Sufjan Stevens & Lowell Brams, Ocoeur en Swod

OrenTroost voor Onzekere Tijden, deel 2

In deel twee van deze tijdelijke serie muziekrecensies aandacht voor Sufjan Stevens & Lowell Brams en Ocoeur als nieuwe releases, en Swod als klassieker.

Op het eerste deel zijn een aantal erg leuke reacties gekomen. Daar leid ik uit af dat mensen in een periode van (semi)lockdown extra behoefte hebben aan afleiding. Het schijnt dat de online video-streamingdiensten als Netflix uitstekende zaken doen op het moment, maar ik durf te hopen dat lezers van deze blog hun entertainment voor een redelijk deel ook zoeken in muziek. Dat lukt vaak al heel aardig met een bestaande collectie. Iedereen met een kast vol platen of cd’s, of een NAS vol audiobestanden, kent het verschijnsel dat er albums tussen staan die ooit zijn aangeschaft of gedownload, zonder twijfel om zeer goede redenen, maar die sindsdien nog nooit zijn beluisterd. Niets om je voor te schamen, ik heb daar dus óók last van. Mijn advies: pak die albums juist nu eens uit de al dan niet virtuele platenkast. Als je meer tijd hebt maar geen zin om de hele dag somber nieuws te zien of te horen - en dan heb ik het nog niet eens gehad over het geschetter van de weetal’s op sociale media - dan biedt muziek bij uitstek soelaas. En daar schuif ik dan graag een drietal tips uit mijn eigen (virtuele) platenkast tussendoor. 

Veel luister- en leesplezier weer, en tot volgende week!

Sufjan Stevens & Lowell Brams - Aporia

Sufjan Stevens is een uit Michigan afkomstige muzikant, zanger en componist. Zijn stijl is lastig te omschrijven, omdat hij de gewoonte heeft om die zowat per album te veranderen. Het gaat van dromerige akoestische liedjes in een kleine bezetting tot Amerikaanse folk en van ingewikkelde orkestraal gearrangeerde popsymfonieën tot in elektronica gedrenkte avantgardistische soundscapes. Zijn nieuwe album heet Aporia, en hij maakte het samen met zijn stiefvader en eerste muzikale inspirator Lowell Brams. Hun verhaal is te lang om in deze recensie in zijn geheel te vertellen maar het wordt mooi verwoord in deze recensie van het album dat hij aan hem en zijn overleden moeder opdroeg. Sufjan en Lowell zijn na de dood van Sufjan’s moeder Carrie nog een tijdlang blijven samenwerken bij de door hen samen opgerichte platenmaatschappij Asthmatic Kitty en ze bleven muzikale ideeën heen en weer sturen. Aporia is de gestructureerde neerslag van al die elektronische schetsen. Het is een instrumentaal album dat hier en daar behoorlijk experimenteel klinkt (meer als Brams’ solo-album waaraan Sufjan een bijdrage leverde) maar waar ook momenten van grote schoonheid in zitten. Zelf geven ze aan dat hun inspiratie voor deze muziek grotendeels voortkwam uit een gezamenlijke liefde voor vroege new-age muziek en elektronische filmsoundtracks. En dan zou ik daar zelf graag nog ‘klassieke’ elektronische muziek aan willen toevoegen, hoewel in weerbarstige tracks als Afterworld Alliance bijzonder weinig Tangerine Dream te herkennen is, zeg maar. Aporia is een uitdagend album dat zich zelfs door ervaren liefhebbers misschien niet in één keer laat begrijpen, maar dat wel fascineert en blijft uitdagen. Een klankmatige dwaaltuin waarin het comfortabel ronddolen is.

Ocoeur - Everything

Ocoeur is de muzikale ‘nom d’artiste’ van de Franse muzikant en producer Franck Zaragoza. Eerder besprak ik al zijn prachtige album Inner uit 2018, en met Everything brengt hij een prachtig vervolg uit. Zaragoza’s muziek is weids en kosmisch, maar door het gebruik van - doorgaans - subtiele ritmes weet hij de aandacht van de luisteraar goed vast te houden. Everything begint wat voortvarender dan Inner en is wat donkerder van toon, hier en daar zelfs een tikje dreigend, zoals in de epische titeltrack. De geluidskwaliteit is zoals ik van Ocoeur gewend ben weer pico bello. Warm en ruimtelijk en met putdiepe lage tonen. Opvallend bij Inner waren de duidelijke muzikale verwijzingen naar Vangelis. Op Everything zijn ze veel verder naar de achtergrond is verschoven, maar fans van de Grote Griekse Meester zullen er zeker nog een paar horen. Everyting is duidelijk gemaakt voor langspeelplaat. Als je het album van vinyl zou beluisteren waren de laatste twee tracks samen goed voor de hele tweede plaatkant, en ‘Kant 2’ is een stuk rustiger dan ‘Kant 1. Vooral afsluiter Dusk is zeer filmisch, met zijn donkere bastonen, dissonante akkoorden en diep in de mix verstopte kleine geluidjes. Mocht er ooit een deel drie komen van de film Blade Runner dan wil ik Ocoeur, oftewel Franck Zaragoza, bij deze nadrukkelijk naar voren schuiven als kandidaat voor het maken van de soundtrack.

Swod - Sekunden

Swod is één van de muzikale projecten van de Berlijnse muzikant Oliver Doerell, die we ook kennen van de bands Cummi Flu en Dictaphone. In Swod werkt hij samen met Stephan Wörmann, met wie hij ook Dictaphone bemant. Muzikaal zijn er best gelijkenissen te ontdekken tussen beide projecten, met name de wat dromerige sfeer, maar Dictaphone zou wat mij betreft meer nachtmuziek zijn terwijl Swod het voor mij net wat beter doet als ik het overdag draai. Ook het instrumentgebruik is anders. Bij Dictaphone domineren gitaar, strijkers en klarinet en bij Swod staat duidelijk de piano centraal. Maar hoe het ook zij, liefhebbers van Dictaphone zullen Swod zeker ook waarderen. Sekunden is hun tweede album en net wat minder schetsmatig van opzet dan het overigens óók prachtige debuut Gehen. Sekunden is meer één geheel en dat maakt de muzikale reis wat indringender. Gehen voelt na het beluisteren een beetje als een droom die vervliegt nadat je wakker wordt. Hun derde album eenvoudig Drei genaamd, verwijst met zijn wat nerveuze, gebroken ritmes wat meer naar de muziek van Cummi Flu maar is toch wat minder heftig. Mijn persoonlijke favorieten van Sekunden zijn de vervreemdende track Ja, met een gesamplede vrouwenstem die voor een mysterieus accent zorgt, en het ijle Insects. Net als Dictaphone is Swod een muzikaal project met een sterke en zeer herkenbare sfeer. Het doet me aan lome zondagmiddagen aan het eind van een lange en mooie zomer denken. Geen alledaagse kost, maar zeer goed te knagen…