Ferry Corsten, Midori Hirano en Yello

OrenTroost voor Onzekere Tijden, deel 1

In deze review aandacht voor de nieuwe albums van Ferry Corsten en Midori Hirano, met Yello als klassieker.

Ik ga het hier niet over ‘Het Virus’ hebben. Daar is elders op internet - zeg maar gerust: overal - al genoeg over te vinden. Het één nog grimmiger dan het ander. Om doodongerust van te worden af en toe. Ik voelde de sterke behoefte om op verschillende manieren een beetje tegenwicht te bieden aan al dat sombere nieuws door het hier juist wat vaker over leuke dingen te hebben. Daarom hebben we besloten om de frequentie waarmee de muziekrecensies verschijnen de komende tijd flink te verhogen.

Orentroost, zo noem ik deze reeks, die vandaag begint en waarvan in ieder geval tot de derde week van juni iedere (pakweg) 7 dagen een aflevering gepubliceerd zal worden. De vorm zal bekend zijn; twee releases van dit jaar en een klassieker, die via de gebruikelijke streamingdiensten te beluisteren zijn. Want erover lezen is leuk, maar ernaar luisteren is natuurlijk waar het om gaat. De enige eis waar ik mezelf vrijstelling van heb gegeven is dat de releases een onderling verband moeten hebben. Dat viel bij de maandelijkse muziekrecensie soms al niet mee, maar bij een wekelijkse review is het schier onmogelijk. Ik vond het delen van goede muziek in deze tijden echter belangrijker dan die - eerlijk gezegd soms best vergezochte - overeenkomsten. Wees dus voorbereid op een zekere grilligheid, de verrassing zal er hopelijk niet minder om zijn.

Veel lees- en vooral luisterplezier!

Ferry Corsten - As Above So Below

ferry Corsten As Above So BelowFerry Corsten zullen veel mensen kennen van de opwindende trance-sets die hij als DJ draait op grote dance-festivals, en zijn albums zijn ook niet bepaald voor de leunstoel gemaakt. Daarom heeft hij voor dit album het alias FERR gekozen. Want op As Above So Below is amper een beat te horen. Het is een prachtig, melodieus, melancholiek maar niet vals sentimenteel album dat de luisteraar meeneemt op een dromerige reis door het onderbewustzijn. Corsten werkte op dit album samen met de Venlose klassiek geschoolde componist én trance-producer Geronimo Snijtsheuvel, die bij twee tracks gedeelde credits krijgt voor de compositie. Met name in Gravitiy Waves speelt hij een uitermate sfeervolle hoofdrol als pianist. De term As Above So Below is een aforisme dat het bestaan van een ‘goddelijke symmetrie’ suggereert, oftewel - heel kort door de bocht - het idee dat onze daden hier op aarde gelijk lopen met een soort kosmische bovenwereld. Voor sommige mensen slaan de geestverruimende wierookdampen hier iets te nadrukkelijk vanaf, maar je hoeft volgens mij geen enkele mystiek te omarmen om de bijna onaardse schoonheid van dit album te horen én te voelen. De muziek is relaxed, warm en troostrijk, hier en daar zijn respectvolle echo’s van sfeertovenaars als Ludovico Einaudi en Nils Frahm te horen. In de track Dark Water hoor je echter ook duidelijk de hand van de trancemeester zélf. Je moet wel een zeer bekrompen scepticus zijn die vindt “dat zo’n DJ veel teveel op andermans roem teert” om na het beluisteren van dit album niet toe te willen geven dat Corsten een muzikant van formaat is. Lichten uit, kaarsjes - en voor wie dat prettig vindt dus tóch wierook - aan, een lekker glaasje binnen handbereik en het volume even net wat hoger. Zo dient As Above So Below volgens mij te worden beleefd, en dan garandeer ik je 76 minuten orentroost van de bovenste plank.

 

Luister in lossless geluidskwaliteit naar FERR met Qobuz of Tidal (abonnement vereist) of in lossy geluidskwaliteit met Spotify.

 

Midori Hirano - Invisible Island

Midori Hirano Invisible IslandDe in Kyoto geboren muzikante, componiste, producer en geluidskunstenares Midori Hirano woont en werkt in Berlijn, de stad die al zo lang een rijke bron is van getalenteerde klassiek geschoolde muzikanten die een nieuwe draai geven aan ‘hun’ muziek. Het gaat nét te ver om Berlijn het epicentrum van de neoklassieke muziek te noemen, maar veel zal het niet schelen. Invisible Island is alweer Hirano’s zevende album en het werd uitgebracht op het Berlijnse label Sonic Pieces, dat zich specialiseert in ambient en (neo)klassieke muziek. Het label bood eerder ook onderdak aan onder meer Nils Frahm, Deaf Center en Dictaphone. Midoro Hidano’s Invisible Island is een schetsboek met 11 pastelkleurige aquarellen die soms heel concreet zijn ingevuld maar af en toe nog lijken te balanceren op de rand van een idee. In bijna alle tracks staat het pianospel van Hirano centraal, maar daar geeft ze steeds in mindere of meerdere mate een paar diepere lagen aan met elektronische drones en pulsen, strijkers en schijnbaar aarzelend toegevoegde gevonden geluiden. Het geeft een spannend en organisch effect waardoor de muziek zich niet gemakkelijk laat voorspellen, en er zelfs na meerdere luisterbeurten nog allerlei nieuws te ontdekken is. De registratie is zeer fraai, met een intrigerende mix van veel natuurlijke ruimte en elektronische effecten. Hierdoor lijkt het soms en beetje of er twee albums tegelijk spelen die door een ongelooflijk toeval heel precies samenlopen. Met 11 tracks in 40 minuten is het een relatief kort album dat van mij best wat langer had mogen duren, maar daar staat tegenover dat er geen noot teveel op staat en dat het niveau hoog blijft. Lekker is soms daadwerkelijk maar één vinger lang. Invisible Island is ongewoon luisteravontuur dat je tijd en ruimte laat vergeten.

 

Luister in lossless geluidskwaliteit naar Midori Hirano met Qobuz of Tidal (abonnement vereist) of in lossy geluidskwaliteit met Spotify.

 

Yello - Solid Pleasure

Yello Solid PleasureYello is geen onbekende onder hifi liefhebbers, omdat een aantal tracks van hun latere albums Touch en Toy de afgelopen jaren tot moes zijn gedraaid op hifi shows. Op zich is dat niet verwonderlijk, want met elektronische muziek is het gemakkelijk om de akoestische onvolkomenheden in de demonstratieruimtes te verbloemen, en bovendien zijn de producties van Boris Blank zó fenomenaal dat deze tracks zelfs op een telefoonluidsprekertje nog indrukwekkend klinken. De keerzijde is dat ik het latere werk van Yello eigenlijk niet meer kan aanhoren. Gelukkig is daar dan orentroost in de vorm van Solid Pleasure, het grotendeels tussen de kieren der obscuriteit weggezonken meesterwerkje vol uitbundig creatieve, psychedelische elektropop. Denk bij elektropop echter niet aan de commerciële pulp die anno 1980 de hitlijsten begon te teisteren, dit is echt andere koek. De kenners zullen eerder een vergelijk maken met het oudste werk van Blank dat op de verzamelaar Electrified te horen is. De muziek op Solid Pleasure heeft eigenlijk maar weinig te maken met het nogal gladde latere werk, hoewel in tracks als Downtown Samba en Bostich al wel een opzetje kan worden gehoord van succesvolle tracks als La Habanera en The Race. Maar dan zijn daar de geestverruimende geluidslandschapjes van Magneto en Massage, de bijna Residents-achtige waanzin van Assistant’s Cry en de apocalyptische hoempa van Coast To Polka die Solid Pleasure tot een caleidoscopisch meesterwerk maken dat zelfs zonder sigaretjes met droomkruiden tot een verrukkelijke roes leidt. Gaat dat horen!

 

Luister in lossless geluidskwaliteit naar Yello met Qobuz of Tidal (abonnement vereist) of in lossy geluidskwaliteit met Spotify.