Orlando Weeks, Westerman en DJ Hell

Kleur je eigen zomer…

Dit had de eerste gewone muziekrecensie moeten worden na de laatste muziekrecensie in de OrenTroost serie, tevens de laatste vóór de zomervakantie, met aandacht voor nieuwe albums van Orlando Weeks en Westerman, en een wonderlijk elektronische album van DJ Hell als klassieker. Maar dat liep op onverklaarbare wijze nét even wat anders. Snikheet weer en al teveel vakantie in het bolletje, zullen we maar zeggen... Daarom hebben we hem doorgeschoven, als oktoberbonus voor de herfstvakantie, maar het is wel grappig om de inmiddels door de tijd én de realiteit (!) ingehaalde originele introductie te laten zien:

"De schoolvakanties van 2020 zijn begonnen, en dat voelt raar. Als je nog schoolgaande kinderen in huis hebt lijkt de overgang van thuisonderwijs naar even zes weken helemáál geen onderwijs zich welhaast rimpelloos te hebben voltrokken, en hetzelfde geldt voor thuiswerkende partners. Voor mij waren de afgelopen maanden in zoverre anders dat mijn routine van thuiswerken - als freelancer - óók anders waren omdat er opeens hele dagen levendigheid in huis was. Dat is aan de ene kant best gezellig, aan de andere kant schiet het af en toe absoluut niet op. Experts zijn het erover eens dat we daarom met z’n allen in lange tijd niet zó aan vakantie toe zijn geweest als dit jaar, maar wie durft er naar verre oorden te vertrekken als de dreiging van een lokale lockdown alweer boven de verplichte mondkapjes hangt? Veel mensen kiezen dan ook voor een vakantie in eigen land. Laten we hopen dat het de lokale economie voldoende steunt om de zomer door te komen, zónder dat we elkaar weer aansteken zodat de ellende van voren af aan begint. De OrenTroost serie is snel genoeg weer opgestart, maar ik hoop stiekem dat dat niet nodig zal zijn.

Deze laatste muziekrecensie vóór de vakantie is een beetje geïnspireerd op een fenomeen waarvan ik niet meer zeker weet of het nog bestaat, maar waar ik vroeger, toen ik nog een knaapje was, echt naar uitkeek: Zomervakantie-doeboeken. Leeftijdsgenoten (omstreeks bouwjaar midden jaren 60) kennen ze vast wel: van die vrolijke, lekker dikke boeken vol puzzels, korte (strip)verhalen, wetenswaardigheden én…kleurplaten. Daar moest ik het éérst aan denken toen het me opeens opviel dat beide nieuwe albums die ik voor deze recensie heb uitgekozen (grotendeels) zwart-wit artwork hebben dat, als je er met wat fantasie naar kijkt, ook zou kunnen doorgaan voor een kleurplaat. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik de klassieker van deze editie daarop heb uitgekozen. Maar natuurlijk óók omdat ik de muziek zeer de moeite waard vind.

Enfin, ik wens iedereen een fijne, zo ontspannen mogelijke, luister- én kleurrijke vakantie toe. Ik meld me eind augustus of begin september weer…"

Orlando Weeks - A Quickening

Op A Quickening bezingt Orlando Weeks twee belangrijke gebeurtenissen in zijn leven: de geboorte van zijn eerste kind en zijn afscheid van The Maccabees, de Londense band waar hij veertien jaar bij zong. In dat licht gezien is A Quickening een zeer goed gekozen albumtitel. Het woord ‘quickening’ betekent namelijk niet alleen een toename van snelheid, maar ook het tot leven wekken van iets of iemand, en meer specifiek het moment waarop een zwangere vrouw haar ongeboren kind voor het eerst voelt bewegen. Voor kenners van The Maccabees zal A Quickening in muzikaal opzicht geen extreme verrassing zijn. De weidse, filmische sound die zij op hun voorlaatste album Given To The Wild lieten horen zit ook in A Quickening, al maakt Orlando Weeks er onder zijn eigen naam méér een singer-songwriter-achtige exercitie van. Hij wordt bijgestaan door een handjevol getalenteerde muzikanten, maar desondanks neemt hij op A Quickening naast de zang zélf de meeste instrumenten voor zijn rekening. Hij speelt onder andere gitaar en bas, maar ook trompet, trombone, diverse toetsinstrumenten en percussie. De poppy songs op dit album hebben een wat dromerige, kalme sfeer waarin een flinke vleug weemoed doorklinkt. Op geen enkel moment wordt er eens lekker van leer getrokken. Dat betekent echter niet dat het een gezapig album is. Er is meer dan genoeg te beleven in de gelaagde en vaak hoogst originele arrangementen. Vooral de toepassing van koperblazers brengt veel verrukkelijke muzikale lichtpuntjes. De productie is warm en omarmend maar ook lekker gedetailleerd, met verrassend veel dynamiek voor zo’n relaxed album. De bezitters van een bovengemiddeld goede geluidsinstallatie komen dus niet alleen in muzikaal opzicht goed aan hun trekken. Geen album voor tijdens een feestelijke barbecue, maar bijvoorbeeld wél als soundtrack voor die eerste kop koffie bij een vroege midzomerse zonsopkomst na een zwoele nacht.

Westerman - Your Hero Is Not Dead

Will Westerman brengt met Your Hero Is Not Dead zijn eerste volledige album uit, na een reeks singles en EP’s waarmee hij zich al flink in de kijker speelde, voornamelijk bij liefhebbers van de betere 70’s soft-rock en vroege 80’s synthpop. Your Hero Is Not Dead is dus een soort avant-debuut, en wát een geweldig album is het geworden. Twaalf tracks in minder dan 40 minuten, dat betekent in dit geval een verzameling fraai opgebouwde en minstens even fraai afgeronde muzikale parels. De composities van Westerman zouden inderdaad kunnen stammen uit de late jaren 70 en de vroege jaren 80, maar het blijft gelukkig vooral bij zorgvuldig geplaatste stijlcitaten. Zo zou een track als Waiting On Design qua zang moeiteloos een nummer van The Alan Parsons Project - met de bekende licht hese vocalen van Chris Rainbow - kunnen zijn geweest, maar een track als Blue Comanche zou dan weer, met een beetje doordenkvermogen, een vroege Talk Talk song kunnen zijn geweest als Mark Hollis de vocalen had gedaan. Het zijn echter niet zozeer de overduidelijke overeenkomsten die een melancholiek terugverlangen naar mijn muzikale jaren des onderscheids aanwakkeren, maar de zeer goed getroffen sfeer. Vergis je overigens niet in de radiovriendelijke, misschien zelfs wat vrijblijvende indruk die de muziek op Your Hero Is Not Dead in eerste instantie maakt. Als je de moeite neemt om het album meerdere keren te deluisteren kom je er gaandeweg niet alleen achter hoe geraffineerd het in elkaar zit en hoe knap de arrangementen zijn, maar ook hoe verdraaid goed het allemaal klinkt.

DJ Hell - Zukunftsmusik

DJ Hell (op het podium ingekort tot Hell) is het alter ego van de in Zuid-Duitsland geboren producer Helmut Josef Geier. Op Zukunftsmusik (een echte tongbreker voor niet-native speakers) geeft hij een inkijkje in zijn muzikale voorland. Hij groeide op in de late jaren 60 en vroege jaren 70 toen de experimentele elektronische muziek in Duitsland hoogtij vierde, maar toen hij als tiener begon met zijn carrière als DJ (toen nog disk-jockey geheten, ja jongelui, opa Max legt het wel even uit…) draaide hij voornamelijk punk en later new wave (in Duitsland NDW - Neue Deutsche Welle - geheten). In die NDW zat vaak opnieuw een elektronisch component. In de jaren 80 volgden elektro, hip-hop en house. Begin jaren 90 begon hij eigen producties te maken en eind jaren 90 richtte hij een eigen label op. Na zich een aantal jaren te hebben beziggehouden met allerlei andere kunstvormen dan muziek brengt hij in 2009 het briljante dubbel-album Teufelswerk uit, waarvan disk 1 ’de nacht’ moet verbeelden, met vooral strakke technobeats. Op disk 2, die ‘de dag’ voorstelt, neemt Hell echter flink de ruimte voor zwaar psychedelische experimenten die herinnerden aan de elektronische muziek uit zijn jeugd. Op Zukunftsmusik, uit 2017, brengt DJ Hell een heerlijk polyform eerbetoon aan de gehele geschiedenis van de (Duitse) elektronische muziek. Dit album valt voor het overgrote deel in de categorie ‘luistermuziek’, die het beste te genieten is vanuit een zo comfortabel mogelijke zit- of ligpositie. De muziek is verre van ritmeloos, maar alleen bij tracks als Guede, I Want U, Wild At Art en het epische Mantra is het indien gewenst mogelijk om met de voetjes van de vloer te gaan. Desondanks is Zukunfstmusik vooral een woest geniale luisterplaat die het beste tot zijn recht komt onder een goede hoofdtelefoon of over een vette geluidsinstallatie. Met alle vrijwaringen en waarschuwingen van dien adviseer ik daarbij ook een wat hoger volume, want dan wordt dit album van DJ Hell nog minstens 100% briljanter. Hell Yeah!