kind uit een echt New-Age gezin is. Ook Noah Georgeson, een oude jeugdvriend en sinds 2005 de producer van Banhart, heeft die achtergrond. Tijdens de eerste lockdown in de lente van 2021 besloten Banhart en Georgeson om een lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan en een ambient album te maken. Het is een troostrijk, meditatief en tegelijkertijd zeer persoonlijk album geworden, op basis van hun vriendschap en gedeelde ervaringen uit hun jeugd. Banhart nodigde een aantal muzikale gasten uit, zoals harpiste Mary Lattimore en pianist/fluitist Jeremy Harris, die ook samen met Banhart speelt in de band Vetiver. Wie bij het woord New-Age aan verstikkende Nag-Champa wierookdampen, zelfgekweekte Kefir en laffe muziek voor in wachtkamers van linksdraaiende chakra-therapeuten denkt zit er flink naast, dit is een werkelijk bloedmooi en subliem geregistreerd album vol knap in elkaar gezette meditatieve soundscapes die meer dan eens doen denken aan het beste werk van Harold Budd, en het instrumentale tweede deel van David Sylvian’s meesterwerk Gone To Earth. Ook klinkt de diepe space-ambient van mede-Californiaan Steve Roach erin door. Refuge is, de naam zegt het al, een veilige haven waarin je je te allen tijde even kunt terugtrekken. Troostrijk, maar zonder meewarig te worden. Lieflijk maar niet suikerzoet. Traag maar niet slaapverwekkend (hoewel het heerlijke muziek is om een uiltje bij te knappen). Wat mij betreft is dit één van de allermooiste album van 2021, en aangezien hij ook dit jaar de Lijst Der Lijsten niet zal halen (het is immers een album uit 2021) moest ik mijn ‘nalatigheid’ op deze manier rechtzetten. Zéér aanbevelenswaardig.

Luister in lossless geluidskwaliteit naar Devendra Banhart en Noah Georgeson met QobuzTidal of Apple Music (abonnement vereist) of in lossy geluidskwaliteit met Spotify.