Alex Albrecht, Cell en Solo Andata

Dromerige elektronica voor deep-listening

In deze muziekrecensie aandacht voor de nieuwe albums van Alex Albrecht en Cell, met een fraaie klassieker van Solo Andata.

Het valt ondanks het grote aanbod aan goede muziek niet mee om de tijd te vinden voor het schrijven van een muziekrecensie. Het is alweer anderhalve maand geleden dat de laatste verscheen. Tussendoor schreef ik natuurlijk nog wel het In Memoriam voor mijn muzikale held Vangelis, maar nu is het dringend tijd geworden voor nieuwe muziek. Een korte introductie dus deze keer, en compacte album-besprekingen. Want er is geen tijd te verliezen. Daar is de muziek die ik in deze recensie bespreek gewoon té fijn voor.

Veel lees- en luisterplezier!

Alex Albrecht - Resolve

Alex Albrecht is geen bekende naam. Deze uit Australië afkomstige toetsenist, componist en producer maakte in 2014 zijn eerste album met de band Albrecht La’Brooy, die hij vormde met Sean La’Brooy. Zijn solodebuut kwam in 2016 uit onder de naam Melquíades. Pas sinds 2021 publiceert hij muziek onder zijn eigen naam. Toen kwam zijn ‘persoonlijke debuut’ Campfire Stories uit. Die titel was goed gekozen, want de muziek op dat album heeft een echt warmezomeravond-strandsfeertje. Het is een goed album, met soulvolle jazzy arrangementen tegen een ambient-achtergrond, maar toch luistert het album een beetje als zo’n verrukkelijke Blank & Jones of Anjunadeep verzamelaar. Op Resolve schudt Albrecht de opgelegde structuren van de sunshine-lounge en deep house van zich af. Op dit album smeedt hij prachtige bedachtzame pianomelodieën, lichte percussie, warme ambient texturen in gedekte pasteltinten en gevonden geluiden aaneen tot unieke, langzaam voorbijtrekkende nachtelijke klanklandschappen met een zeer relaxte en organische sfeer. Als er muzikale referenties gegeven moeten worden dan zou ik de post-Japan samenwerking van Steve Jansen en Richard Barbieri kunnen noemen, en het meest uitgesponnen werk van Jon Hassell, maar dan zonder diens kenmerkende hese trompetklanken. De geluidskwaliteit is fantastisch. Warm en transparant, weids maar toch intiem, en met een ruime dynamiek. Dit album nodigt zowel inhoudelijk als technisch uit tot intense ‘deep listening’ sessies onder een zeer goede hoofdtelefoon of op een uitstekende geluidsinstallatie.

Cell - Onwards System

Cell is de Franse muzikant Alexandre Scheffer. Ja, ik zie ook bepaalde overeenkomsten tussen zijn naam en die van Alex Albrecht, maar dat is puur toeval. Cell maakt pure Elektronische Muziek, oftewel EM. Niet te verwarren met wat tegenwoordig elektronische muziek wordt genoemd. In mijn boek heet dat ‘Dance’ en het is oneindig schatplichtig aan de échte EM. Maar dat terzijde. Op Onwards System schotelt Scheffer de kenners een intense maar niet zwaarmoedige luister-ervaring voor, met invloeden van de mantra-achtige sfeertekeningen van Klaus Hoffmann-Hoock, de melodieuze Berliner Schule in de sfeer van Gert Emmens of Ron Boots, en de ietwat beklemmende ruimtewandelingen van zijn Franse collega’s Lightwave. En wie dat wil kan er zelf hier en daar de signatuur van de grootste Franse synthesist Jean-Michel Jarre in herkennen. Geen onaanzienlijke namen, maar Cell slaagt met verve voor zijn originaliteits-examen. Zoals alle releases op het uitstekende ultimae records label is de geluidskwaliteit van dit album weer puntgaaf. Een brede, diepe en transparante soundstage, krachtige warme klankkleuren, putdiep laag en een zijdezachte detaillering die langdurig luisteren op hoger volume mogelijk maakt. Muziek om heerlijk in te verdwalen!

Solo Andata - In The Lens

Met Solo Andata keren we weer terug naar Australië. De muziek op In The Lens ligt stilistisch op het grensvlak van arty experimentele ambient en post-rock en is grotendeels opgebouwd uit elektronisch bewerkte akoestische instrumenten en gevonden geluiden. Het resultaat is broeierig maar verrassend toegankelijk. Wie bij ‘elektronisch bewerkt’ aan een bak herrie denkt heeft het mis, de muziek heeft iets opens en bedachtzaams, ook al zijn de structuren soms wat tegendraads. Het zou - voor de echte kenners - een wat relaxter album van Tarwater kunnen zijn, zonder de lijzige zang van Ronald Lippok, of van Rothko. De Italiaans aandoende naam van dit duo is waarschijnlijk het geesteskind van Paul Fiocco, de ene helft van het duo. Kane Ikin, de andere helft, brengt sinds 2012 onder zijn eigen naam ook gruizige experimentele muziek uit die aanvankelijk als een meer elektronische variant van Solo Andata klonk, maar allengs meer beats kreeg en duisterder van sfeer werd. Omdat In The Lens weinig ritmische houvast biedt is het een heerlijk portaal naar een zone in je gedachten waar tijd geen rol speelt. Als je dit op repeat zet ben je zó een paar uur kwijt. De geluidskwaliteit is buitengewoon goed, de muziek klinkt mooi doorzichtig en intiem en valt als een heerlijke flanellen deken van geluid om je heen. Zeer aanbevolen!