2019 en muziek, een jaar in 25 releases
2019 en muziek: wát een jaar was dit zeg!
Zo, lieve muziekvrienden, het jaar zit er weer op. En wát een jaar was dit zeg! Wie anno 2019 nog durft te beweren dat er “tegenwoordig geen goede muziek meer wordt gemaakt” mag zich wat mij betreft geen muziekliefhebber meer noemen. Ook voor mij persoonlijk was 2019 een vruchtbaar muziekjaar. Voor de statistici onder ons, als ik de releases op vinyl niet meetel groeide mijn bibliotheek in 2019 met niet minder dan 306 albums. Daar trek ik voor de vorm de drie albums vanaf die ik via Tidal en Qobuz aan mijn digitale bibliotheek toevoegde. Want inmiddels ben ik al wél op het punt aangeland dat ik albums die ik als download kocht - en die dus in onstoffelijke vorm op mijn NAS staan - tot mijn collectie reken, maar voor albums ‘in de cloud’ blijf ik dat een raar idee vinden. Ik betaal weliswaar óók voor mijn abonnementen op de streamingdiensten, maar het blijft voor mijn gevoel toch een beetje huurkoop. En dan zijn er ook nog vijf albums buiten mededinging, omdat dat professionele privé-opnames zijn die werden gemaakt tijdens de repetities van twee projecten van een muziekvriend die op 31 oktober onverwacht overleed. Het is trouwens opmerkelijk wat zo’n plotseling afscheid doet met de gevoelswaarde van zulke momentopnames. Het zijn, hoe goed de rest ook was afgelopen jaar, met afstand de meest gekoesterde pronkstukken van 2019 geworden voor mij.
Een ander afscheid dat me zwaar viel was dat van Mark Hollis, de charismatische en ongrijpbare voorman van Talk Talk, die op 25 februari 2019 onverwacht overleed. Hollis’ leven draaide om schoonheid en verstilling in de muziek, wat hem een moeizame relatie opleverde met platenmaatschappijen die hits wilden in plaats van ‘mooie muziek’. De laatste twee albums van Talk Talk en het enige solo-album dat Hollis maakte zijn monumenten van sfeer en emotie. Hij maakte al jaren geen muziek meer en sloot een terugkeer in ‘de business’ uit. Gelukkig heeft hij die beslissing niet te vroeg genomen. Als je deze albums nog niet kent raad ik je aan om er op een rustig moment eens goed voor te gaan zitten. Ze zijn je tijd en aandacht waard.
Terug naar de orde van de dag. Onderstaande lijst bevat zoals gewoonlijk ook ingekorte versies van muziekrecensies die ik afgelopen jaar schreef voor art’s excellence. De nieuwe vorm van muziekrecensies met twee actuele albums en een klassieker bevalt goed en die zal in 2020 dan ook niet gaan veranderen. Maar toch, 14 albums in dit jaarlijstje zijn bij mijn trouwe lezers dus al bekend. Ter compensatie voeg ik daar dan nog 11 nieuwe mini-recensies aan toe, en dan is er nog de lijst van ‘eervolle vermeldingen’. Daar staan albums in die om wat voor reden dan ook niet in de jaarlijst terecht zijn gekomen, maar wat mij betreft wel de extra promotie verdienen.
Rest mij nog om toch weer even mijn stokpaardje van stal te halen door te zeggen dat de eindejaarslijst ook dit jaar in alfabetische volgorde staat (omdat ik mezelf principieel de autoriteit niet wil aanmatigen om een absoluut waarde-oordeel te geven over allerlei muziek in totaal verschillende genres), en iedereen een geweldig kerstfeest toe te wensen en een voorspoedig en gezond maar vooral ook muzikaal 2020!
Amon Tobin - Long Stories
Luisteren naar Long Stories is een avontuur. Waar je vroeger maar moeilijk stil kon blijven zitten bij Amon Tobin’s muziek is Long Stories echt bedoeld voor de leunstoel. Niet ritmeloos, dat laat opener One Shy Morning al horen, maar dansen is uitgesloten. Het klankbeeld dat hij voor je neerzet is weids en gelaagd, er zit veel klankkleur en putdiep laag in bijna alle tracks, en hij speelt regelmatig spelletjes met de fase waardoor geluiden van buiten de luidsprekers lijken te komen. Hoogtepunten zijn Brushed Aluminium Reeds en album-afsluiter Feed, waarin Amon Tobin niet alleen het voorstellingsvermogen van de luisteraar flink op de proef stelt, maar ook diens hifi-systeem.
Andrew Wasylyk - The Paralian
In 2018 werd Wasylyk door het historische kunstcentrum Hospitalfield in Arbroath (aan de oostelijke Noordzeekust) gevraagd om muziek te schrijven voor een gerestaureerde ‘Griekse’ harp van de Franse instrumentmaker Érard. Wasylyk accepteerde de uitnodiging en liet zich gedurende de vijf maanden die het project in beslag nam inspireren door het landschap rondom Hospitalfield, én door het uitzicht over de Noordzee. Dat landschap hoor je hier en daar als ‘gevonden geluid’ terug in de composities. De geluidskwaliteit is warm en intiem, als een lauwe, naar geel gras en zilt zand geurende zomernamiddag aan de kust, terwijl je uitkijkt over de zee en de wereld even in slow-motion aan je voorbijtrekt met slechts het tij als klok.
Apparat - LP5
LP5 is een luisterplaat die de toehoorder meevoert langs een veelheid aan muzikale stijlen. Het is het meest song-geörienteerde album van Apparat tot nu toe, maar wie crowdpleasende elektropop vreest kan opgelucht ademhalen. Al bij albumopener Voi_Do wordt nadrukkelijk een visitekaartje van complexe songsmederij afgegeven. Een jazzy contrabas en een Bugel zetten de toon, bovenop een wat sobere drone van elektronica en harmonium. Vanaf hier is het album één grote achtbaan. Via weidse, onderhuidse drum-n-bass, brokkelige dubstep annex wave en spookachtig gitaarspel naar woeste Techno. Waarna je waarschijnlijk meteen op zoek gaat naar de afstandbediening en de iPad om het album nóg een keer te draaien. Maar dan harder.
Bon Iver - i,i
Bij de eerste tonen van i,i bleek al dat Bon Iver's Justin Vernon een subtieler en sierlijker album had gemaakt dan de voorganger 22, A Million. Een album met een boodschap ook, namelijk dat het slecht gaat met de wereld. Een nummer als Sh’Diah (Shittiest Day in American History) gaat over de verkiezing van Donald Trump, Hey Ma gaat over inkomens-ongelijkheid en Marion gaat over het stijgen van de zeespiegel door opwarming van de aarde. En tóch is het geen politiek album, daarvoor spreekt Vernon teveel in metaforen. Daarmee is i,i met afstand zijn breedste, muzikaal meest uitgebalanceerde en daarom beste album geworden.
CFCF - Liquid Colours
Op Liquid Colours tapt Mike Silver, de naamgever van CFCF, uit het vaatje van Drum ’n Bass. Maar dan niet de heavy soort, maar een lichtvoetige variant die het tijdens een barbecue net zo goed zal doen als op de dansvloer. De 15 relatief korte tracks op het album (op één na klokken ze allemaal ruim onder de 4 minuten) lopen in elkaar over en zo ontstaat het gevoel van een doorlopende mix. Gelukkig weet Silver hoe hij de afwisseling erin moet houden, zodat zijn zomerse D’nB-light shuffle weliswaar de rode draad vormt, maar de luisteraar toch wordt getrakteerd op een gevarieerd album vol jazzy schetsen, dat druipt van de sfeer
Daniel Wohl - État
Op État, zijn derde album onder eigen naam, schept Daniel Wohl een beklemmende sfeer met duistere synthesizers en gevonden geluiden, maar echt éng wordt het nergens. Eerder fascinerend, het is een album dat je grijpt en onweerstaanbaar het inschakelen van de Repeat knop afdwingt. Het is dan ook geen toegankelijke muziek, er zijn meerdere luisterbeurten nodig om je een beeld te kunnen vormen van de schimmige wereld waarin je terecht gekomen bent. Als je wat beter ingevoerd bent in de elektronische muziek dan heb je bij het beluisteren van État vrij snel door waarom het zo’n briljant album is. Wohl weet op meesterlijke wijze alle clichés van de elektronische ‘pseudo-soundtrack’ te omzeilen.
Deaf Center - Low Distance
Als je een tussenliggende EP en single niet meetelt heeft Deaf Center er 8 jaar over gedaan om een nieuw album te maken. Gelukkig stelt Low Distance niet teleur. De wat koele, nachtelijke sfeer die hun werk kenmerkt heeft de tussenliggende tijd onaangetast doorstaan. Van de vervreemdende opener A Scent tot het onversneden neo-klassieke slot Yet To Come is er in elk nummer een groot gevoel van ruimte en een chronisch gebrek aan tijdsbesef. De luisteraar wordt bij de hand genomen en zachtjes meegevoerd langs een negental muzikale vergezichten die vooral dromerig aandoen. De opnamekwaliteit is bijzonder goed, waardoor de muzikale beleving omarmend en meeslepend is. De moeite van het wachten meer dan waard.
Drugdealer - Raw Honey
De Marvel-film Guardians Of The Galaxy, kent u dat meesterwerkje? In die film krijgt een jonge Peter Quill (de hoofdpersoon) op het sterfbed van zijn moeder een cassettebandje van haar, met daarop de ‘Awesome Mix vol. 1’. Die tape vol Amerikaanse radiohits speelt niet alleen een belangrijk rol in de film, maar levert ook de geweldige (‘Awesome’) soundtrack. Zo luistert Raw Honey van Drugdealer. Alsof je op zolder een oude mixtape van je vader vindt die je terugvoert naar een tijd dat de wereld simpeler en wonderlijker was. De 9 tracks zijn perfect uitgevoerde pastiches van de popmuziek uit de vroege jaren ’70, van het instrumentarium en de meerstemmige koortjes tot de ietwat wollige productie. Verrukkelijk luistervoer!
Floating Points - Crush
In 2015 gunde ik Aleania, het albumdebuut van Sam Shepherd (a.k.a. Floating Points) een welverdiende plaats in mijn eindejaarslijst. Na een serie EP’s en singles is Crush zijn tweede volledige album. Het idee voor Crush ontstond nadat Shepherd een aantal keer in het voorprogramma van The XX had gespeeld en daarbij uitsluitend gebruik maakte van een modulaire synthesizer. Hoewel de meeste tracks volledig uit synthesizerklanken zijn samengesteld klinkt Crush niet als een elektronisch album. De verfijnde arrangementen die Aleania zo’n briljant album maakten zijn op Crush nog volop aanwezig. Je zweeft als luisteraar constant tussen luisteren en dansen en in beide gevallen is er genoeg te genieten. Alweer een uniek crossover-album van muzikale duizendpoot Shepherd.
Hans Dagelet + YAN - R.I.P.
R.I.P. is een intens en meeslepend album over vergankelijkheid, dat schuurt en trekt en hier en daar zelfs ronduit stekelig is, maar dat de avontuurlijke luisteraar grijpt met spannende gebroken ritmes en bizarre samples. Jan (YAN) van Eerd creëerde het elektronische landschap achter Dagelet (Hans), die de piano, de vocalen en de trompet voor zijn rekening neemt. In vier van de nummers staan de teksten van de Groningse kunstenaar H. N. Werkman centraal. Hij was in de Tweede Wereldoorlog lid van het kunstenaarscollectief De Ploeg, dat in clandestien werk kritiek uitte op de nazi’s. Werkman werd vlak voor de bevrijding gefusilleerd. Ook die geschiedenis over de dood draagt bij aan een adembenemend, en in zijn geheel zéér origineel artistiek document.
Joep Beving - Henosis
Op Henosis geeft een duidelijk geïnspireerde Joep Beving zijn toegankelijke pianomelodieën een elektronische invulling en het resultaat is prachtig. Henosis (een begrip uit de Griekse filosofie dat ‘eenheid tussen alles dat fundamenteel is’ betekent) is zijn Magnum Opus in het drieluik dat met Solipsis begon. Het is een omvangrijk werk dat in totaal 23 tracks op twee cd’s beslaat, en dat bijna een uur en drie kwartier duurt. Maar geloof me; éénmaal ondergedompeld in de dromerige wereld die Joep Beving hier schildert vliegt de tijd voorbij. Je hoort echo’s van bijvoorbeeld Debussy, Satie en George Winston, maar Joep Beving zélf voert soeverein de boventoon. Dit op Deutsche Grammophon uitgebrachte album is een ontroerend en beeldschoon meesterwerk.
Jordsjø - Nattfiolen
De Noorse band Jordsjø maakt lekkere symfonische old-school progrock met sterke folk-invloeden. Nattfiolen is hun vierde album, wanneer je het met Breidablick gedeelde split-album Songs From The Northern Wasteland niet meerekent. Het album is grotendeels instrumentaal en er wordt gebruik gemaakt van een ‘klassiek’ arsenaal aan muziekinstrumenten, waaronder dwarsfluit, Hammond-orgel, Mellotron en een ARP synthesizer. Wie denkt dat old-school symfonische prog anno 2019 belegen klinkt moet echt eens naar dit album luisteren. Het heeft een speelvreugde, frisheid en originaliteit die de hedendaagse proghead vaak node moet missen. De klank van het album is toepasselijk ‘jaren-70’ warm maar toch lekker open en transparant.
Kárynn - The Quanta Series
Hoewel ze al eerder muziek heeft opgenomen beschouwt Kárynn The Quanta Series als haar debuutalbum. Het is een verrassend complex werkstuk geworden met een muzikale mix van pop, urban soul, moderne opera en duistere dubstep. Geen gemakkelijk album, maar met een enorme rijkdom aan geluiden en laagjes. Káryyn haalt haar inspiratie vooral uit het heftige verleden van haar familie, waarvan een deel omkwam tijdens de genocide in Armenië en de oorlog in Syrië. Nummers als Ambets Gorav, Aleppo en Today, I Read Your Life Story 11:11 getuigen daarvan. Helemaal wanhopig is het album trouwens niet, Káryyn realiseert zich dat zij er nog is om het verhaal te vertellen, maar andermaal blijkt dat de dood soms de mooiere muziek oplevert.
Kompromat - Traum und Existenz
Het Franse elektroduo Kompromat maakt moddervette, duistere en opzwepende elektrowave die klinkt als een stoute(re) versie van Vive La Fête van het Belgische duo Danny Mommens en blonde sexbom Els Pynoo. De voornamelijk Duitse (!) teksten worden door zangeres/gitariste Julia Lanoë met een aandoenlijk accent gezongen, waarmee ze er zelfs in slaagt om die toch wat vierkante taal bijna sensueel te laten klinken. De vrijwel geheel elektronische productie klinkt als een klok en is stiekem heel geschikt om je set eens lekker door te blazen. Het minimalistische artwork met pek-en-veren maskers draagt bij aan de typische jaren-80 underground sfeer die bij dit album uit alle poriën sijpelt.
Michael Kiwanuka - Kiwanuka
De in Engeland woonachtige maar uit Oeganda afkomstige Michael Kiwanuka biedt de overdonderde luisteraar op zijn meesterlijke derde album een verrukkelijke waaier aan songs in de stijl van de psychedelische soul van de jaren ’70. Het door Danger Mouse geproduceerde album heeft een onweerstaanbare klank en sfeer die goed past bij het tijdperk waaruit de muzikale inspiratie komt. Kiwanuka noemde het album naar zichzelf, wat betekent dat het van grote persoonlijke betekenis is. De kenner hoort invloeden van Curtis Mayfield tot Arthur Lee/Love en van Bill Withers tot Stevie Wonder en Isaac Hayes, maar Kiwanuka claimt op soevereine wijze in elk nummer de hoofdrol. Het zou de ideale soundtrack zijn voor een moderne Blaxploitation-film. Heerlijk album!
Monomyth - Orbis Quadrantis
Het vierde album van de Haagse instrumentale spacerockers Monomyth sluit perfect aan bij de stijl van het over drie albums uitgesmeerde debuut Monomyth/Further/Exo. Maar verschil is er ook, en dat zit hem in de nieuwe gitarist die eind 2017 bij de band kwam. Boudewijn Bonebakker speelde eerder bij de bekende metalband Gorefest, maar toont binnen Monomyth dat hij veel meer in zijn muzikale mars heeft. De lange, naar de vier windgoden genoemde tracks nemen de luisteraar mee op een opwindende reis langs prog, stoner, space en zelfs jazz. Hoewel de studiotracks erg goed klinken (waarbij de vinyl-mastering mijn voorkeur heeft) is Monomyth bij uitstek een band on live te beleven. Hou dat dus in de gaten!
Nils Frahm - Encores 3
Encores is de derde EP die Nils Frahm uitbrengt waarop overgebleven materiaal van zijn meesterwerk All Melody uit 2018 te horen is. Encores 3 is volledig elektronisch, vandaar dat ik hem voor deze lijst verkoos boven Encores 2 die begin 2019 uitkwam. Het album opent met de korte track Artificially Intelligent. De tweede track, All Armed, opent dubby, met een subtiele melodielijn die aan Vangelis doet denken. Als de beat invalt krijgt het nummer een relaxte swing. Afsluiter Amirador is een bijna 14 minuten durende ambient-parel. Als Frahm binnenkort met een echte opvolger van All Melody komt mag hij die Encore EP’s óók gewoon blijven uitbrengen.
Opeth - In Cauda Venenum
Zelden was een uit de Deathmetal afkomstige band zo succesvol in een mildere, progressievere stijl als het Zweedse Opeth. Onder Michael Åkerfeldt, die in 1992 bij de band kwam, werd de stijl steeds progressiever. Het door Steven Wilson geproduceerde Damnation was hun eerste album met cleane vocalen en akoestische gitaren. Terwijl in de loop der jaren de muziek en de line-up van de band veranderden deed de fanschare dat ook. Nu is Opeth één van de grootste progressieve metalbands ter wereld. Na het sterk naar 70’s prog rock neigende Sorceress uit 2016 laat In Caude Venenum weer meer metal-invloeden horen. Uitgebracht in twee talen klinkt de Zweedse versie het meest authentiek. Zeer virtuoze en geweldig geregistreerde prog’…’ (zelf invullen).
Rob Simonsen - Rêveries
In 2009 opende Simonsen zijn eigen studio en daar componeert hij muziek voor films, series en reclames. Rêveries is zijn eerste ‘solo’ album. De sfeer op openingstrack Argenté is weids en het Grote Gebaar wordt niet geschuwd. Piano-akkoorden worden gedragen door zachtjes gespeelde elektronische strijkers met lekker veel galm. De melancholieke mix van akoestische en elektronische instrumenten is prachtig geregistreerd, dit album klinkt echt als een klok. De engelachtige stemmen in Rêve, het Nils Frahm-achtige rammelende pianogeluid in Envol, de aanzwellende strijkers en putdiepe trommelslagen in Spectre, het onderhuidse ritme in Ciel… Simonsen heeft met Rêveries echt op alle niveaus een prachtig album afgeleverd.
Sebastian Plano - Verve
Plano’s muziek doet er een extra schepje bovenop qua geluidskwaliteit. Luister maar eens naar de aanslagen van de piano. Daar zit vaak ongebruikelijk veel ‘mechaniek’ bij en dat geeft een formidabele impact en tastbaarheid aan het geluid. Het is hoe dan ook een rijke opname, wat vooral hoorbaar is in de wat spaarzamer ingevulde nummers. Zoals het melancholieke Last Day Of May. Ook wanneer je het slechts op de achtergrond denkt te draaien trekt dit album je voortdurend de muziek in met zijn zeer realistische pianoklanken. Muzikaal en klankmatig hoogtepunt is One Step Slower, hoewel het album eigenlijk een aaneenschakeling is van briljante melodieën en adembenemende productionele vergezichten.
Soundwalk Collective & Patti Smith - Mummer Love
Het Soundwalk Collective is een groep ‘muzikale nomaden’ die de wereld rondreizen op zoek naar muzikale inspiratie, die dan wordt omgezet in experimentele soundscapes die vooral de sfeer van een land ademen. Mummer Love verkent de muziek van het vooral in Noord-Afrika populaire Sufi-geloof, een mystieke variant van de Islam die boven alles spirituele vervoering zoekt. Op dit album heeft Soundwalk Collective muzikale ondersteuning van de Sufi Group of Sheikh Ibrahim, de Ethiopische pianist Mulatu Astatke en de wereldberoemde minimal-componist Philips Glass. De teksten zijn vertaalde gedichten van Arthur Rimbaud, voorgedragen door Patti Smith. Het levert een subliem geregistreerd en caleidoscopisch wereldmuziekalbum op dat zelfs na vele luisterbeurten nog steeds geheimen prijsgeeft.
Supersister Project 2019 - Retsis Repus
Supersister was een Haagse band die in de jaren 70 furore maakte met een muziekstijl die bij de Canterbury Scene werd ingedeeld. Toetsenist Robert Jan Stips bleef nadien altijd met de gedachte spelen hoe een Supersister album anno nu zou klinken. In 2018 nodigde daarom een hoop oude muziekvrienden uit om samen het Supersister Project 2019 uit te voeren. Vanaf de eerste tonen van het openingsnummer Memories Are New is het als thuiskomen. De sound klopt, de ingewikkelde maar áltijd uitkomende ritmes kloppen, de akkoorden en melodielijnen, de zang… Ook de humor is er nog, het is één en al herkenning. Dit eerste oorspronkelijke Supersister werk sinds 1974 klinkt nog steeds volledig authentiek en héél erg Supersister. Wow, Wow, en nog eens… Goed zo!
Telefon Tel Aviv - Dreams Are Not Enough
Toen Charles Cooper, de helft van het elektronische muziekduo Telefon Tel Aviv, in 2009 plotseling overleed was het de vraag of zijn muzikale partner Josh Eustis ooit nog een album onder deze naam zou maken. Toch was daar afgelopen najaar opeens Dreams Are Not Enough. Het is een prachtig eerbetoon aan Cooper, met enerzijds een droevige ondertoon - de titels van de songs vormen samen een melancholiek gedicht - maar anderzijds ook optimisme en vastberadenheid. De vocalen van Eustis zijn vervormd en diep in de mix verstopt, waardoor het bijna een instrumentaal album wordt, maar wie de moeite neemt om ze te lezen zal meer begrijpen van de pijn van het verlies achter dit prachtige, afwisselende album.
The Comet Is Coming - Trust In The Lifeforce Of The Deep Mystery
De Londense jazz-scene is al een paar jaar booming, met een rijke en innovatieve mix van stijlen. De onder andere van de Caraïbische crossoverband Sons Of Kemet bekende saxofonist Shabaka Hutchings kiest met zijn eigen project The Comet Is Coming een meer spirituele richting. Hun sci-fi fusionjazz vertoont grote overeenkomsten met zowel het werk van hun elektronische tijdgenoten Flying Lotus als met de kosmische uitspattingen van de ultieme jazz-alien Sun Ra. Het is volle, veeleisende muziek die je niet na één keer luisteren door hebt, terwijl je wel voortdurend het gevoel hebt dat je naar iets bijzonders zit te luisteren. Geen deuntjes voor de achtergrond, luister dit op toepasselijk geestverruimend volume!
Trentemøller - Obverse
Wie bij de naam Trentemøller automatisch denkt aan de ijle luistertechno waarmee hij op albums als The Last Resort en The Trentemøller Chronicles furore maakte zou Obverse bij oppervlakkige beluistering nog wel eens kunnen beoordelen als een verzameling nietszeggende ‘wavey’ dreampop. Dat gebeurde mij althans, maar ik prijs mezelf gelukkig met de herkansing die ik het album gaf. Want de zorgvuldige opbouw en de delicate balans tussen organische elektronica en bewerkte akoestische geluiden die al zijn werk kenmerkt is direct onder het oppervlak in ruime hoeveelheden aanwezig. Ga er eens goed voor zitten, draai het volume wat hoger, en laat je een klein uur meevoeren in de wonderlijke weidse wereld die Trentemøller schildert.
Eervolle Vermeldingen - in willekeurige volgorde
Ed Wynne - Shimmer Into Nature: Dromerige spacerock van de Ozric Tentacles frontman
Kankyo Ongaku: prachtige verzamelaar van Japanse ambient ‘omgevingsmuziek’
Rustin Man - Drift Code: Intrigerende soundscape-pop van voormalig Talk Talk-bassist Paul Webb
Yann Tiersen - All: Sfeervolle soundtrack die geen soundtrack is, van de ‘Amélie’-componist
Greg Foat - The Mage: Intrigerende space-jazz met de beruchte EMS Synthi AKS synthesizer
Lamb - The Secret Of Letting Go: Verrassend mild album van triphop-duo Barlow en Rhodes
KoKoKo! - Fongola: Lo-Fi diamant vol opwindende, hypnotische afrobeat uit Kinshasa
Tinariwen - Amadjar: Geweldig nieuw album van de vaandeldragers van de Toeareg-blues
Alfa Mist - Structuralism: Broeierig/toegankelijke crossover van grootstedelijke jazz en hiphop
M83 - DSVII: Psychedelisch Sci-Fi meesterwerk van deze Franse elektronische muziekband
The Young Gods - Data Mirage Tangram: Grensverleggende industriële elektrorock uit Zwitserland
Bjarki - Happy Earthday: Knotsgekke en subliem klinkende mix van allerlei elektronische stijlen